Nie kupuję tego, no nie i już. Ja wiem, że to nie żaden bełkot, że to nie żadna sraczka myśli, że za każdym tym opowiadaniem stoi koncept, może nawet w mniemaniu Autora koncept przez duże K, w każdym razie jakiś. Doceniam, jak babcię kocham. Tylko, że ja tego konceptu nie rozumiem, nie kumam zwyczajnie, po ludzku, jakoś mi ten koncept kością w gardle staje. Ani nie śmieszy, ani do myśli jakiś odkrywczych nie porywa, ani nawet nie bawi. Masz babo placek! W wykonaniu Rudnickiego placek nieco twardawy, starym tłuszczem zalatujący niczym placek kartoflany Geniusia udający schabowego w opowiadaniu „Zawał mam“. W drugiej części tomu noszącej jakże znamienny tytuł „Teksty drugie“ w sukurs przychodzą Rudnickiemu rozmaite postacie od Andersena po Kuczoka, wymieszane to wszystko jak świąteczny bigos. I jakoś to płynie wszystko aż do ostatniej kropki. Kropka. „Koniec i bomba. Kto nie czytał ten trąba.“ Kto przeczytał też, niestety, trąba. „... taki jakby wessany lekko do własnego środka. Zgięty, pogięty, źle dokręcony.“

Nie kupuję tego, no nie i już. Ja wiem, że to nie żaden bełkot, że to nie żadna sraczka myśli, że za każdym tym opowiadaniem stoi koncept, może nawet w mniemaniu Autora koncept przez duże K, w każdym razie jakiś. Doceniam, jak babcię kocham. Tylko, że ja tego konceptu nie rozumiem, nie kumam zwyczajnie, po ludzku, jakoś mi ten koncept kością w gardle staje. Ani nie śmieszy,...