"Rodzina z Sosnówki" to ostatni tom sosnówkowej serii, w skład której weszły "Sosnowe dziedzictwo" i "Pensjonat Sosnówka", które przeczytałam przed laty. W książce spotykamy postaci z "Kamienicy na Kruczej", "Domku nad morzem" czy "Przypadków pani Eustaszyny".

W Sosnówce życie toczy się jak co dzień. Do pensjonatu przyjeżdżają różni goście, którzy często są przybraną rodziną Anny.
Towiańscy doczekali się córeczki Anisi, która skupia uwagę najbliższych, przez co coraz bardziej odrzucony czuje się syn Jacka.
Dyzio zyskuje sławę malarza. A Wiesia, której wiek daje się coraz bardziej we znaki, zaczyna wspominać dawne czasy zepchnięte w świadomości na dalszy plan.

Książka porusza kwestie macierzyństwa, zarówno tego świadomego i jak tego nieplanowanego. W powieści ważnym wątkiem jest też starość, różne dolegliwości z nią związane, chęć załatwienia odkładanych spraw, ale też chęć bycia pomocnym i potrzebnym wśród najbliższych.
Przesłaniem "Rodziny z Sosnówki" wydaje się być szerokie pojmowanie rodziny i tego, że stanowią ją nie tylko ci, z którymi jest się spokrewnionym i których wiążą więzy krwi.

Tak jak napisała autorka, to pożegnanie z bohaterami z Sosnówki. Myślę, że to dobry zabieg, bo "Rodzinę z Sosnówki" czytałam raczej z obowiązku odłożenia tej trylogii gdzieś na tył biblioteczki. Mam też wrażenie, że pisarka nie miała zbytniego pomysłu na bohaterów tej historii, w związku z czym pojawiły się postaci i powtórzenia z innych książek. Anna, główna do tej pory bohaterka, zeszła na dalszy plan. Została sprowadzona do roli powiernika tajemnic i świeżo upieczonej mamy. Jej mąż też pojawia się sporadycznie.
Trudno określić, kto w książce gra pierwsze skrzypce. Na pewno dużo dzieje się w życiu Dyzia. Poznajemy dokładniej życie Wiesi, którą pisarka powiązała z losami Janusza Lipieńskiego, warszawskiego ortopedy.
Czy polecam? Na deszczowy wieczór, gdy nie ma pod ręką lepszej książki, tak.

"Rodzina z Sosnówki" to ostatni tom sosnówkowej serii, w skład której weszły "Sosnowe dziedzictwo" i "Pensjonat Sosnówka", które przeczytałam przed laty. W książce spotykamy postaci z "Kamienicy na Kruczej", "Domku nad morzem" czy "Przypadków pani Eustaszyny".

W Sosnówce życie toczy się jak co dzień. Do pensjonatu przyjeżdżają różni goście, którzy często są przybraną...

Anna, główna bohaterka poprzednich książek serii, tym razem jest jedną z postaci - jakby znalezienie męża i ślub wyczerpały pomysły na nią. Pojawiają się nowi bohaterowie i ich historie. Końcówka niepotrzebnie, według mnie, wprowadza poboczne i dramatyczne wątki dotyczące osób postronnych.
Książkę czyta się lepiej niż poprzednie części, jest ciekawsza stylistycznie i mniej tu wymuszonego dowcipu, choć wątki są opisywane pobieżnie i pojawiają się powtórki.

Anna, główna bohaterka poprzednich książek serii, tym razem jest jedną z postaci - jakby znalezienie męża i ślub wyczerpały pomysły na nią. Pojawiają się nowi bohaterowie i ich historie. Końcówka niepotrzebnie, według mnie, wprowadza poboczne i dramatyczne wątki dotyczące osób postronnych.
Książkę czyta się lepiej niż poprzednie części, jest ciekawsza stylistycznie i mniej...

A więc dobiegła końca przygoda z mieszkańcami Sosnówki. Było przesympatyczne. Swojsko, sielsko i przyjemnie. Oczywiście sprawy przykre i nieprzewidziane też miały miejsce. Jak to w życiu.
Czasem warto jest sięgnąć po literaturę, ktora nie porywa ale swoją prostotą sprawia radość.
Istnieje więc jest potrzebna, ba... niezbędna.

A więc dobiegła końca przygoda z mieszkańcami Sosnówki. Było przesympatyczne. Swojsko, sielsko i przyjemnie. Oczywiście sprawy przykre i nieprzewidziane też miały miejsce. Jak to w życiu.
Czasem warto jest sięgnąć po literaturę, ktora nie porywa ale swoją prostotą sprawia radość.
Istnieje więc jest potrzebna, ba... niezbędna.

