Krew i burza. Historia z Dzikiego Zachodu

Rozczarowanie. Miała być krwista opowieść o Kicie Carsonie, a wyszło nijako. Mało o samym Kicie, więcej o Nawahach. Ale to wszystko jakoś tak bez głównego wątku, bez wielkiego polotu i swady.

Ciągle książki z serii amerykańskiej porównuję do genialnych "Imperium księżyca w pełni" i "Serce wszystkiego, co istnieje". Stąd może moje zbyt (?) duże oczekiwania i zbyt (?) surowe oceny dla innych książek z tej serii.

Rozczarowanie. Miała być krwista opowieść o Kicie Carsonie, a wyszło nijako. Mało o samym Kicie, więcej o Nawahach. Ale to wszystko jakoś tak bez głównego wątku, bez wielkiego polotu i swady.

Ciągle książki z serii amerykańskiej porównuję do genialnych "Imperium księżyca w pełni" i "Serce wszystkiego, co istnieje". Stąd może moje zbyt (?) duże oczekiwania i zbyt (?) surowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opisywany okres dziejów w książce Hamptona Sidesa jest arcyciekawy. Jest też bezlitosny, krwawy, brutalny. Na ziemiach tych ścierały się różne wpływy: Meksyk – który niewiele wcześniej uzyskał niepodległość, Stany Zjednoczone, których prezydent Jemes Polk, zapragnął włączyć cześć tych ziem do Unii i w mniejszym już stopniu Korona Brytyjska. Latynosi, Hiszpanie i Amerykanie zamieszkujący te ziemie, ponadto wiele narodów Indiańskich – min. Nawaho, Pueblo, część Apaczów. Żywioły te walczyły ze sobą od wieków. Najazdy, porwania, grabieże, zemsta – to była część kultury i życia tych wszystkich ludzi. Okres ten występuje bezpośrednio przed wydarzeniami opisanymi w Imperium księżyca w pełni, książki wspaniałej, wydanej w tej samej Serii Amerykańskiej. Dlatego też z wielką ochotą zabrałem się za Krew i burzę. Spodziewałem się jak w poprzednim przypadku dobrego reportażu, przedstawiającego tym razem, podbój Nowego Meksyku i Kaliforni, rzetelnie opisującego przy okazji narody indiańskie zamieszkujące te ziemie. Niestety dostałem powieść w stylu: Czterech Pancernych i psa. Kiedyś chciałem być Jankiem Kosem, po przeczytaniu Krwi i burzy chciałbym być Kitem Carsonem.
To był tygiel, gdzie rozgrywały się wielkie dramaty, pojedynczych ludzi, rodzin czy w końcu całych narodów. Sides niestety opisał tą historię typowo po amerykańsku. Odniosłem wrażenie że zajęcie Nowego Meksyku było właściwie bezkrwawą ekspedycją. Wojska wchodziły, miasta się poddawały, generałowie obejmowali teren w zarząd, obiecywali pomoc, rozwiązanie kwestii indiańskich i wszyscy mieli stać się szczęśliwymi amerykanami. Wydawano bale i wojsko szło dalej. Odbywały się później rewolty, ale były szybko dławione i po sprawie, przy czym każda bitwa wzmacniała legendę Kita Carsona lub produkowała nowego amerykańskiego super bohatera. Wspomniane Imperium księżyca w pełni, oddawało to co należne Komanczom, przedstawiało ich bogatą kulturę, analizowało zarówno przyczyny porażki Indian jak i zwycięstwa Amerykanów. Była tam gorycz porażki, smak zwycięstwa ale i zrozumienie tego co się wydarzyło i jakie były tego konsekwencje dla poszczególnych narodów. Sidesowi trzeba oddać, że używa sformułowań potępiających zbrodnie białych, ale te słowa są dla mnie puste. Wszyscy przecież wiemy, że Indian pobito, ale właściwie na tym ta wiedza się kończy i w mojej ocenie ta książka niczego nie zmienia w tym temacie.
Całość tej baśni, zbudowana jest wokół osoby Kita Carsona, który z pewnością był osobą nietuzinkową i zdaję sobie sprawę, że jego życiorys to fantastyczny materiał na opowieść. Całość jednak zyskuje obraz amerykańskiego westernu a nie solidnego reportażu. Autor, napisał że sięgnął do około pięciuset źródeł, ale mam wrażenie że wykorzystał je tylko i wyłącznie do poparcia swojej westernowej teorii, a nie do reporterskiego uzasadnienia opisywanych wydarzeń. Książka pisana jest oczyma białych, czyli zwycięzców, w przeciwieństwie do Imperium Księżyca (porównuję te książki tylko dlatego, że są wydane w tej samej Serii Amerykańskiej). Przykład - opis bitwy w Adobe Walls, jest zgoła odmienny w obu książkach, chociaż autorzy korzystają z tego samego źródła, cytując nawet słowa tego samego pułkownika. Pomijając tendencyjne opisy Indian, wyidealizowane opisy amerykańskich wyczynów i Kita Carsona, książkę czyta się płynnie. I ciężko określić czy jest to wada czy zaleta, ponieważ sam wręcz ją pochłonąłem. Jednak, traktować ją należy jako dobry western, co nie ma nic wspólnego z reportażem. Może co jedynie zainspirować do pogrzebania w literaturze. Jeżeli ktoś się za nią zabierze, z pewnością mu się spodoba ale zalecam ostrożność w wyciąganiu wniosków.

