"Dom Augusty" to poruszająca powieść, która ukazuje losy trzech kobiet, zmagających się z trudnościami i przeciwnościami losu. Autorka wnikliwie analizuje psychologiczne aspekty postaci, ukazując trudne relacje między kobietami. Jest to wstrząsająca opowieść o nieszczęśliwych kobietach, trzy pokolenia, trzy kobiety, te same błędy i dramaty ich życia. Niechciane córki, młode nieszczęśliwe matki i dom tytułowej Augusty, jako schronienie dla odrzuconych i zagubionych kobiet z rodziny. Zaskakujące jest to, że pomimo uplywu lat, kobiety powielają swoje błędy, tak jakby nad rodziną zawisła klątwa i prześladowała linię żeńską.
Jezyk użyty w książce jest piękny i pełen metafor, co dodaje jej głębi i pozwala czytelnikowi przenieść się do świata przedstawionego. "Oczy, które na nią spoglądają należą do szesnastolatki. Tylko, że ta szesnastolatka ma obwisłe powieki". Książka wstrząsa fundamentami czytelnika, przenosząc go w świat pełen emocji, tajemnic i nieprzewidywalnych zwrotów akcji. Autorka mistrzowsko buduje napięcie, prowadząc czytelnika przez labirynt ludzkich tragedii i ciężkich przeżyć. Axelsson posiada bowiem niezwykłą zdolność tworzenia realistycznych i złożonych postaci, które wkraczają w życie czytelnika z niezwykłą siłą. Książka ta wstrząsa naszą percepcją rzeczywistości, zmuszając do refleksji nad istotą życia i jego ulotnością.
Podsumowując "Dom Augusty" to poruszająca opowieść, która wciąga czytelnika od pierwszych stron i nie pozwala oderwać mu się aż do samego końca. To niezwykła książka, która porusza serce i umysł czytelnika, pozostawiając po sobie niezapomniane wrażenie i głęboką refleksję. To lektura, która pozostanie na długo ze mną, polecam gorąco.

"Dom Augusty" to poruszająca powieść, która ukazuje losy trzech kobiet, zmagających się z trudnościami i przeciwnościami losu. Autorka wnikliwie analizuje psychologiczne aspekty postaci, ukazując trudne relacje między kobietami. Jest to wstrząsająca opowieść o nieszczęśliwych kobietach, trzy pokolenia, trzy kobiety, te same błędy i dramaty ich życia. Niechciane córki, młode...

Wysłuchana jako audiobook w pięknej interpretacji Agaty Skórskiej. To również pozycja z wyszukanych na urlop. Przygotowałam sobie e- oraz audio-booków jakbym planowała roczny urlop, a nie zwykle 2 tygodnie, więc zdaje się, że będę słuchać i czytać aż do kolejnego;-)
Gdy w opisie przeczytałam, że jest to historia Augusty, Alicji i Andżeliki, które są przedstawicielkami różnych pokoleń tej samej rodziny, to już wystarczyło bym się zainteresowała i wrzuciła na swoją półkę w Empik Go. Lubię takie historie rodzinne oraz relacje międzypokoleniowe. Ta również mi się spodobała.
Augusta była babcią Alicji, poznajemy ją i jej życie tylko ze wspomnień wnuczki ponieważ w czasie gdy dzieje się przedstawiona historia Augusta już dawno nie żyje. Andżelika jest prawnuczką Augusty, Alicja jest jest cioteczną babką. Jak się okazuje życie żadnej z kobiet nie było (nie jest) łatwe, każda przeżywa swoje traumy i tragedie, ale Andżelika przeżywa je jako najmłodsza z nich, jako dziecko i nastolatka. Alicja ma swoją tajemnicę, o której nie wie nawet jej mąż, nosi w sercu swoją wielką tragedię, ale przeżyć ją pomagała jej Augusta (nawet jeśli był to dość surowy i nierozpieszczający sposób pomocy). Natomiast Andżelika z nieporadną matką (schorowaną lub wycofującą się w chorobę w ucieczce przed życiem),niepełnosprawnym młodszym bratem, przemocowym ojczymem, biedą i odrzuceniem przez rówieśników zostaje sama, bo jej babcia Suri, u której mogła się skryć i szukać pocieszenia, właśnie umarła.
Czy ta historia skończy się dobrze? Opis wydawcy mówi: Pomocy nie wolno odkładać na później. Choćby nawet miało się dobre wymówki.

