W 1945 Amerykanie mieli już dość dobre pojęcie o mentalności i zbrodniczych praktykach Japończyków w stosunku do jeńców. Po wylądowaniu na Filipinach obawiali się że, gdy ich wojska będą się zbliżać do obozu w pobliżu Cabanatuanu, Japońcy wymordują kilkuset przetrzymywanych tam jeńców, głównie amerykańskich, będących świadkami wcześniejszych japońskich zbrodni wojennych. Postanowiono dokonać, niczym w znanym hicie filmowym „Złoto dla zuchwałych”, rajdu 50 km za linię frontu i do tej akcji wybrano dowodzonych przez pułkownikia Mucciego żołnierzy z 6 batalionu rangersów Armii Stanów Zjednoczonych, których wspierać mieli działający w rejonie obozu partyzanci filipińscy.

Książka Sidesa składa się z trzech wątków narracyjnych, połączonych w sposób niestety nie do końca udany. Jeden to historia obrony Filipin w 1942, drugi to opowieść o przygotowaniach rangersów do akcji i samym jej przebiegu, a trzecia to niewiarygodne wręcz, choć rzeczywiste, przeżycia jeńców w obozie. Autor postanowił przeplatać te trzy aspekty. Nie wiem, czy nie lepsze byłoby przedstawienie ich po kolei. W każdym bądź razie - nie wyszło to najlepiej.

Całe szczęście, że temat broni się sam i poszczególne rozdziały, każdy z osobna, są na poziomie. Słucha się tego (wybrałem formę książki czytanej) świetnie. Momentami jest przerażająco, smutno, tragicznie, momentami porywająco i wzruszająco, a momentami wręcz śmiesznie. Po raz kolejny okazuje się, że historia przebija fikcję. Szczególne wrażenie zrobiła na mnie amerykańska Mata Hari - Wysokie Kieszenie oraz angielski jeniec, jedyny przegapiony przez Amerykanów w obozie, gdyż całą bitwę przespał na kiblu, potem poszedł spać do pustego baraku, a rano następnego dnia wyszedł spokojnie na wolność przez rozbitą podczas bitwy obozową bramę skąd przejęli go filipińscy partyzanci, przy pomocy których dołączył do reszty uciekających więźniów i eskortujących ich komandosów.

Na pewno jest to jeden z ciekawszych tematów wojennych i obozowych ever, zwłaszcza w formie, w którą ubrał ją Hamtpn Sides. Mimo pewnych niedostatków samej kompozycji dzieła, jest to i tak jedna z najlepszych książek historycznych - czyta się ją lepiej niż wiele hitów fikcji wojennej, akcji i sensacji.

Zdecydowanie polecam - nie tylko miłośnikom historii. W tym dziele są głębie, których zwykle w literaturze tego typu się nie spodziewacie.

W 1945 Amerykanie mieli już dość dobre pojęcie o mentalności i zbrodniczych praktykach Japończyków w stosunku do jeńców. Po wylądowaniu na Filipinach obawiali się że, gdy ich wojska będą się zbliżać do obozu w pobliżu Cabanatuanu, Japońcy wymordują kilkuset przetrzymywanych tam jeńców, głównie amerykańskich, będących świadkami wcześniejszych japońskich zbrodni wojennych....

W styczniu 1945 roku oddział 121 Rangersów dokonał rajdu na Cabanatuan, gdzie znajdował się japoński obóz dla alianckich jeńców wojennych. Celem było uratowanie ponad 500 więźniów, którym groziła śmierć ze względu na postępy amerykańskiej armii na Filipinach. Hampton Sides prowadzi narrację dwutorowo. Z jednej strony opowieść rozpoczyna się w 1942 roku. Poznajemy grupę żołnierzy, którą dostała się do japońskiej niewoli po upadku Bataanu i Corregidoru. Wzięli udział w marszu śmierci do Camp O'Donnell, później zostali umieszczeni w Cabanatuan. Sides przedstawia funkcjonowanie obozu, nieludzkie warunki jakie tam panowały, problemy z jakimi codziennie zmagali się alianccy jeńcy, choroby, braki żywności czy medykamentów, ale sporo miejsca poświęcono także działalności filipińskiego ruchu oporu czy innym postaciom zaangażowanym w pomoc więźniom. Druga opowieść to już historia samego rajdu z perspektywy Rangersów. Poznajemy genezę samej operacji związaną z likwidacją przez Japończyków obozu na wyspie Palawan, przygotowania, plan wyprawy oraz oczywiście jej przebieg i problemy logistyczne związane z przetransportowaniem ponad 500 wycieńczonych jeńców prawie 50 kilometrów w stronę pozycji amerykańskiej armii. Książkę czyta się jak dobrego akcyjniaka, choć trochę nie pomagają skoki chronologiczne i mieszanie tych dwóch opowieści i skakanie między 1942 i 1945 roku, aż do momentu kiedy dwie linie fabularne spajają się w jedną. Sides oczywiście rozmawiał z wieloma uczestnikami rajdu, więc kilkunastu żołnierzy poznajemy bliżej. Do tego dochodzi jeszcze sporo absurdalnego w takich warunkach humoru, śmiesznych lub tragicznych sytuacji, obozowej poezji. Kawał naprawdę dobrej dziennikarskiej roboty.