Opisywany okres dziejów w książce Hamptona Sidesa jest arcyciekawy. Jest też bezlitosny, krwawy, brutalny. Na ziemiach tych ścierały się różne wpływy: Meksyk – który niewiele wcześniej uzyskał niepodległość, Stany Zjednoczone, których prezydent Jemes Polk, zapragnął włączyć cześć tych ziem do Unii i w mniejszym już stopniu Korona Brytyjska. Latynosi, Hiszpanie i Amerykanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zupełnie od niechcenia wypożyczyłem sobie ten tytuł i z lektury od niechcenia zrobiło się niezwykle ciekawie. "Krew i burza" to historia brutalnego świata i ludzi, którzy tam żyli i... zdobywali go. Pochłaniając kolejne stronice książki coraz trudniej było mi się od niej oderwać. Jeśli ktoś czytał "O jeden most za daleko" Corneliusa Ryana, powinien być dopieszczony.

Zupełnie od niechcenia wypożyczyłem sobie ten tytuł i z lektury od niechcenia zrobiło się niezwykle ciekawie. "Krew i burza" to historia brutalnego świata i ludzi, którzy tam żyli i... zdobywali go. Pochłaniając kolejne stronice książki coraz trudniej było mi się od niej oderwać. Jeśli ktoś czytał "O jeden most za daleko" Corneliusa Ryana, powinien być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

wiele nowych informacji o amerykańskich Indianach i wojnie z Meksykiem, Apaczach, Komanczach, Pueblo, Anasazi i wielkim plemieniu Nawachów, którzy przetrwali na swoim terytorium do dziś (300 tys ludzi na pow. 70 tys. km2), - oraz prezydent Polk największy zdobywca terytorium dla USA

wiele nowych informacji o amerykańskich Indianach i wojnie z Meksykiem, Apaczach, Komanczach, Pueblo, Anasazi i wielkim plemieniu Nawachów, którzy przetrwali na swoim terytorium do dziś (300 tys ludzi na pow. 70 tys. km2), - oraz prezydent Polk największy zdobywca terytorium dla USA

Pokaż mimo to

Już dawno nie przeczytałem tak dobrego reportażu, który czyta się jak powieść o wielkiej przygodzie.
Opowieść o tym, jak powstawały Stany Zjednoczone i jak zdobyły znany nam dzisiaj kształt swojego terytorium.
Rewelacja.

Już dawno nie przeczytałem tak dobrego reportażu, który czyta się jak powieść o wielkiej przygodzie.
Opowieść o tym, jak powstawały Stany Zjednoczone i jak zdobyły znany nam dzisiaj kształt swojego terytorium.
Rewelacja.

Pokaż mimo to

Dla mnie to książka o ludobójstwie. Jest w tym całym strasznym świecie destrukcji kilkoro ciekawych bohaterów. Ich losy pokazują, że wszystko jest szarością.

Dla mnie to książka o ludobójstwie. Jest w tym całym strasznym świecie destrukcji kilkoro ciekawych bohaterów. Ich losy pokazują, że wszystko jest szarością.

Pokaż mimo to

Zastanawialiście się kiedyś, w jaki sposób Stany Zjednoczone doszły do obecnego wyglądu terytorialnego? Przecież nie od zawsze były krajem sięgającym od oceanu do oceanu. Kiedyś obecne Stany były zaledwie kilkoma stanami połączonymi ze sobą, rozwiniętymi trochę bardziej niż ich sąsiedzi. Jednak dzięki „woli bożej” rozpoczęli ekspansję na wschód, gdzie już były nacje. Nie tak rozwinięte ani zaawansowane.

Reportaż ten opowiada o tym, jak to się stało że stany są obecnie jednym z najprężniejszych krajów świata. Pokazuje co kieruje jego władzami niezmiennie, czy to w XIX czy XXI wieku. Jest to jednak historia z punktu widzenia zwykłych ludzi, którzy niczym pionki przemieszczają się po mapie, odgrywając role pierwszoplanowe.

Jest to również historia o tym, jak silniejszy wykorzystuje swoją przewagę nad słabszym. Jak zmusza Indian do podporządkowania się sobie i daje wybór: albo zgadzasz się na moje warunki, albo zginiesz. Bez litości, bez wyrzutów sumienia.

