Wreszcie udało mi się przeczytać powieść autorstwa wielokrotnie polecanej mi i przez wielu chwalonej Majgull Axelsson. I bardzo żałuję, że tak długo zwlekałem gdyż wrażenie zrobiła na mnie ogromne.

„Droga do piekła” to nie jest lekka, łatwa i przyjemna historia. To bolesna wiwisekcja na własnej psychice i pamięci. To bardzo trudna i wymagająca opowieść o wyjątkowo trudnych chwilach w życiu, wciąż na nowo rozpamiętywanych. Autorka masochistycznie obnaża rany Cecylii, nie wszystkie zagojone, a wręcz na nowo przez nią rozdrapywane. Relację Cecylii czyta się z lekkim niepokojem, jest to historia niewygodna, bezlitosna, chwilami okrutna.

Wyrzuty sumienia oraz wspomnienia potrafią boleć bardziej niż rany fizyczne czego Cecylia jest idealnym przykładem. A jej opowieść? Czy to próba zagłuszenia tych wyrzutów? Próba poradzenia sobie z natłokiem nieprzyjemnych wspomnień? Próba pogodzenia się z losem? Czy też może próba usprawiedliwienia siebie i wszelkich złych wyborów i decyzji w życiu? Czym by nie było jest naprawdę przejmującą relacją kobiety, która przede wszystkim czuje się samotna i opuszczona pomimo ludzi wokół niej.

Książka daje do myślenia, wwierca się w psychikę i podejrzewam, że pozostanie na długo w mojej pamięci. Ma w sobie co prawda ogromne pokłady pesymizmu, ale na szczęście nie jest przejaskrawiona i zdecydowanie daleko jej od taniej psychodramy i melodramatyzowania. Lekturę „Drogi do piekła” śmiało można potraktować jak wyzwanie, ale uważam, że warto je podjąć. Nie będzie podczas tejże lektury łatwo i miło, ale będzie szczerze, emocjonalnie i bez owijania niełatwych uczuć w bawełnę.

Polecam.

Wreszcie udało mi się przeczytać powieść autorstwa wielokrotnie polecanej mi i przez wielu chwalonej Majgull Axelsson. I bardzo żałuję, że tak długo zwlekałem gdyż wrażenie zrobiła na mnie ogromne.

„Droga do piekła” to nie jest lekka, łatwa i przyjemna historia. To bolesna wiwisekcja na własnej psychice i pamięci. To bardzo trudna i wymagająca opowieść o wyjątkowo trudnych...