Moja podróż po świecie nowej fali polskiego kryminału przebiegała coraz gorzej. Dwa razy potężnie się zawiodłem (Krajewski, Miłoszewski), odrzuciłem to, co popularne (Mróz, Bonda) i na horyzoncie nadziei widniało już tylko jedno nazwisko - właśnie Czubaj. Nie wiem w zasadzie dlaczego, aż tak bardzo liczyłem na tego pisarza. Może to przez sympatycznie wyglądające okładki, albo specyficzne tytuły... nie wiem, w każdym razie mam już "21:37" za sobą i jak to jest z tym Czubajem? Sam nie wiem.

Historia zabójstwa dwóch młodych kleryków z warszawskiego seminarium i zmęczonego życiem profilera, który rzuca wszystko, by to wyjaśnić, na pierwszy rzut oka ma wszystko, co powinien posiadać dobry kryminał. Przede wszystkim jest bohater - nie jego alkoholizm czy depresja tylko prawdziwy człowiek, z problemami, ale i z siłą, by je pokonać. Taki, co to umie się normalnie odezwać i używa głównie siły umysłu. Do tego jeszcze z całkiem niezłym gustem muzycznym. Zaraz obok niego interesująca zbrodnia i to nie tylko z powodu makabry i okoliczności, ale też i samego środowiska. Bardzo byłem ciekaw, jak też pan Czubaj przedstawi "okołokościołową" społeczność bez popadania w schematy i pomimo tego, że może i jest momentami zbyt negatywnie, to bardzo podobała mi się atmosfera tajemnic, podstępów i dwulicowości seminarium. Stosunek autora do tego miejsca bardzo szybko udziela się czytelnikowi, dzięki czemu sprawa angażuje może nawet odrobinę mocniej niż powinna.

Szkoda tylko, że z wyjaśnieniem śledztwa nie jest już tak kolorowo. Owszem, jest przemyślane, sprytne i zręcznie podane, ale... ja wiem? Pojawia się trochę z czapy, szczególnie motyw zbrodni. Wychodzi na to, że nie trzeba było czytać pierwszych 250 stron, skoro wystarczył jeden rozdział, by to wszystko od nowa ułożyć. Trochę szkoda, bo psuje to - ulubioną przecież przez fanów kryminału - zabawę w detektywa. Wydaje mi się też, że momentami pan Czubaj trochę przynudza, książkę dałoby się zamienić w nowelę i historia nic by na tym nie straciła (choć zauważam, że jest to częsta sytuacja, jeśli o polskie kryminały chodzi). Niby pomaga to zżyć się z bohaterem, ale bardzo łatwo jest w takiej sytuacji przesadzić.

Ale i tak nie uważam czasu spędzonego przy tej książce za stracony. Pan Czubaj ma swój własny styl i tempo pisania i chwała mu za to, wyobraźnię też na wysokim poziomie i bardzo dobrze przelewa życie na papier, nie szczędząc okrutnego realizmu i nie siląc się na samo szczęście. Z przyjemnością spotkam się jeszcze raz z Rudolfem Heinzem.

Moja podróż po świecie nowej fali polskiego kryminału przebiegała coraz gorzej. Dwa razy potężnie się zawiodłem (Krajewski, Miłoszewski), odrzuciłem to, co popularne (Mróz, Bonda) i na horyzoncie nadziei widniało już tylko jedno nazwisko - właśnie Czubaj. Nie wiem w zasadzie dlaczego, aż tak bardzo liczyłem na tego pisarza. Może to przez sympatycznie wyglądające okładki,...