Autor twierdzi, że każdy z nas posiada "wieś własnych wspomnień i snów", gdzie mieszkają "najróżniejsze obrazy i cienie". Bohaterowie pojawiający się w opowiadaniach są właśnie tacy realni i nierealni zarazem. Niby żyją w Łomie, miejscowości leżącej nad Dunajem na terenie Bułgarii, a jednocześnie mają nietypowe doświadczenia lub są uczestnikami niecodziennych wydarzeń. Taki trochę realizm magiczny, bo w każdej historii znajdziemy jakiś niezwykły element - a to ktoś rozpływa się w powietrzu, a to zamienia się w zwierzę, itd. Jak to ze zbiorem bywa, opowiadania są nierówne. Moje ulubione to: "Piosenka miłosna Kira na Linie", w której bohater siedzi i gra w szachy w knajpie, a jednocześnie wraca do swojej przeszłości, swojej kariery i wspomnień o synu; "Druzgocące ciało Moniki", o pięknej kobiecie, której śni się nieprzyjemny sen, który pewnego razu się ziści; "Zatonięcie Wenecji", gdzie mowa jest o katastrofie, podczas wylewu rzeki, a tożsamość głównego bohatera nie jest dla nas od razu oczywista. Nie była to wybitna pozycja, ale ciekawa dla poznania innego spojrzenia na świat. I przyznam się, że nieco się zżyłam z Łomą i przyzwyczaiłam się do tego, że na drugim brzegu Dunaju widać Rumunię.

www.fb.com/jedenakapit

Autor twierdzi, że każdy z nas posiada "wieś własnych wspomnień i snów", gdzie mieszkają "najróżniejsze obrazy i cienie". Bohaterowie pojawiający się w opowiadaniach są właśnie tacy realni i nierealni zarazem. Niby żyją w Łomie, miejscowości leżącej nad Dunajem na terenie Bułgarii, a jednocześnie mają nietypowe doświadczenia lub są uczestnikami niecodziennych wydarzeń. Taki...