Tana French jest naprawdę najlepsza. Już wcześniej czułam że świetnie sobie radzi w oddawaniu klimatu złożoności młodzieńczego umysłu. Ta pozycja jest tego kwintesencją. Niektórym czytelnikom żądnym "większej sensacji" w kryminałach " ściana sekretów"' może nie przypaść do gustu. W niej nie ma zadziwiającej zbrodni, ani złożonego motywu. Wszystko mieści się w granicach realiów, za co dodatkowo trzeba pochwalić autorkę. Umie trzymać w napięciu bez zbędnej przesady.

Tana French jest naprawdę najlepsza. Już wcześniej czułam że świetnie sobie radzi w oddawaniu klimatu złożoności młodzieńczego umysłu. Ta pozycja jest tego kwintesencją. Niektórym czytelnikom żądnym "większej sensacji" w kryminałach " ściana sekretów"' może nie przypaść do gustu. W niej nie ma zadziwiającej zbrodni, ani złożonego motywu. Wszystko mieści się w granicach...

Kilkanaście godzin rozgrywki psychologicznej. Detektywi kontra inteligentne, charyzmatyczne dziewczęta szkoły z tradycjami.

Ciało Chrisa Harpera znaleziono rok wcześniej w parku nieopodal szkoły. Para śledcza, która dopiero zaczęła ze sobą współpracować w oparciu o nową poszlakę nieoficjalnie wznawia śledztwo. Pod presją czasu trafiają do labiryntu kłamstw, niedomówień i ślepych uliczek. Podążamy za detektywami w zakamarki umysłów nastolatek, ich projekcję rzeczywistości, którą trzeba dobrze odczytać. Czy im się uda? Czy uda się Wam?
Warto sprawdzić.

Kilkanaście godzin rozgrywki psychologicznej. Detektywi kontra inteligentne, charyzmatyczne dziewczęta szkoły z tradycjami.

Ciało Chrisa Harpera znaleziono rok wcześniej w parku nieopodal szkoły. Para śledcza, która dopiero zaczęła ze sobą współpracować w oparciu o nową poszlakę nieoficjalnie wznawia śledztwo. Pod presją czasu trafiają do labiryntu kłamstw, niedomówień i...

Właściwie nie wiem na pewno, czemu chciałem czytać tę książkę. Właśnie – czytać, a nie przeczytać. Kwestia „kto zabił? „interesowała mnie umiarkowanie. W pewnym momencie przyszło mi do głowy, że może chodziło o sentymenty z czasów młodości i dojrzewania, o wspomnienia, o podobne stany i nastroje, a może o to, że kiedyś chciałem mieć córkę… sam nie wiem, bo jedno wydaje mi się oczywiste – to nie jest specjalnie dobry kryminał; w powieści znalazłem sporo mankamentów. Dobry kryminał psychologiczny z kilkoma "ale".

Irlandia, przedmieścia Dublina, mniej więcej współcześnie. Ekskluzywna i droga szkoła dla dziewcząt z dobrych domów, imienia świętej Kildy, prowadzona przez zakonnice. Kilkaset metrów dalej, za iluzorycznym ogrodzeniem, funkcjonuje szkoła dla chłopców, imienia świętego Kolumby, prowadzona przez zakonników czy księży. Nauka w takich szkołach nie jest koedukacyjna, co to, to nie, ale sąsiedztwo szkół rodzi rozmaite związki między uczennicami i uczniami. Właściwie te relacje, niektóre męsko-damskie, inne jeszcze nie, przyjaźnie na całe życie albo do jutra, są główną siłą napędową życia młodych ludzi. Nauka i nauczyciele to jedynie mało ważne tło, bo ważniejsze jest, kto z kim chodzi, kto z kim zerwał i dlaczego, kto komu wysłał gołe fotki, kto kogo nienawidzi.

W parku, w pobliżu świętej Kildy, znaleziono zwłoki szesnastoletniego Chrisa Harpera. Ktoś zabił chłopaka uderzeniem motyki, które roztrzaskało mu czaszkę – zginął na miejscu. Motykę, narzędzie zbrodni, policja znalazła w pobliskiej szopie z narzędziami. Pozornie banalna sprawa okazała się nie do wyjaśnienia. Ze względu na środowisko (ustosunkowani rodzice) śledztwo prowadzono bardzo solidnie, ale po roku efektów jak nie było, tak nie ma. Frustracja, wstyd, beznadzieja, poczucie przegranej. W takich okolicznościach do detektywa Stephena Morana z wydziału spraw niewyjaśnionych jedna z uczennic przynosi kartkę, którą znalazła na ścianie sekretów, to jest tablicy, na której uczennice mogą anonimowo zwierzać się ze swoich tajemnic. Zwykle są to pretensje do nauczycieli albo wyznania typu kocham Johna, ale tym razem chodziło o zdjęcie Chrisa Harpera z informacją „wiem, kto go zabił”. Stephen Moran, dla którego jest to szansa na wydostanie się z wydziału spraw niewyjaśnionych i dalszą karierę w policji, oraz detektywkę Antoinette Conway (zaangażowaną w pierwsze, bezowocne śledztwo),wracają do szkoły świętej Kildy i z nowym zapałem oraz świeżymi pomysłami od nowa przesłuchują nastolatki.