Wysłuchana jako audiobook w pięknej interpretacji Agaty Skórskiej. To również pozycja z wyszukanych na urlop. Przygotowałam sobie e- oraz audio-booków jakbym planowała roczny urlop, a nie zwykle 2 tygodnie, więc zdaje się, że będę słuchać i czytać aż do kolejnego;-)
Gdy w opisie przeczytałam, że jest to historia Augusty, Alicji i Andżeliki, które są przedstawicielkami...

Trzy kobiety, które dzielą po dwa pokolenia, a jednak problemy mają te same, zmagają się ze swoimi pragnieniami, walczą ze światem, szukają miłości, kończy się to różnie. Książka bardzo mi się podobała, w rankingu Axelsoon stawiam ją zaraz po Pępowinie, ale to chyba tylko dlatego, że Pępowina była pierwsza. Świetnie napisana, wciągająca, angażująca, cieszę się, że odkryłam tę autorkę. Axelsoon uczy mnie szacunku do ludzi żyjących inaczej i nieoceniania, co wcale nie jest łatwe.

Trzy kobiety, które dzielą po dwa pokolenia, a jednak problemy mają te same, zmagają się ze swoimi pragnieniami, walczą ze światem, szukają miłości, kończy się to różnie. Książka bardzo mi się podobała, w rankingu Axelsoon stawiam ją zaraz po Pępowinie, ale to chyba tylko dlatego, że Pępowina była pierwsza. Świetnie napisana, wciągająca, angażująca, cieszę się, że odkryłam...

To niezwykła powieść, napisana niebanalnie, zaskakująco i pięknym językiem. Zadziwiające zabiegi stylistyczne wprowadzają świat nierealny, świat marzeń i ucieczki od ciężkiej rzeczywistości, mimikry i wtopienia się w tło, w głąb siebie. Tutaj przedmioty ożywają i nabierają szczególnych znaczeń. Tu wykorzystywanie kobiet, traktowanie ich przedmiotowo, bicie - nie stanowią głównej treści - te treści dzieją się jakby w tle a czytelnik, wraz z bohaterkami, wtapia się w tapetę i chowa pod kołdrę, we własną niewidzialność.

Mizeria i przeciwności losu trzech pokoleń kobiet to dość ponury temat, który, przyznam od razu, trochę mnie zmęczył. Do tego historia rodzinna pocięta została w kawałki, bez chronologii, jakby Autor chciał podkreślić, że kobieca niedola, zdeterminowana biologią i nierównością społeczną, jest niezmienna, niezależnie od czasów, w jakich żyjemy.

Ale powieść tę czyta się mniej dla akcji a bardziej dla stylu w jakim jest napisana, dla pięknego, niezwykle plastycznego, zaskakującego języka. Nie trzeba szukać pięknych cytatów - cała książka jest jak piękny obraz: "Zastępcza mama czeka przy furtce[...] Należy do tych kobiet, których uroda jest jak tajemnica, którym trzeba się przyglądać dobrą chwilę, żeby dostrzec przejrzystość szarych oczu i zauważyć, że popielatoblond włosy błyszczą, że policzki mają kolor miodu i są miękkie jak brzoskwinie."

To niezwykła powieść, napisana niebanalnie, zaskakująco i pięknym językiem. Zadziwiające zabiegi stylistyczne wprowadzają świat nierealny, świat marzeń i ucieczki od ciężkiej rzeczywistości, mimikry i wtopienia się w tło, w głąb siebie. Tutaj przedmioty ożywają i nabierają szczególnych znaczeń. Tu wykorzystywanie kobiet, traktowanie ich przedmiotowo, bicie - nie stanowią...

