Jakie to szczęście, że „Przysięga królowej” wpadła mi w ręce. Być może prędzej czy później natknęłabym się na nią, bo nazwisko C.W. Gortnera już kilka razy przyciągnęło mój wzrok na LC. Szczęśliwie stało się to teraz i mój apetyt na kolejne książki tego autora zostanie wkrótce, mam nadzieję, zaspokojony.

Do tej pory zaczytywałam się książkami o Tudorach i im podobnych – Lancasterach, Yorkach. Kupuję i czytam wszystko co wiąże się z ukochaną przeze mnie Anglią. Nie ukrywam, że mój gust w tej dziedzinie ukształtowała między innymi, krytykowana przez niektórych, Philippa Gregory, a niedawno dołączyła do niej odkryta przeze mnie Alison Weir. To dzięki nim, szczególnie P. Gregory polubiłam powieść historyczną. Teraz poznałam kolejnego wspaniałego pisarza, który w przystępny sposób, ciekawie a nawet fascynująco opowiada o historii. I nie szkodzi, że akurat ta opowieść przeze mnie przeczytana nie wiąże się za bardzo z Anglią.

Izabela Kastylijska, bohaterka tej powieści, poza faktem, że była matką Katarzyny Aragońskiej - pierwszej żony Henryka VIII i była związana ze Świętą Inkwizycją oraz wyprawami Kolumba, nie była mi szerzej znana. Przyznaję ze wstydem. Owszem przewinęła się jej postać na kartach jednej z powieści Gregory i to wszystko. Książka Gortnera przybliża jej postać, tworząc portret wielkiej władczyni i silnej, mądrej kobiety. Autor opisuje jej życie od wczesnego dzieciństwa, kiedy kilkuletnia Izabela wraz z matką i młodszym bratem, Alfonsem jest po śmierci ojca zmuszona opuścić Valladolid, a tron Kastylii obejmuje jej starszy, przyrodni brat Henryk. Druga połowa piętnastego wieku to czas wielkich zmian w królestwie – walka o władzę, wojna z Portugalią, zjednoczenie Kastylii z Aragonią przez ślub Izabeli i Ferdynanda, wreszcie niechlubny udział Izabeli (i niechętny, jak sugeruje autor) w Świętej Inkwizycji i wypędzeniu Żydów, rekonkwista, podróże Kolumba, rozwój nauki i kultury. Izabela, pełniąca rolę narratorki, jest ukazana jako kobieta inteligentna, dążąca do celu, świadoma swoich możliwości, ale również pełna wątpliwości. Wzbudziła we mnie wielką sympatię mimo kontrowersyjnych decyzji, które czasem podejmuje. Spodobał mi się bardzo przedstawiony tutaj portret rodziny królewskiej, miłość Izabeli i Ferdynanda, często trudna, zdradliwa, niemożliwa do pogodzenia z obowiązkami władcy. Również Izabela jako matka, ze swoimi zmartwieniami dotyczącymi chorób dzieci, tęsknotą za nimi, przywiązaniem jest bardzo prawdziwa.

Chociaż Gortner w posłowiu przyznaje, że dla dobra powieści czasem leciutko naginał fakty historyczne, jest „Przysięga królowej” źródłem wielu informacji o piętnastowiecznej Hiszpanii. I jak zwykle, jak każda powieść historyczna zmusza mnie do poszperania, poczytania i poszerzenia wiedzy. Polecam tę książkę. Sama nie mogę się już doczekać kolejnej lektury książki Gortnera „Ostatnia królowa” o Joannie I Kastylijskiej, córce Izabeli i Ferdynanda.

Jakie to szczęście, że „Przysięga królowej” wpadła mi w ręce. Być może prędzej czy później natknęłabym się na nią, bo nazwisko C.W. Gortnera już kilka razy przyciągnęło mój wzrok na LC. Szczęśliwie stało się to teraz i mój apetyt na kolejne książki tego autora zostanie wkrótce, mam nadzieję, zaspokojony.

Do tej pory zaczytywałam się książkami o Tudorach i im podobnych –...