Fabuła opowiadana jest dwutorowo i początkowo trudno byłoby określić, która z nich jest ważniejsza, W pierwszej, detektywi prowadzą rozmowy z ośmioma dziewczętami, przeszukują pomieszczenia, rozważają rozmaite opcje. Co jest niesamowite, wszystko to dzieje się w ciągu jednego dnia. W drugiej, przedstawiane są wydarzenia, jakie miały miejsce jakiś czas przed zbrodnią; za każdym razem dodawana jest tu informacja, że Chrisowi Charperowi zostało ileś tam miesięcy życia. Te obrazki z życia nastolatków płci obojga, różne wydarzenia między nimi, sprawy szkolne i osobiste, mają jakby przybliżać czytelnika do rozwiązania zagadki kryminalnej z drugiej strony. Nie tej policyjnej i śledczej, ale właśnie młodzieżowej – w tej części można szukać motywu zbrodni.

Co uważam za słabe? Podejrzanych, zaangażowanych, zamieszanych, jest tylko osiem dziewcząt, ale rozmowy między nimi i przesłuchania ich są tak kiepsko skonstruowane, że nastolatki dość długo mi się myliły.
W powieści pojawia się wątek zdolności parapsychicznych lub może telekinetycznych Seleny głównie, ale nie tylko jej – lewitujący klucz, zapalające się i gasnące światło, spadające przedmioty, pojawiający się duch Chrisa itp. Wydawało mi się, że ten wątek nabiera coraz większego znaczenia, ale w sumie nic z niego nie wynika. A może to ja czegoś nie zrozumiałem.
Książka ma ponad sześćset stron i mimo mojego szczególnego zainteresowania tematem, to już było za dużo i pod koniec stawało się nużące.
Wreszcie zakończenie, które zupełnie nie powala czytelnika na kolana, nie pozostawia go zdumionego, z otwartą z zachwytu gębą.

Właściwie nie wiem na pewno, czemu chciałem czytać tę książkę. Właśnie – czytać, a nie przeczytać. Kwestia „kto zabił? „interesowała mnie umiarkowanie. W pewnym momencie przyszło mi do głowy, że może chodziło o sentymenty z czasów młodości i dojrzewania, o wspomnienia, o podobne stany i nastroje, a może o to, że kiedyś chciałem mieć córkę… sam nie wiem, bo jedno wydaje mi...

wymęczona

wymęczona

Świetna książka. Trzyma w napięciu do samego końca. Bujne opisy sprawiają, że czytający może odnieść wrażenie ,że jest obserwatorem realnie toczącej się akcji.

Świetna książka. Trzyma w napięciu do samego końca. Bujne opisy sprawiają, że czytający może odnieść wrażenie ,że jest obserwatorem realnie toczącej się akcji.

Bardzo nierówna.
Sięgnęłam po nią, bo opis zawierał to, co lubię: elitarna szkoła z internatem, zamknięty krąg podejrzanych, nacisk na psychologię bohaterów.
Powieść ma kilka istotnych plusów. Autorka, i tłumacz, operują bardzo ładnym językiem. Szczególnie widać to w narracji dotyczącej przeszłości, w której narrator wnika w psychikę nastolatek. Podobały mi się opisy ich przemyśleń i przeżyć. Na plus zasługuje też umieszczenie głównej akcji w ciągu jednego dnia. Mimo, że powieść jest obszerna, moim zdaniem czytanie i tak przebiega sprawnie; czuje się, że jest to tylko jeden dzień. Jak dla mnie nie było dłużyzn, ale może to dlatego, że lubię rozbudowaną psychologię postaci.

Sama fabuła też z początku była ciekawa, jednak im dalej, tym bardziej gubiłam się w powiązaniach między podejrzaną ósemką: co która której powiedziała i kiedy, która o czym wiedziała, itd. Może po prostu tekst wymaga więcej uwagi niż byłam w stanie mu poświęcić... .
Być może lepszym wyjściem byłoby zmniejszenie liczby bohaterek, bo o ile w pierwszej grupie (Julia i spółka) każda z dziewcząt była na swój sposób charakterystyczna, o tyle w drugiej bohaterki (oprócz Joanne) trochę zlewały mi się w jedno.
Poza tym w zakończeniu tkwi niewykorzystany potencjał: to, kto jest winny może zaskoczyć, ale dowiadujemy się o tym zdecydowanie za wcześnie. Myślałam w trakcie czytania, że skoro do końca zostało jeszcze kilkadziesiąt stron, to autorka wywróci wszystko do góry nogami, może poda nam prawdziwe rozwiązanie, do którego nie doszli śledczy...
Niestety nic takiego nie nastąpiło, co powoduje, że ostatnie kilkadziesiąt stron to tylko dopisanie zakończenia, nic więcej.
No i gdzie wyjaśnienie dotyczące oparzeń Alison, paranormalnych zdolności Seleny i ducha Chrisa?! Chyba że mi coś umknęło.

