Błyskotliwe, kpiące, kontrowersyjne relacje z lektur, próbki prozy i recenzji.
Wartościowe refleksje z lektury książki Ingeborg Haffert 'Eine Polin fur Oma'. O przede wszystkim złych, bardzo złych stronach pracy Polaków, którzy zatrudniają się w Niemczech do opieki nad starymi ludzmi.
Niezgrabny w doborze kalejdoskop tekstów.

Błyskotliwe, kpiące, kontrowersyjne relacje z lektur, próbki prozy i recenzji.
Wartościowe refleksje z lektury książki Ingeborg Haffert 'Eine Polin fur Oma'. O przede wszystkim złych, bardzo złych stronach pracy Polaków, którzy zatrudniają się w Niemczech do opieki nad starymi ludzmi.
Niezgrabny w doborze kalejdoskop tekstów.

Pierwszy "Życiorysta" to było coś. Błyskotliwe recenzje, bardzo wciągające.

"Życiorystwa dwa" to taki miks - trochę życioryzmów, trochę recenzji, trochę prozy własnej. Nie, że nie lubię - bo lubię. Ale jakoś tak albo życioryzmy albo proza.

Niemniej - czytało się z przyjemnością i mimo wszystko polecam!

Pierwszy "Życiorysta" to było coś. Błyskotliwe recenzje, bardzo wciągające.

"Życiorystwa dwa" to taki miks - trochę życioryzmów, trochę recenzji, trochę prozy własnej. Nie, że nie lubię - bo lubię. Ale jakoś tak albo życioryzmy albo proza.

Niemniej - czytało się z przyjemnością i mimo wszystko polecam!

Podchodziłam do książki pozytywnie i podtrzymuje swoją opinie. Wiele ciekawostek opisanych w sposób przykuwający uwagę. Polecam, w szczególności jako książka w podróży. Każdy rozdział jest wspaniałym początkiem do rozmów z współpasażerami.

Podchodziłam do książki pozytywnie i podtrzymuje swoją opinie. Wiele ciekawostek opisanych w sposób przykuwający uwagę. Polecam, w szczególności jako książka w podróży. Każdy rozdział jest wspaniałym początkiem do rozmów z współpasażerami.

Szkoda, naprawdę wielka szkoda, że pan Rudnicki okazał się januszem przez małe jot. Że w jego głowie pełnej niebanalnych porównań i metafor słowo "kobieta" kojarzy się z jednym tylko rzeczownikiem również na literę ka. Więc zakończę przygodę z jego tekstami na drugim życioryście.

Szkoda, naprawdę wielka szkoda, że pan Rudnicki okazał się januszem przez małe jot. Że w jego głowie pełnej niebanalnych porównań i metafor słowo "kobieta" kojarzy się z jednym tylko rzeczownikiem również na literę ka. Więc zakończę przygodę z jego tekstami na drugim życioryście.

Trafiona zatopiona po raz kolejny. Kapitalny Pan Rudnicki. Inteligentne poczucie humoru to z pewnością znak rozpoznawczy tego Pana. Ja Go uwielbiam.

Trafiona zatopiona po raz kolejny. Kapitalny Pan Rudnicki. Inteligentne poczucie humoru to z pewnością znak rozpoznawczy tego Pana. Ja Go uwielbiam.

Rudnicki kolejny raz pokazuje, że jest mistrzem świata

Rudnicki kolejny raz pokazuje, że jest mistrzem świata

Rudnicki jak zwykle w swoim stylu, który nie wiem jakim cudem przeniósł do tej formy literackiej, ale zrobił to po mistrzowsku. Jeśli zna się chociaż połowę pozycji lub postaci, do których odnosi się Rudnicki w "Życioryście dwa", to ma się szczęście, bo czyta się to z ogromną przyjemnością i świadomością, a czasem jakąś wewnętrzną polemiką. Jeśli nie zna się nawet połowy, to też szczęście, bo Rudnicki skutecznie zachęca do tego, żeby wejść "głębiej" i sięgnąć do tych historii. Z nim po prostu nie można się nudzić.

Rudnicki jak zwykle w swoim stylu, który nie wiem jakim cudem przeniósł do tej formy literackiej, ale zrobił to po mistrzowsku. Jeśli zna się chociaż połowę pozycji lub postaci, do których odnosi się Rudnicki w "Życioryście dwa", to ma się szczęście, bo czyta się to z ogromną przyjemnością i świadomością, a czasem jakąś wewnętrzną polemiką. Jeśli nie zna się nawet połowy,...

Krótkie niezależne od siebie rozdziały, w większości powiązane z biografiami znanych osób. Dla fanów Rudnickiego oczywista oczywistość, trzeba przeczytać. Dla tych co jeszcze nie znają: żywy, poetycki język, styl gadędziarski mistrzowsko imitujący mowę codzienną.

Krótkie niezależne od siebie rozdziały, w większości powiązane z biografiami znanych osób. Dla fanów Rudnickiego oczywista oczywistość, trzeba przeczytać. Dla tych co jeszcze nie znają: żywy, poetycki język, styl gadędziarski mistrzowsko imitujący mowę codzienną.

Rudnicki jak zwykle pisze ze swadą i z humorem, choć trzeba przyznać, że z rzadka zdarza mu się pojechać po bandzie i robi się wtedy niesmaczny (patrz: „Błękitny anioł”). Ze względu na nieprzeciętny styl warto jednak przymknąć oko na ten wybryk, bo recenzje i życiorysy w wydaniu tego autora to rzecz szczególna. Rudnicki nawet o niczym potrafi pisać interesująco, jak np. w tekście o blokadzie pisarskiej.

Rudnicki jak zwykle pisze ze swadą i z humorem, choć trzeba przyznać, że z rzadka zdarza mu się pojechać po bandzie i robi się wtedy niesmaczny (patrz: „Błękitny anioł”). Ze względu na nieprzeciętny styl warto jednak przymknąć oko na ten wybryk, bo recenzje i życiorysy w wydaniu tego autora to rzecz szczególna. Rudnicki nawet o niczym potrafi pisać interesująco, jak np. w...

Całość prezentuje się jak wielowarstwowy tort i od strony formalnej każda jej część smakuje wybornie. Jest Rudnicki recenzentem totalnym, takim, co za dobro wynagradza, a za zło karze. Czyli sędzią sprawiedliwym, jak Bóg. Lubię książki, w których autorzy ujawniają swoje literackie zainteresowania. Pisali o nich Rylski, Sobolewska, Kundera i Dehnel. Rudnicki jednak robi to inaczej. Jest jak swędzący strup – musisz go drapać aż do krwi. Tylko wtedy poczujesz perwersyjną rozkosz czytania.

Całość dostępna na: http://zcyklu.pl/na-czasie/564/Rudnicki-swedzi-rozkosznie.

Całość prezentuje się jak wielowarstwowy tort i od strony formalnej każda jej część smakuje wybornie. Jest Rudnicki recenzentem totalnym, takim, co za dobro wynagradza, a za zło karze. Czyli sędzią sprawiedliwym, jak Bóg. Lubię książki, w których autorzy ujawniają swoje literackie zainteresowania. Pisali o nich Rylski, Sobolewska, Kundera i Dehnel. Rudnicki jednak robi to...