Myślę, że cierpienia młodego Wertera odzwierciedlają cierpienia z wnętrza umysłu każdej osoby. Może nie każdej, ale zdecydowanie dużej liczby ludzi. Sytuacja przed jaką stanął Werter, może zdażyć się każdemu, ale dzięki książce możemy ją przemyśleć "na sucho". Czy postąpisz jak Werter? Myślę, że jest to zbędne, choć ostatecznie rozwiązał problem. Jednak moim zdaniem usunęło to szansę na odkrycie nieznanej przyszłości.

Myślę, że cierpienia młodego Wertera odzwierciedlają cierpienia z wnętrza umysłu każdej osoby. Może nie każdej, ale zdecydowanie dużej liczby ludzi. Sytuacja przed jaką stanął Werter, może zdażyć się każdemu, ale dzięki książce możemy ją przemyśleć "na sucho". Czy postąpisz jak Werter? Myślę, że jest to zbędne, choć ostatecznie rozwiązał problem. Jednak moim zdaniem usunęło...

Nurtuje mnie pytanie, czy w preromantycznych dziełach Johanna Wolfganga Goethego, więcej jest sentymentalizmu czy chęci buntu? Czy jeden z największych niemieckich poetów, stoczył zakochanego Wertera w przepaść tylko po to, aby podkreślić wyjątkową ekspozycję uczuć temu upadkowi towarzyszących? Czy dla naiwnego Egmonta wybrał surową karę jedynie dlatego, żeby pokazać siłę tworzących się narodowych ruchów zwiastujących Europie nowy ład? Jak wielkie znaczenie miała dla niego idylliczność płynąca ze związku Hermana i Doroty, na przełomie odchodzącego klasycyzmu i rodzącego się romantyzmu? Odpowiedzi na te wszystkie pytania można odnaleźć, studiując "Okres burzy i naporu", którego reprezentantem jest Goethe. Doszukiwanie się podobieństw i zależności sprowadza się do stwierdzenia, że Goethe był świadkiem czasów, w których wolność nosiła imię Wielkiej Rewolucji Francuskiej a sztandary buntu niekoniecznie kolidowały z wybuchem sentymentalnej wrażliwości.

Czytając "Cierpienia młodego Wertera" bardzo łatwo można się zarazić tkliwością. Tytułowy bohater tej powieści epistolarnej ma jej pod dostatkiem a dręcząca go przy tym samotność nie pozwala ani na trochę oddalić od niego maniakalnych prób zakończenia swojego życia. Jednak jego wyalienowanie stanowi pewien sposób na przekazanie nam tego, co czuła wyjątkowo subtelna dusza. To ona jest zwiastunem niepewnego świata, nie tylko żyjącego realnym otoczeniem, ale też żywiącym się szaleńczymi deklamacjami zakochanego człowieka. Bo "czymże jest dla naszego serca świat bez miłości?", pyta Werter i jako czciciel namiętności, pogrąża się w odmętach miłosnego upojenia. Zadając pytanie o miarę cierpienia, Goethe mobilizuje czytelników do głębszego zastanowienia się nad konsekwencjami swoich często tragicznych odczuć.

To co nas uszczęśliwia, bardzo łatwo z czasem może się stać źródłem naszego nieszczęścia. Bohaterowie Goethego to chorobliwie niespokojne dusze. To dumne indywidualności, przywiązujące dużą wagę do widmowych wspomnień. Gdy wyczuwają obecność dawnego świata, to szybciej bije im puls i zakwitają zgryzoty nieokiełznanych umysłów. Ich wspomnienia przeskakują od jednej smutnej myśli, do drugiej jeszcze smutniejszej. Charakteryzują je obłąkanie i prześladowcze myśli, tak namiętnie biegnące ku swojej zgubie, że aż wywołujące tym przestrach. Brzmi jak romantyzm? Ponieważ to jest już prawie ta nowa nadchodząca epoka, która wiarę i intuicję przedkładała nad rozum.

Cenię sobie w Goethem wzniosłość i szlachetność uczuć o których pisze. Jednak podziwiam też jego twardy realizm, kiedy zdaje sobie sprawę, że nawet gwiazdy na niebie przemijają, więc dlaczego by to samo nie miało spotkać niezwyciężonego Egmonta. Niemiecki poeta żył w czasach, gdy upadło wiele sztandarów europejskich tyranii. To widać na przykładzie jego twórczości, która każdą swą cząstką rwie się do wolności i pełni praw obywatelskich. Goethego nie można ująć w karby posłuszeństwa, on chętnie odda głowę pod katowski miecz dla obrony podstawowych swobód. Ostatecznie, to właśnie on mnie też uświadomił, że "tak w istocie, jestem tylko podróżnym, pielgrzymem na tej ziemi! A cóż wy więcej jesteście?" Po tych słowach nieszczęśliwego Wertera, niech każdy spróbuje samodzielnie odpowiedzieć na to pytanie.

Nurtuje mnie pytanie, czy w preromantycznych dziełach Johanna Wolfganga Goethego, więcej jest sentymentalizmu czy chęci buntu? Czy jeden z największych niemieckich poetów, stoczył zakochanego Wertera w przepaść tylko po to, aby podkreślić wyjątkową ekspozycję uczuć temu upadkowi towarzyszących? Czy dla naiwnego Egmonta wybrał surową karę jedynie dlatego, żeby pokazać siłę...

Przypominam sobie tę książkę z uśmiechem na twarzy, ponieważ opierałam się na niej na maturze. Co prawda była to moja lektura, ale bardzo pozytywnie zapadła mi w pamięci.
Co prawda szukałam większego sensu w miłości Wertera, ze względu na swoją pracę, ale dostrzegłam też ciekawy sposób przedstawienia innych wątków.

Przypominam sobie tę książkę z uśmiechem na twarzy, ponieważ opierałam się na niej na maturze. Co prawda była to moja lektura, ale bardzo pozytywnie zapadła mi w pamięci.
Co prawda szukałam większego sensu w miłości Wertera, ze względu na swoją pracę, ale dostrzegłam też ciekawy sposób przedstawienia innych wątków.