Mimo wszystko autorka mnie zaintrygowała i z chęcią przeczytam coś jeszcze.

Bardzo nierówna.
Sięgnęłam po nią, bo opis zawierał to, co lubię: elitarna szkoła z internatem, zamknięty krąg podejrzanych, nacisk na psychologię bohaterów.
Powieść ma kilka istotnych plusów. Autorka, i tłumacz, operują bardzo ładnym językiem. Szczególnie widać to w narracji dotyczącej przeszłości, w której narrator wnika w psychikę nastolatek. Podobały mi się opisy ich...

Jestem mocno zdezorientowana i niczego do końca pewna po przeczytaniu tej książki. A zakończenie, nie dość, że mi niczego nie wyjaśniło, to wręcz, odniosłam wrażenie, że wyprodukowało jeszcze więcej pytań i niejasności. Po raz pierwszy mam wrażenie, że albo nie zrozumiałam tej książki, albo pogubiłam się w retrospekcjach, albo autorka tak zamieszała, że sama się w tym pogubiła?

Powątpiewam czy w ogóle odbyło się jakieś śledztwo, czy był to misternie skonstruowany i wykreowany przez Holly Mackey, teatrzyk, w jej tylko wiadomym celu. Nie wiem też w jakim celu, autorka na koniec jeszcze, wprowadziła wstawki dotyczące matki Holly i jej spotkania ze szkolną przyjaciółką po latach. No i te "zdolności parapsychiczne" dziewczyn, co to miało być i po co ?

Jedno się na pewno pani French udało, pokazać małolaty z obydwu renomowanych, snobistycznych do bólu szkół. Święta Kilda dla dziewcząt i bliźniacza szkoła dla chłopców tuż za murem. Świat tych dzieciaków, których mamusie i tatusiowie "wiele mogą" zepsuty do szpiku kości. A one same podłe, wredne i z powodzeniem "uprawiające" manipulacje i szantaż.

Niestety, tym razem ta pisarka i ta jej pozycja, zupełnie mnie nie zachwyciły.

Jestem mocno zdezorientowana i niczego do końca pewna po przeczytaniu tej książki. A zakończenie, nie dość, że mi niczego nie wyjaśniło, to wręcz, odniosłam wrażenie, że wyprodukowało jeszcze więcej pytań i niejasności. Po raz pierwszy mam wrażenie, że albo nie zrozumiałam tej książki, albo pogubiłam się w retrospekcjach, albo autorka tak zamieszała, że sama się w tym...

Historia ukazana w książce miała spory potencjał, który według mnie został zmarnowany. Fabuła dość ciekawa, ale w ogólnym zarysie książka nie przypadła mi do gustu. Mnóstwo zbędnych opisów i prawie zerowa akcja. Po dobrym kryminale spodziewałabym się jednak czegoś bardziej trzymającego w napięciu.

Historia ukazana w książce miała spory potencjał, który według mnie został zmarnowany. Fabuła dość ciekawa, ale w ogólnym zarysie książka nie przypadła mi do gustu. Mnóstwo zbędnych opisów i prawie zerowa akcja. Po dobrym kryminale spodziewałabym się jednak czegoś bardziej trzymającego w napięciu.

Z początku książka mnie wciągnęła, w połowie wydawało mi się, że entuzjazm opadł bo dialogi dziewcząt były zbyt długie, a akcja bardzo powoli ruszała do przodu.
Podaruję książkę komuś innemu.

Z początku książka mnie wciągnęła, w połowie wydawało mi się, że entuzjazm opadł bo dialogi dziewcząt były zbyt długie, a akcja bardzo powoli ruszała do przodu.
Podaruję książkę komuś innemu.

Książkaw wg mnie należy do cegłówek, w których początkowo jest problem z przebiciem się. Początek nie jest porywający ale potem jako tako akcja się rozkręca. Bardzo byłam zawiedziona zakończeniem książki... zabójca/czyni nie poniosła żadnych konsekwencji(?!). Nie rozumiem. A tyle czasu walczyłam z tą książką 😅

Książkaw wg mnie należy do cegłówek, w których początkowo jest problem z przebiciem się. Początek nie jest porywający ale potem jako tako akcja się rozkręca. Bardzo byłam zawiedziona zakończeniem książki... zabójca/czyni nie poniosła żadnych konsekwencji(?!). Nie rozumiem. A tyle czasu walczyłam z tą książką 😅