Bez wstępów: ma pierwszy tom Zadry trzy minusy w mojej ocenie.
Po pierwsze: czytam Piskorskiego chronologicznie od końca. Mam zatem za sobą Cienioryt i Krawędź czasu, które to opowiedziane zostały po mistrzowsku! Żadnych zwolnień akcji, żadnych niecierpliwiących czytelnika epizodów, rwący nurt opowieści porywa, a tonący w nim, nawet brzytwy nie ma czasu się chwycić! Historia opowiadana w Zadrze jest - owszem - ciekawa, i, kolejne owszem, opowiedziana zręcznie, ale nie tak zręcznie, jak kolejne dzieła KP. Jest kilka zwolnień (niepotrzebna moim zdaniem zagadka słabej jakości prochu - nie wniosła nic poza nagłym spowolnieniem) jest kilka niedopowiedzeń (o tym dalej).

Drugim minusem pierwszego tomu Zadry, jest bycie pierwszym tomem Zadry. Dużo scen nie zostało zamkniętych i teraz unosi się w próżni, jako zapowiedź tomu drugiego. To tak naprawdę żaden minus - ot nastawiłem się na większy przecinek, może nawet kropkę między jednym a drugim tomem. Przynajmniej prolog, mający miejsce już PO wydarzeniach w książce opisywanych, kazał spodziewać się jakiejś fabularnej klamry.

Postaci - to "minus" trzeci, minus w cudzysłowie, bo o wszystkie postaci tu nie chodzi. Stanisław Tyc, jako taki, robi na mnie wrażenie - pełna honoru polska dusza, co to ów honor nad dobro własne stawia. Do tego nieco humoru, oszczędnej czułości i powściągliwości. Wszystko gra.
Więcej problemów mam z naiwną Natalie, której zadaniem - najwyraźniej - ma być wywoływanie u czytelnika mieszanych uczuć - sympatyzować z nią, czy się niecierpliwić i przewracać oczami? Bo rozkapryszone to dziewuszysko i sporo z nim kłopotu. Również jej brat, Maurice nie wzbudził we mnie zachwytu. Naukowy geniusz, odludek, lada chwila wpakuje się w jakieś tarapaty - właśnie, tutaj cały problem - przez cały tom na tę tarapaty czekałem, znajdę je dopiero w tomie drugim. Niby sporo się wokół Maurice'a działo, ale zbyt wiele z tego nie wynikało.
Do pozostałych, drugoplanowych postaci, zastrzeżeń nie mam, dają się lubić, więc je lubię.


Trochę tu ponarzekałem, ale koniec końców do czynienia mamy z książką dobrą, być może nawet bardzo. Narzekanie spowodowane prawem kontrastu. W późniejszych powieściach Krzysztofa Piskorskiego wszystko będzie zapięte na ostatni guzik! Od fantastycznych postaci, przez porywający świat, piękny język aż do rwącej narracji, której oprzeć się nie sposób.
Ale i tutaj: język znów (jak to u Piskorskiego) dbały i nienaganny, prawdziwie elegancki. Świat przedstawiony to wizja bardzo ciekawa - alternatywny scenariusz XIX wieku i napoleońskich podbojów. Ocena sztucznie zaniżona owym zgrzytem, zadrą powstałą w wyniku rozdarcia powieści na pół. Gdy dokończę tom drugi i okaże się dobry, z pewnością wrócę, ocenę poprawię. Póki co szóstka - "dobra". Dobra ze sporym plusem.

Bez wstępów: ma pierwszy tom Zadry trzy minusy w mojej ocenie.
Po pierwsze: czytam Piskorskiego chronologicznie od końca. Mam zatem za sobą Cienioryt i Krawędź czasu, które to opowiedziane zostały po mistrzowsku! Żadnych zwolnień akcji, żadnych niecierpliwiących czytelnika epizodów, rwący nurt opowieści porywa, a tonący w nim, nawet brzytwy nie ma czasu się chwycić!...