Dobra fantasy, odpowiednio bajkowa i nierzeczywista. Poprawna aż do bólu. Kto miał umrzeć, to umarł, kto zaznać szczęścia, to zaznał, happy end z łezką w zakończeniu - klasyczny. Nie rozumiem peanów na temat tego utworu. Nic wybitnego, choć ciekawy zarówno pomysł jak i sama historia.
Od początku coś mnie w tej powieści uwierało i dopiero po zakończeniu trzeciego tomu zrozumiałem. To te nierzeczywiste działania zbrojne, cud-malina głównodowodzący i jego mało sprawni przeciwnicy, jednoosobowe wygrywanie starć z przeważającymi siłami wroga przez bohaterów książki, bezsensowne ruchy wojsk i kompletnie od czapki wykorzystywanie magii w taki sposób jak opisano, ilość strat i przede wszystkim liczebności armi i oddziałów w porównaniu z krajem opisywanym w książce i dołączonej mapce :)
Dopóki nie przeczytałem na wiki kilku słów o autorze. I doznałem iluminacji :) Wychowanek literacki B.Sandersona i cyklu "Koło Czasu", zaczął pisać w wieku lat 15. I wszystko jasne.
Dlatego książka była dla mnie taka nierzeczywista (choć intryga całkiem frapująca), bardziej mi przypomina rozwinięcie opisu gry komputerowej lub rozbudowany scenarusz gry karcianej czy planszowej.
Jako czytadełko rozrywkowe na nudne wieczory - bardzo udane, wyzwanie intelektualne - prawie niewyczuwalne. Ot kawał dobrej, popkulturowej fantasy w zachodnim stylu :)

Dobra fantasy, odpowiednio bajkowa i nierzeczywista. Poprawna aż do bólu. Kto miał umrzeć, to umarł, kto zaznać szczęścia, to zaznał, happy end z łezką w zakończeniu - klasyczny. Nie rozumiem peanów na temat tego utworu. Nic wybitnego, choć ciekawy zarówno pomysł jak i sama historia.
Od początku coś mnie w tej powieści uwierało i dopiero po zakończeniu trzeciego tomu...