Książka napisana pięknym, pełnym zmysłowych wrażeń i głębokich emocji językiem. Autorka ma umiejętność opisywania bardzo trudnych, traumatycznych doświadczeń w subtelny i zarazem wyrazisty sposób. Używa do tego nieraz niedomówień a nieraz dosłowności. Potrafi tez pięknie balansować na granicy rzeczywistości. Tym, co mnie zniechęciło był temat - trudne , przeplatające się historie kobiet na przełomie czterech pokoleń. Za dużo było ciężaru i smutku. Ale jeśli ktoś jest na to otwarty to książka jest warta przeczytania

Książka napisana pięknym, pełnym zmysłowych wrażeń i głębokich emocji językiem. Autorka ma umiejętność opisywania bardzo trudnych, traumatycznych doświadczeń w subtelny i zarazem wyrazisty sposób. Używa do tego nieraz niedomówień a nieraz dosłowności. Potrafi tez pięknie balansować na granicy rzeczywistości. Tym, co mnie zniechęciło był temat - trudne , przeplatające się...

Przesłuchana na empik go chociaż jest to bardzo trudna książka do audio - przeskakujemy przez perspektywy czasowe i perspektywy różnych postaci. Mimo, że czuję że lektura w wersji tradycyjnej czy e booku jest tutaj lepsza, daje więcej to i tak ta książka niesamowicie mnie urzekła, językiem, kreacją świata przedstawionego, emocjami jakie niesie. Jestem pod ogromnym wrażeniem
Bardzo kobieca to proza i szczególnie dziewczynom kobietom tę powieść polecam. Niezależnie od tego jaką prozę, styl lubicie jeśli nie znacie tej autorki - dajcie Jej szansę :)

„W zasadzie nie ma w tym nic dziwnego. Alicja przespała wiele nocy w domu Augusty i wie, że mieszkają w nim cienie. Niektóre z nich są zresztą jej własne: to w tym domu była kiedyś małą, pucołowatą dziewczynką na wakacjach i chudą nastolatką, która uciekła z domu. To tutaj którejś wiosny krwawiła w połogu, przysięgając, że nigdy więcej nie zbliży się do mężczyzny, i to tu, kilka lat później, odrzuciła na bok kołdrę, żeby złamać przysięgę. Od tamtej pory przez jej ciało przepłynęły dni, tygodnie, miesiące i lata, które stworzyły ją na nowo. Jednak na przekór wszystkim zmianom zachowała jedno, nigdy niewypowiedziane na głos przeświadczenie: zawsze wiedziała, że w domu Augusty skryły się głosy z całego stulecia, że długo leżały w kątach i zakamarkach, czekając na przyjście właściwego czasu. Czasu opowieści”

Przesłuchana na empik go chociaż jest to bardzo trudna książka do audio - przeskakujemy przez perspektywy czasowe i perspektywy różnych postaci. Mimo, że czuję że lektura w wersji tradycyjnej czy e booku jest tutaj lepsza, daje więcej to i tak ta książka niesamowicie mnie urzekła, językiem, kreacją świata przedstawionego, emocjami jakie niesie. Jestem pod ogromnym...

To książka, w którą bardzo ciężko się wchodzi. Początkowo nijak nie mogłam się połapać, kto jest kim i o co chodzi w fabule. Zamierzałam już nawet rezygnować, ale zdecydowałam jeszcze chwilę pociągnąć i w którymś momencie zaczęło się robić przejrzyściej. Jak już złapałam sens, to nawet zaczęło mi się podobać.
Inny aspekt, który utrudniał mi zrozumienie akcji, to fakt, że słuchałam audiobooka, a tam nie było absolutnie żadnej informacji, że fabuła przechodzi na inną bohaterkę, na inne czasy. Domyślam się, że w wersji papierowej jest jakiś nowy rozdział, akapit oddzielony gwiadką, kreską, nową stroną... W audiobooku nie było nawet chwili przerwy między zdaniami, ani intonacja nie zdradzała, że oto jest nowy wątek - czytane na jednym wydechu, bez zmiany intonacji. Mnogość bohaterek, trudne do ustalenia relacje między nimi i pogmatwanie wątków, to największy minus tej książki. Poza tym, opowiedziane historie kobiet są dość ciekawe, a historia najmłodszej z nich, mocno dramatyczna. Wiele aspektów społecznych i kulturowych dających obraz społeczeństwa szwedzkiego i jego zmian na przestrzeni czasów.

