Pierwsze spotkanie z Majgull zaczynam od wizyty w „Domu Augusty”. Wnętrze okazuje się bogate w zadziwiające, nierzadko stojące na granicy realności obrazy i intrygujące zestawienia. Na skrzypiącą podłogę opadają skrawki magii – przemiana w kamień, w gałąź. Spomiędzy szczelin dobywają się wyziewy niewiadomego, tajemnicy. Wyczuć tu można również pewne sensualne napięcie, obecne nie tylko w sposobie, w jaki mieszkanki czeszą włosy swoje i siebie naprzemiennie. Eteryczność ta potrafi być jednak złudna; to tylko cienka warstwa, mgiełka służąca temu, by rozmyć kontury surowości, by oswoić brutalność. Bieg czasu nie zdołał usunąć panoszącego się w tych ścianach ciężkiego zapachu historii (powszechnej) ani stęchlizny przeszłości (jednostkowej). Trudno przecież skutecznie wywietrzyć wstyd i strach.

Duszę się, na tym koniec. Gwałtownie wybiegam, i próbując uspokoić najważniejszy mięsień, opieram się o ścianę Domostwa. Gdy wraca odpowiedni rytm, analizuję już na spokojniej – czy wnioskiem o końcu bajek, zerwaniem ze światem nadprzyrodzonym na rzecz industrializacji i indywidualizacji w nowoczesności Axelsson nie chciała poczęstować mnie jednak zbyt gwałtownie? Czy jej ruchy przy wmuszaniu we mnie łyżki z potrzebą tkania narracji i jej zbawczą mocą nie były zbyt mechaniczne?

Mimo uznania dla ogromu wykonanej pracy w przedstawianiu tak wielowarstwowej konstrukcji, pod „Domem Augusty” tkwię z wątpliwościami. Oraz myślami o Angelice, tym ucieleśnionym głosiku śpiewającej na leżąco Stiny Nordenstam. No i o Siri. Ach, Siri.

PS „W dniu wizyt u lekarza Siri ubierała się godzinami, każdą część garderoby rozkładała najpierw na stole w kuchni i sprawdzała w świetle lampy. Bielizna musiała być (…) niezniszczona, ale też niezupełnie nowa, żeby nie można było pomyśleć, że Siri ma jakieś powody, by ukrywać stan bielizny, którą nosi na co dzień” + „Może Siri jest dobrze z tym, że nie żyje. Może dobrze jest umrzeć osobie, która przez całe życie czegoś się bała, tak bardzo, że wolała nie słyszeć ani nie widzieć”.

Pierwsze spotkanie z Majgull zaczynam od wizyty w „Domu Augusty”. Wnętrze okazuje się bogate w zadziwiające, nierzadko stojące na granicy realności obrazy i intrygujące zestawienia. Na skrzypiącą podłogę opadają skrawki magii – przemiana w kamień, w gałąź. Spomiędzy szczelin dobywają się wyziewy niewiadomego, tajemnicy. Wyczuć tu można również pewne sensualne napięcie,...