Nigdy nie czytałam jeszcze książki tak specyficznej jak "Tryptyk". Może dlatego, że nie mam na co dzień styczności z kryminałami, lektura tej powieści naprawdę mnie zszokowała. W czasie spotkania z powieścią moje poczucie estetyki zostało doszczętnie zburzone, wywołując szereg najróżniejszych reakcji, a jednak książka nie pozwalała zapomnieć o historii, którą miała za zadanie opowiedzieć.

Kryminał, jak kryminał. Kilka morderstw, mniej lub bardziej brutalnych. Na pozór nic wyjątkowego. Jednak dla osoby, która rzadko sięga po tego typu tytuły, spotkanie z wyżej wymienionym gatunkiem to przygoda niejednokrotnie zaskakująca. Co chwila oburzały mnie wulgarne określenia, nieprzyzwoite słowa, brutalne opisy. Gdyby ze stron "Tryptyku" wyjąć połowę wulgaryzmów, lektura byłaby dla mnie o wiele przyjemniejsza. Nie zważam w tej chwili na to, czy nagminne używanie przez autorkę nieprzyzwoitych lub obrzydliwych chwilami sformułowań było zabiegiem celowym. Jedno jest pewne. Po przeczytaniu dzieła pani Slaughter przez kilka najbliższych dni będę miała problem z przełknięciem obiadu, a właściwie z resztą posiłków też może być niewesoło. Ale cóż, pewnie to moja wina. Może powinnam zacząć czytać więcej kryminałów, które ze swojego niewybrednego języka słyną.

Przyznać jednak trzeba, że nie jest to książka marna, acz momentami jej konstrukcja nie do końca do mnie przemawiała. Dla dobrego zilustrowania sytuacji posłużę się przykładem jednego z głównych bohaterów, Michaela Ormewooda. Charakter wykreowany co najmniej niespójnie - mężczyzna ten zdaje się być nie jedną osobą, a dwiema w najlepszym wypadku. I ośmielę się zaznaczyć, iż nikt nie wspomniał o tym, jakoby detektyw Ormewood cierpiał na jakąkolwiek sprecyzowaną przypadłość o podłożu psychologicznym. Chociaż kto wie.

Inni bohaterowie dadzą się lubić, szczególnie Will. Złoty chłopiec, poczciwina. Podobnie John, którego obdarzyłam sympatią przy bliższym poznaniu. Byłoby zbyt słodko, więc wspomnę, że Angie całkowicie kłóci się z moim obrazem kobiety. Nie mam zielonego pojęcia, jak ktokolwiek mógł zainteresować się tą przepełnioną wulgaryzmem istotą. Resztę na temat bohaterki pozostawię dla siebie.

Ciężko jednoznacznie powiedzieć, czy książka jest dobra, czy też nie. Czyta się szybko, szybciuteńko, wciąga i interesuje. Gdyby nie defekty językowe, byłaby o niebo lepsza. Jak widać, dzisiejszy świat nie obędzie się bez ohydnego, zwierzęcego seksu i niekończących się rozmów o nim. Niestety. Gdzie ta intymność?!

Nigdy nie czytałam jeszcze książki tak specyficznej jak "Tryptyk". Może dlatego, że nie mam na co dzień styczności z kryminałami, lektura tej powieści naprawdę mnie zszokowała. W czasie spotkania z powieścią moje poczucie estetyki zostało doszczętnie zburzone, wywołując szereg najróżniejszych reakcji, a jednak książka nie pozwalała zapomnieć o historii, którą miała za...