Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najlepszy debiut jaki czytałem od czasów pierwszego opowiadania o Wiedźminie prawie 40 lat temu. Pani Szczubełek awansowała na pierwsze miejsce w rankingu pisarzy, których będę obserwował z najwyższą uwagą. Co za potencjał!!!

Najlepszy debiut jaki czytałem od czasów pierwszego opowiadania o Wiedźminie prawie 40 lat temu. Pani Szczubełek awansowała na pierwsze miejsce w rankingu pisarzy, których będę obserwował z najwyższą uwagą. Co za potencjał!!!

Dawno temu postanowiłem nie pisać opinii, bo to subiektywna sprawa i czasami dostawałem po uszach od zakochanych forumowiczów. No ale teraz nie zdzierżę. Takiego poziomu grafomaństwa słowa pisanego, zaprawdę, dawno nie doświadczyłem. Ja rozumiem, że początki są trudne, ale zebrać takie wypociny w jednym tomie i jeszcze naciągać na ich kupno - szczyt marketingu. Pseudofilozoficzne wynurzenia przeplatane mruganiem do czytelnika, że coś tam głębiej jest okraszone przewidywalnymi zakończeniami... Ani to straszy, ani zachwyca. NUDA, panie, nuda i grafomaństwo. Nic tam nie znalazłem, co by mnie odwiodło od dania wyrazu mojemu niezadowoleniu. Dlatego, zaprawdę powiadam Wam, zastanówcie się razy trzy przed wydaniem ciężko zarobionych pieniędzy na ten tomik (?) pozycję na półce (?) - sam nie wiem jak to nazwać...
Edit.
Po napisaniu tej recenzji odezwał się do mnie wielce oburzony autor kilku opowiadań z tego tomiku, nawyzywał od hejterów i chamów, za nic mając, że po to portal udostępnia możliwość oceny - zarówno niskiej jak i wysokiej - i przyznaje każdemu prawo do takowej opinii. Niespełniony ten i wielce urażony pisarz nawkładał mi, że nie mam prawa oceniać rezultatów wysiłku jego i innych, polecił mi samemu napisać i w konkursie wystartować. Światły ten literat w swym oburzeniu trzasnął drzwiami konwersacji - niskiego niestety poziomu z jego strony, gdyż nie popisał się ani erudycją, ani polotem w inwektywach, zapominając jednakoż, że to właśnie uniżony jest autorem powyższej opinii i jako jedyny może do niej dołożyć, lub ją zmieniać wedle życzenia swego. Nie przytoczę miana tegoż autora, aby nie być posądzony o reklamę (lub antyreklamę) - w swojej pierwszej wiadomości był pewien swej anonimowości, nie doceniając przenikliwości mojej i pasji poznania - co trudne nie było, gdyż wiele śladów do swojej tożsamości w internecie i na portalu naszym pozostawił. Dlatego edytuję opinię swoją ku przestrodze: bacz drogi czytelniku i użytkowniku tego portalu, aby w swojej ocenie innych dorobku, nie nastąpić na odcisk pisarza niespełnionego, któren za nic ma twoje prawo do oceny jego twórczości i niedoceniania wysiłku twórczego. Aż strach się bać, czy aby w progu nie stanie w dłoni dzierżąc pióro stalowe z niebezpiecznym błyskiem w oku, boć przecież ujmę wielką mu uczyniłem.
Reasumując: pomimo obaw podtrzymuję opinię swoją - trzymajcie się od tej książki z dala, gdyż nigdy nie wiadomo, czy aby więcej tam autorów takich, co być może research w internetach właśnie robią adresu mego poszukując :) . Nie to abym bał się, bo przecież bywały już na moje życie zakusy, ale to ze strony czytających księgę Mahometa i w sumie im się nie udało - nie żeby się nie starali. Dlatego myślę, że nie będę pod samochód zaglądać na zakupy jadąc, ani strzelawki po dziadku - zasłużonym akowcu - rozkonserwowywać. No ale pozostali opiniodawcy - ku przestrodze...

Dawno temu postanowiłem nie pisać opinii, bo to subiektywna sprawa i czasami dostawałem po uszach od zakochanych forumowiczów. No ale teraz nie zdzierżę. Takiego poziomu grafomaństwa słowa pisanego, zaprawdę, dawno nie doświadczyłem. Ja rozumiem, że początki są trudne, ale zebrać takie wypociny w jednym tomie i jeszcze naciągać na ich kupno - szczyt marketingu....

Obiecałem opisać cykl po jego przeczytaniu i z żalem, ale słowa dotrzymam.
Dlaczego z żalem? Bo muszę zrewidować swoje oczekiwania i strącić z mojego piedestału coś, co prawie całe moje dorosłe życie hołubiłem za uszami.
Moje pierwsze zetknięcie z Ksinem przypada na początek lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, gdy w me rączki wpadła maleńka książeczka z infantylną okładką. To było jak iluminacja. Połknąłem i przez lata wracałem niejednokrotnie właściwie znając ją na pamięć. Udało mi się nawet zgromadzić trzy następne tomiki, dokonując wręcz ekwilibrystyki zakupowej. Dlatego, gdy ukazał się pierwszy tom uzupełnionego i poprawionego przez autora cyklu o Ksinie, kupowałem poszczególne tomy i odkładałem ich czytanie do pozyskania ostatniej części, śliniąc się tylko i unikając wzrokiem tej części półki, na której stały.Trwało to TRZY lata, dlatego moje oczekiwania były naprawdę wysokie, a wola wystawiona na bardzo ciężką próbę.
Dlatego teraz mam olbrzymią nieprzyjemność napisać to co właśnie czytacie (albo i nie, tylko plusika klikacie, trudno). Jestem zawiedziony, straszliwie. Mam wrażenie, że te książki, które wyszły lata temu napisał całkowicie inny autor. I nie chodzi tu o dojrzałość twórczą, tylko pomysł, rytm i soczystość treści. To co teraz dostaliśmy, to - szczególnie w stosunku do linii czasu Ksina jako koczownika - jawi mi się jako bajania starca snującego opowieść nad dymem ogniska, pełną patosu i howardowskiego zapożyczenia z Conana. Jak gdyby dwóch autorów napisało dwie oddzielne powieści, połączone postacią głównego gieroja, różne w przekazie, formie i stylistyce. Ten dysonans totalnie pozbawił mnie przyjemności powrotu do mojego ukochanego kotołaka. I tyle.
Z ciężkim sercem, ale nie polecam tego sześciopaka nikomu. Polecam za to poprzednie książeczki wydane ponad ćwierć wieku temu. O ile ktoś je jeszcze znajdzie. Ja mam i jestem z tego powodu szczęśliwy.

Obiecałem opisać cykl po jego przeczytaniu i z żalem, ale słowa dotrzymam.
Dlaczego z żalem? Bo muszę zrewidować swoje oczekiwania i strącić z mojego piedestału coś, co prawie całe moje dorosłe życie hołubiłem za uszami.
Moje pierwsze zetknięcie z Ksinem przypada na początek lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, gdy w me rączki wpadła maleńka książeczka z infantylną...