Kontynuacja losów bohaterów "Sosnowego dziedzictwa" i "Pensjonatu Sosnówka". Przyjemnie czytająca się cała trzy tomowa lektura.Ania po wielu latach odzyskuje dom po dziadkach zyskuje rodzinę,przyjaciół,jest szczęśliwa.Prowadzi pensjonat z osobami ,które pokochała .Rodzina się powiększa,nawet Wiesia ,która była cały czas jak babcia Ani po wielu latach odnajduje swoją prawdziwą rodzinę.Lubię tego typu książki i na pewno sięgnę po kolejne np : "Domek nad morzem","Kamienica przy Kruczej","Przypadki Pani Eustaszyny",czy "Prawie siostry",ponieważ są powiązane z tą serią.

Kontynuacja losów bohaterów "Sosnowego dziedzictwa" i "Pensjonatu Sosnówka". Przyjemnie czytająca się cała trzy tomowa lektura.Ania po wielu latach odzyskuje dom po dziadkach zyskuje rodzinę,przyjaciół,jest szczęśliwa.Prowadzi pensjonat z osobami ,które pokochała .Rodzina się powiększa,nawet Wiesia ,która była cały czas jak babcia Ani po wielu latach odnajduje swoją...

Po raz trzeci z przyjemnością powróciłam do Sosnówki mając poczucie, że spotykam się z najbliższymi mi osobami. Bo właśnie taki świat i takich bohaterów stworzyła Maria Ulatowska. Świat ciepły, życzliwy, może trochę wyidealizowany, ale któż z nas nie chciałby mieć z dala od problemów dnia codziennego takiej swojej Sosnówki, pełnej zaufanych i dobrodusznych ludzi?

Spotkałam się z opiniami, że ten tom jest gorszy od poprzednich. Mnie jednak czytało się go o wiele lepiej niż tom drugi (pewnie dlatego, że tutaj było mniej „słodyczy”),choć miałam wrażenie, że tutaj autorka mniej przyłożyła się do pracy i napisała go trochę z przymusu. Przede wszystkim za mało wczuła się w życie bohaterów. Miałam wrażenie że oglądam wyselekcjonowane slajdy z ich życia. Jeden slajd, zapowiadający ciekawą historię, która niestety się nie rozwija, ale za to pojawia się kolejny slajd z równie dobrze rokującą historią, po czym znowu następuje klaps i przeskoczenie o klika mil do przodu na slajd kolejny, itd. itd. itd....
Wszystko tutaj po prostu działo się za szybko, lekko liźnięte, byle szybciej do mety. Przez co z tej książki zapamiętam tylko ciągle malującego Dyzia i rozumiejącą ludzką mowę Szyszkę.

Po raz trzeci z przyjemnością powróciłam do Sosnówki mając poczucie, że spotykam się z najbliższymi mi osobami. Bo właśnie taki świat i takich bohaterów stworzyła Maria Ulatowska. Świat ciepły, życzliwy, może trochę wyidealizowany, ale któż z nas nie chciałby mieć z dala od problemów dnia codziennego takiej swojej Sosnówki, pełnej zaufanych i dobrodusznych...

