Zaczyna się intrygująco. Berlin w roku 1955. Młody Anglik, niedoświadczony, nieśmiały, niepewny siebie, wycofany, przyjeżdża tu aby wykonać pracę dla wywiadu amerykańskiego. I przeżywa tam wszelakie inicjacje: miłosną, seksualną, życiową. Pięknie McEwan opisuje zakochanie, tą chorobę umysłową, na którą, mam nadzieję, każdy kiedyś zapadł. A potem niestety to się trochę sypie, spodziewałem się powieści szpiegowskiej w stylu Le Carre’a, a dostałem dość sztampową intrygę kryminalną, wtedy myślałem że mam do czynienia ze studium psychologicznym, sumienie, poczucie winy, te rzeczy, ale nie. Wtedy, zaczyna się komedia pomyłek, a dalej jest mało wiarygodnie. Kończy się to duszoszczipatielno, płakać się niby chce. Ale wszystko to jakieś niewiarygodne, nieprzekonywujące, psychologicznie słabo umotywowane. Poza tym drobiazgowe opisywanie wykonywania różnych czynności przez głownego bohatera jest często nużące. Zastanawiam się po co w tej książce to całe szpiegostwo, gdy mamy regularną powieść obyczajowo-psychologiczną o miłości, zresztą nie najwyższych lotów? Moim zdaniem pomysł początkowy był b.ciekawy, ale autor nie mógł się zdecydować w którym kierunku pójsć, w sumie, mimo wielu b.dobrych fragmentów, jest to książka wypuszczonych możliwości.

Zaczyna się intrygująco. Berlin w roku 1955. Młody Anglik, niedoświadczony, nieśmiały, niepewny siebie, wycofany, przyjeżdża tu aby wykonać pracę dla wywiadu amerykańskiego. I przeżywa tam wszelakie inicjacje: miłosną, seksualną, życiową. Pięknie McEwan opisuje zakochanie, tą chorobę umysłową, na którą, mam nadzieję, każdy kiedyś zapadł. A potem niestety to się trochę...