Tę niesamowitą książkę polecam przede wszystkim osobom spragnionym wiedzy o historii świata. Jest napisana niezwykle lekkim językiem, bez zbędnych opisów, lecz z niezbędnymi objaśnieniami wyglądu dzikiego wschodu niczym z najlepszych hollywoodzkich westernów.

Zastanawialiście się kiedyś, w jaki sposób Stany Zjednoczone doszły do obecnego wyglądu terytorialnego? Przecież nie od zawsze były krajem sięgającym od oceanu do oceanu. Kiedyś obecne Stany były zaledwie kilkoma stanami połączonymi ze sobą, rozwiniętymi trochę bardziej niż ich sąsiedzi. Jednak dzięki „woli bożej” rozpoczęli ekspansję na wschód, gdzie już były nacje. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka. Czyta się ją z zapartym tchem. Pozwala odmitologizować trochę ten cały Dziki Zachód, poznać głębiej jego historię w kontekście budowania imperializmu amerykańskiego. Pozwala też lepiej zrozumieć dzisiejszą politykę USA, która moim zdaniem w ogóle się przez te lata nie zmieniła. Wszak Boskie Przeznaczenie wciąż trwa np. na Bliskim Wschodzie. Do tego możemy poznać losy Kita Carsona, człowieka legendy i bardzo interesującą historię Indian Nawaho.

Świetna książka. Czyta się ją z zapartym tchem. Pozwala odmitologizować trochę ten cały Dziki Zachód, poznać głębiej jego historię w kontekście budowania imperializmu amerykańskiego. Pozwala też lepiej zrozumieć dzisiejszą politykę USA, która moim zdaniem w ogóle się przez te lata nie zmieniła. Wszak Boskie Przeznaczenie wciąż trwa np. na Bliskim Wschodzie. Do tego możemy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po zachwytach nad "Imperium Wschodzącego Słońca" z tej samej serii po raz kolejny wydawca oddaje nam od rąk wyjątkową książkę: trochę powieść, trochę biografię, po trosze historię łotrzykowską i porywającą lekcję historii w jednym. Polecam!

Po zachwytach nad "Imperium Wschodzącego Słońca" z tej samej serii po raz kolejny wydawca oddaje nam od rąk wyjątkową książkę: trochę powieść, trochę biografię, po trosze historię łotrzykowską i porywającą lekcję historii w jednym. Polecam!

Pokaż mimo to

Jako wychowanek "Winnetou" i naszego Wernica z wielką ciekawością zabrałem się do tego. No i muszę powiedzieć, że daje radę:-). Czytając kiedyś o Dzikim Zachodzie wiedzieliśmy że jacyś tam Indianie i kowboje żyli kiedyś tam (100 albo i 200 lat temu) i gdzieś tam. Saloony, strzelaniny, mustangi itp. Taka trochę abstrakcja, fantasy. "Krew i burza" pokazuje w wartki i ciekawy sposób dokładne umiejscowienie wydarzeń związanych z podbojem Zachodu i co najważniejsze w bezstronny sposób przedstawia wszystkie strony. A było ich trochę. Pomijając (jako jedną grupę) różne plemiona Indiańskie, działali tam Hiszpanie, potem niepodległy Meksyk, a na końcu Amerykanie, którzy najechali te ziemie w połowie XIX wieku i włączyli je do USA. No i jest przede wszystkim Kit Carson - traper i człowiek legenda jeszcze za życia. Chyba największy w tych czasach autorytet i znawca zachodnich terenów kontynentu oraz Indian. Stał się pod koniec życia honorowym generałem sił zbrojnych USA, który jako jedyny w historii Ameryki generał nie potrafił czytać ani pisać. Był także jednym z nielicznych białych cenionych przez Indian.
Książka pokazuje jak brutalne było życie na pograniczu, pokazane są także początki prób rozwiązania problemu "Dzikich" przez wysiedlanie ich do rezerwatów i jakie były tego skutki. Jest to szczegółowo przedstawione na przykładzie wielkiego, dumnego ludu Navajo, którego bali się wszyscy, a który został złamany i prawie że eksterminowany w bardzo krótkim czasie. Polecam fanom Wild West, którzy chcą wiedzieć coś więcej o tych czasach i tych ludziach.

Jako wychowanek "Winnetou" i naszego Wernica z wielką ciekawością zabrałem się do tego. No i muszę powiedzieć, że daje radę:-). Czytając kiedyś o Dzikim Zachodzie wiedzieliśmy że jacyś tam Indianie i kowboje żyli kiedyś tam (100 albo i 200 lat temu) i gdzieś tam. Saloony, strzelaniny, mustangi itp. Taka trochę abstrakcja, fantasy. "Krew i burza" pokazuje w wartki i ciekawy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to