W styczniu 1945 roku oddział 121 Rangersów dokonał rajdu na Cabanatuan, gdzie znajdował się japoński obóz dla alianckich jeńców wojennych. Celem było uratowanie ponad 500 więźniów, którym groziła śmierć ze względu na postępy amerykańskiej armii na Filipinach. Hampton Sides prowadzi narrację dwutorowo. Z jednej strony opowieść rozpoczyna się w 1942 roku. Poznajemy grupę...

Inaczej niż pozostałe książki autora - tj. "Ogar piekielny..." i "W królestwie lodu" - ta nie porywa. Chyba po prostu zbyt szczegółowo poświęca się tej jednej, konkretnej misji. Chyba dla przeciętnego polskiego czytelnika, słabo znającego dalekowschodni fragment II wojny, jest to podejście zbyt fragmentaryczne.

Inaczej niż pozostałe książki autora - tj. "Ogar piekielny..." i "W królestwie lodu" - ta nie porywa. Chyba po prostu zbyt szczegółowo poświęca się tej jednej, konkretnej misji. Chyba dla przeciętnego polskiego czytelnika, słabo znającego dalekowschodni fragment II wojny, jest to podejście zbyt fragmentaryczne.

Nie zaczynaj czytać, jeśli rano chcesz wstać do pracy.
Majstersztyk reporterski i mimo że temat amerykańskich chłopaków i ich braterstwa broni kino hollywoodzkie potrafiło nam obrzydzić, nie należy się tym zrażać.
wstrząsająca książka, i nie tylko z powodu historii okropieństw japońskich obozów jenieckich.
Świetne portrety, delikatne poczucie humoru i kompletnie niewiarygodne historie, które jednak się wydarzyły.
Zazdroszczę wszystkim, którzy mają te książkę jeszcze przed sobą:)

Nie zaczynaj czytać, jeśli rano chcesz wstać do pracy.
Majstersztyk reporterski i mimo że temat amerykańskich chłopaków i ich braterstwa broni kino hollywoodzkie potrafiło nam obrzydzić, nie należy się tym zrażać.
wstrząsająca książka, i nie tylko z powodu historii okropieństw japońskich obozów jenieckich.
Świetne portrety, delikatne poczucie humoru i kompletnie...

Manila, półwysep Bataan, -
Corregidor– kawałek skały wystający z wody u wejścia do Zatoki Manilskiej
Atakowała 14. Armia Masaharu pod dowództwem generała porucznika Masaharu Hommy
29 stycznia 1945 roku wojska amerykańskie i filipińskie wyzwoliły jeńców wojennych w rajdzie w Cabanatuan.

Manila, półwysep Bataan, -
Corregidor– kawałek skały wystający z wody u wejścia do Zatoki Manilskiej
Atakowała 14. Armia Masaharu pod dowództwem generała porucznika Masaharu Hommy
29 stycznia 1945 roku wojska amerykańskie i filipińskie wyzwoliły jeńców wojennych w rajdzie w Cabanatuan.

Dla miłośników historii II wojny światowej, szczególnie areny działań na Pacyfiku.

Dla miłośników historii II wojny światowej, szczególnie areny działań na Pacyfiku.

Wojna niesie bardzo szkodliwe skutki. "Jesteśmy teraz widmami, ale kiedyś byliśmy ludźmi" Książka opisuje próbę odbicia jeńców z rąk Japończyków, którzy okrutnie traktowali ludzi w obozie. Misja trudna, bo wojna trwa, a wróg nie zawaha się zabić bezbronnych jeńców.

Wojna niesie bardzo szkodliwe skutki. "Jesteśmy teraz widmami, ale kiedyś byliśmy ludźmi" Książka opisuje próbę odbicia jeńców z rąk Japończyków, którzy okrutnie traktowali ludzi w obozie. Misja trudna, bo wojna trwa, a wróg nie zawaha się zabić bezbronnych jeńców.

Świetna książka w której najbardziej zapamiętałem szczegółowo opisaną "drogę śmierci" oraz codzienność życia w obozie jenieckim. Trudno sobie wyobrazić jak wiele zwykły żołnierz może znieść i co jest w stanie zrobić by przetrwać. Okropności jakich dopuszczali się Japończycy są wprost nie do wyobrażenia. Żołnierzy Widma czytałem już dawno temu jednak obraz tej książki pozostanie w mojej pamięci na długo.O takich historiach trzeba pisać,czytać, opowiadać i najważniejsze pamiętać.

Świetna książka w której najbardziej zapamiętałem szczegółowo opisaną "drogę śmierci" oraz codzienność życia w obozie jenieckim. Trudno sobie wyobrazić jak wiele zwykły żołnierz może znieść i co jest w stanie zrobić by przetrwać. Okropności jakich dopuszczali się Japończycy są wprost nie do wyobrażenia. Żołnierzy Widma czytałem już dawno temu jednak obraz tej książki...