Minął ponad rok od momentu, kiedy gościłam w Sosnówce, wtedy przyrzekłam sobie, że powrócę tam jeszcze w części trzeciej. Niestety w tamtym czasie nie było jej w bibliotece i trochę trwało zanim ponownie mogłam sięgnąć po kontynuację historii sagi rodzinnej z Sosnówki.
Pomimo długiej przerwy z łatwością i dużą przyjemnością odbyłam podróż do Towian, bo jest to miejsce pełne uroku i magii. Z radością spotkałam się z jej bohaterami jak z dawno niewidzianymi znajomymi. Nie oczekiwałam fajerwerków i niesamowitych doznań, gdyż nie jest to wymagająca lektura, lecz poprawnie skonstruowane babskie czytadło. Nie przeszkadzał mi fakt, że opowieść jest bardzo wyidealizowana, dokładnie w takim stylu, jaki zapamiętałam z poprzednich części. Pewnie, dlatego tak łatwo dałam się wciągnąć w lekturę, gdyż chciałabym, aby w prawdziwym życiu każdy mógł na siebie liczyć a przywiązanie i dobroć były życiowym priorytetem. Niby opowieść o życiu codziennym, ale niepozbawionym trosk, bolesnych tajemnic.
W charakterystycznym dla siebie stylu Ulatowska szczegółowo opisała losy bohaterów, przedstawiła ich historię, co stanowi dosyć ciekawy element książki. Niestety w tej części autorka bardziej skupiła się na wątkach pobocznych, trochę mniej tu mogłam przeczytać o Annie i jej nowej rodzinie, ale za to bardzo dużo o sporej gromadce zwierzaków, które chwilami dominowały w powieści.
Autorka stworzyła prawdziwie powieściową rodzinę, która jest większości rodziną z wyboru a nie pokrewieństwa. Nie mniej jednak zabrakło mi trochę świeżości, gdyż autorka cały czas odwołuje się do fabuły, którą wcześniej stworzyła, a mnogość bohaterów, w pewnym sensie bardzo podobnych z charakterów powodowały, że chwilami gubiłam się w ich historiach a całość stała się w końcu nużąca. Myślę, że spowodowane to jest tym, że ta część powstała na życzenie czytelników. Autorce zwyczajnie zabrakło konkretnych pomysłów na nowe wątki i ciekawą fabułę tak dalece, że umieściła zupełnie niepotrzebnie postaci ze swoich innych powieści.
Ta część kończy cykl niezwykle odrealnionej, ale napisanej w lekkim stylu trylogii o mieszkańcach Sosnówki. Aby poczuć klimat „ Rodziny z Sosnówki „ trzeba zapoznać się z wcześniejszymi tomami w przeciwnym razie opowieść będzie wyrwana z kontekstu, raczej odradzam próbę czytania oddzielnie.
Powieść lekka, łatwa i przyjemna niewymagająca, kojąca nerwy. Maria Ulatowska stworzyła w swojej powieści niesamowite miejsce, gdzie sama z wielką chęcią wybrałabym się na wakacje, gdyby istniało w realnym świecie.
Moje rozważania kończę fragmentem kołysanki „ Iskierka „ - „ Już ci nigdy nie uwierzę, iskiereczko mała, chwilę błyszczysz, potem gaśniesz, ot i bajka cała. „

Minął ponad rok od momentu, kiedy gościłam w Sosnówce, wtedy przyrzekłam sobie, że powrócę tam jeszcze w części trzeciej. Niestety w tamtym czasie nie było jej w bibliotece i trochę trwało zanim ponownie mogłam sięgnąć po kontynuację historii sagi rodzinnej z Sosnówki.
Pomimo długiej przerwy z łatwością i dużą przyjemnością odbyłam podróż do Towian, bo jest to miejsce pełne...

Nie chciałam dawać tak niskiej opinii... choć i tak przez pierwsze 100 stron miałam ochotę rzucić książkę w cholerę i dać tylko jedną gwiazdkę.
Trzeci tom historii o Annie i całej rodzinie z Sosnówki... o Annie zaczął mówić dopiero koło 150 strony? Do tej pory mało się działo, głównie losy starszej pani w postaci Wiesi Wołyńskiej - cóż, dla studentki historia nudna, problemy... które problemami nie są...
W skrócie - ta część jednak miała nie powstać. Za dużo rozwlekania, za mało akcji... mogłabym nawet napisać jej brak, ale jednak był jeden wątek, który mógł na chwilę wciągnąć. Naprawdę ta historia jest tylko dla ludzi o mocnych nerwach, którzy chcą po prostu przeczytać byle co i lubią zwierzęta. Bo one się pojawiają prawie na każdej stronie. Momentami miałam wrażenie, że więcej działo się w życiu tych zwierząt niż ludzi... a chyba książka miała być o ludziach?
Nie polecam.

Nie chciałam dawać tak niskiej opinii... choć i tak przez pierwsze 100 stron miałam ochotę rzucić książkę w cholerę i dać tylko jedną gwiazdkę.
Trzeci tom historii o Annie i całej rodzinie z Sosnówki... o Annie zaczął mówić dopiero koło 150 strony? Do tej pory mało się działo, głównie losy starszej pani w postaci Wiesi Wołyńskiej - cóż, dla studentki historia nudna,...

Mnie trzecia część opowieści o mieszkańcach Sosnówki i nie tylko bardzo się podobała. Może Maria Ulatowska jeszcze napisze kontynuację.

Mnie trzecia część opowieści o mieszkańcach Sosnówki i nie tylko bardzo się podobała. Może Maria Ulatowska jeszcze napisze kontynuację.

Kolejna część o losach Sosnówki , bohaterach i ich przyjaciół . Pojawiają się nowi ludzie , rodzina się powiększa .Wiesia po wielu latach odnajduje rodzinę . A co było i co działo się w książce Serdecznie zapraszam do przeczytania .

Kolejna część o losach Sosnówki , bohaterach i ich przyjaciół . Pojawiają się nowi ludzie , rodzina się powiększa .Wiesia po wielu latach odnajduje rodzinę . A co było i co działo się w książce Serdecznie zapraszam do przeczytania .

+

+