Na polskiej glebie odpowiednikiem „Wyjścia z Egiptu” może być „Ogród pamięci” Joanny Olczak-Ronikier. Mają wspólne: rodzinę, żydostwo i tułactwo. Na tym koniec analogii; ujęcie wspólnych motywów jest w obydwu pozycjach dość odmienne. Podczas gdy polska autorka dąży do nadania projektowanemu w książce krajobrazowi możliwie najbardziej idealnego kształtu, Aciman rzędy wyznacza raczej niedbale, nie wyrywa chwastów, raczej zostawia je nienaruszone, do kontemplacji - przodkowie pozostają pełni uprzedzeń, niepoprawni; zawiłości i animozje, rządzące tamtym światem i ludźmi, wyjaśnia na podstawie codziennych mikro zdarzeń, scenek. Wydaje się w nic nie ingerować (to złudzenie, oczywiście), obserwuje tylko. Przez to emocje wywoływane przykładowo przez niewypowiedzianą wprost niewierność ojca, konflikty wewnątrzrodzinne czy głuchotę matki, uderzają w czytelnika ze zdwojoną siłą. Relacja André Acimana, choć neutralna, niepozbawiona jest nostalgii i dystyngowanego smutku. Pięknie utkana piękna przypowieść.

Jak dobrze, że na nią trafiłam drogą: ulubiony grajek Sufjan daruje nowe piosenki na ścieżkę dźwiękową filmu Luki Guadagnino "Call Me By Your Name", będącą adaptacją książki niejakiego André Acimana pod tym samym tytułem. Ta lektura tymczasowo dla mnie niedostępna, sięgam zatem po to, co łatwiej dosięgnąć. Jak starałam się udowodnić powyżej, nie rozczarowuję się. Czytelnicze życie prowadzę właśnie dla takich zbiegów okoliczności.

Na polskiej glebie odpowiednikiem „Wyjścia z Egiptu” może być „Ogród pamięci” Joanny Olczak-Ronikier. Mają wspólne: rodzinę, żydostwo i tułactwo. Na tym koniec analogii; ujęcie wspólnych motywów jest w obydwu pozycjach dość odmienne. Podczas gdy polska autorka dąży do nadania projektowanemu w książce krajobrazowi możliwie najbardziej idealnego kształtu, Aciman rzędy...