To książka, w którą bardzo ciężko się wchodzi. Początkowo nijak nie mogłam się połapać, kto jest kim i o co chodzi w fabule. Zamierzałam już nawet rezygnować, ale zdecydowałam jeszcze chwilę pociągnąć i w którymś momencie zaczęło się robić przejrzyściej. Jak już złapałam sens, to nawet zaczęło mi się podobać.
Inny aspekt, który utrudniał mi zrozumienie akcji, to fakt, że...

Dotrwałam do 4 z 6 części w tej książce. Naprawdę dawałam już po drodze szanse: a nuż mnie coś zaskoczy w tej książce, ale no nie. Dla mnie ta książka jest po prostu nudna, nie wniosła nic ciekawego do mojej codzienności. Bohaterki są postaciami, które mają ciężkie życie, dużo problemów ze sobą i swoją postawą do życia i innych. Dodatkowo Augusta opowiada swoje życie w formie pół rzeczywistej pół bajkowej, przez co trochę gubiłam się w odbiorze jej historii.

Dotrwałam do 4 z 6 części w tej książce. Naprawdę dawałam już po drodze szanse: a nuż mnie coś zaskoczy w tej książce, ale no nie. Dla mnie ta książka jest po prostu nudna, nie wniosła nic ciekawego do mojej codzienności. Bohaterki są postaciami, które mają ciężkie życie, dużo problemów ze sobą i swoją postawą do życia i innych. Dodatkowo Augusta opowiada swoje życie w...

Jestem wielką fanką Majgull Axelsson i wydawało mi się, że przeczytałam już wszystko co wyszło spod jej pióra i zostało wydane po polsku. Dlatego nie wiem, jakim cudem uchowała się na mojej półce jedna jej powieść, o pożółkłych już stronach lecz nadal nie otwarta, przeoczona. Nie wiem, ale jestem za to bardzo wdzięczna.
Tak, jak do niektórych pisarzy mam wielki sentyment tak czasem obawiam się wracać po latach do ich twórczości. Nie jesteśmy tymi samymi ludźmi i niekoniecznie zachwyca nas to, co dekadę temu; łatwo jest natomiast zabarwić goryczą dobre wspomnienie.
Tu nie ma takiego przypadku. Twórczość autorki zdecydowanie przetrwała próbę czasu, a nawet jest lepsza, niż ją zapamiętałam.
Dom Augusty to powieść o kobietach. O ich życiu, decyzjach, rozterkach, sukcesach i porażkach. Opowieść nie wyróżniająca się z pozoru niczym, a jednak zupełnie inna od tych, z którymi się dotychczas spotykałam. Majgull Axelsson ma niesamowity talent operowania słowami, wyrażani nimi uczuć i emocji w sposób, który jest zarazem bardzo mi bliski, jak i ulotny. Potrafi łączyć rzeczywistość z baśnią, przeplatać historię i tworzyć z nich coś zupełnie nowego, dawać niezwykle spojrzenie na z pozoru zwyczajne sytuacje. Tworzy niesamowite bohaterki (mam wrażenie niestety, i to może być wadą, że bohaterowie są tutaj jedynie tłem do ich historii). W niesamowity sposób snuję fabułę, poznajemy historię stopniowo, odkrywamy ją powoli, wstrzymując oddech w oczekiwaniu, że zdradzi nam wszystkie swoje sekrety.

Jestem wielką fanką Majgull Axelsson i wydawało mi się, że przeczytałam już wszystko co wyszło spod jej pióra i zostało wydane po polsku. Dlatego nie wiem, jakim cudem uchowała się na mojej półce jedna jej powieść, o pożółkłych już stronach lecz nadal nie otwarta, przeoczona. Nie wiem, ale jestem za to bardzo wdzięczna.
Tak, jak do niektórych pisarzy mam wielki sentyment...

Samo życie wypływa z tej powieści. Narodziny i śmierć i wszytko to, co jest pomiędzy. Podziwiam dzielne kobiety opisane w książce, szczególnie Augustę, która pomimo niepokojów życia zachowuje spokój i dystans.

Samo życie wypływa z tej powieści. Narodziny i śmierć i wszytko to, co jest pomiędzy. Podziwiam dzielne kobiety opisane w książce, szczególnie Augustę, która pomimo niepokojów życia zachowuje spokój i dystans.