Trzeci Guru puka do drzwi, nie ma wyjścia, trzeba otworzyć

Nadeszła wiekopomna chwila, zamierzam napisać coś o Neilu Gaimanie. Omawiani niedawno Dick, Wolfe i właśnie Gaiman, to chyba pierwsza trójka na mojej osobistej liście najlepszych autorów. Wiadomo, że są wyjątki potwierdzające to stwierdzenie: pojedyncze książki innych autorów, które będę stawiał wyżej niż niektóre dokonania trzech właśnie wymienionych. Ale tak ogólnie, patrząc na całokształt, to właśnie DWG są dla mnie świętościami i moimi Guru.

Ciężko podchodzi się do omawiania książek swoich ulubieńców. Bo od razu dostają plusa na dzień dobry, bo patrzymy na ich dokonania przez różowe okulary, bo od razu klasyfikujemy zaczynaną książkę półkę wyżej. Jednak z Gaimanem nigdy tak nie miałem. Nie to, co z Dickiem, gdzie czytałem każdą jego kolejną książkę na kolanach. Można by powiedzieć, że z Gaimanem mam niepisaną dżentelmeńską umowę, że owszem, to Guru, ale przyjmowany na ogólnych warunkach, dotyczących także innych autorów, nawet tych klasę niżej.

Zaczynając czytać to omówienie musicie wiedzieć, że „Amerykańcy Bogowie” to jedna z najpiękniejszych, najbardziej cudownych i magicznych książek świata. Bez dwóch zdań. Na zawsze będzie w mojej czołówce najlepszych książek. Z automatu więc Gaiman jest w czołówce najlepszych pisarzy świata. Tak się tam znalazł, zupełnie znienacka, z tego co wiem, to sam Gaiman też był zdziwiony. Pytał: „Ja? Na liście osobistych Guru Alka? No, no” i nalał sobie szkockiej, żeby jakoś zakryć zmieszanie, bo przecież takiemu Guru nie wypada się zmieszać. I dorzucił lodu, bo jeszcze zaróżowienie policzków nie zeszło (niestety nie wiem, jaki lód dorzucił, kroniki o tym milczą, ale wszystkim przecież wiadomo, że najlepszy lód do szkockiej powinien być w formie kuli, bo kula jest figurą idealną). Wracając jednak do Gaimana, a właściwie Jego twórczości, bo o Gaimanie opowiadam Wam przez cały czas, kupowałem wszystkie Jego książki (tak, zauważyłem, w czasie przeszłym, to specjalnie, zaraz do tego dojdę). Niektóre były wspaniałe, niektóre bardzo dobre, niektóre dobre, jedna okazała się słaba („Interświat”, ale to napisane w duecie, może dlatego. Myślę, że tutaj Gaiman próbował się zabawić w Jamesa Pattersona, na zasadzie: ‘ty pisz, ja daję nazwisko, a zyski dzielimy jak dzielimy”. Jednak okazało się, że dobrał chyba sobie niewłaściwie pisarza i zraził się. Może i dobrze.). Niektóre książki okazały się być nie dla mnie, to znaczy zbyt dziecinne. Wiem, że przecieracie teraz oczy ze zdumienia. Dla Alka jest coś zbyt dziecinne? Niemożliwe! A jednak, okazało się, że to wieczne dziecko, czyli ja, też się powoli starzeje, sam się dziwię. Nie piszę tutaj o powieściach dziecięco - młodzieżowych Gaimana, takich jak: „Koralina”, „Księga cmentarna”, „Ocean na końcu drogi”, czy już mocno dziecięce i mocno przerażające „Wilki w ścianach” - te bardzo mi się podobały. Piszę tutaj o książce „Odd i lodowi olbrzymi”, której to książki nie zrozumiałem w swojej dorosłości, nad czym mocno ubolewam. Piszę również o książce, przy której to nie spałem parę nocy. To znaczy, nie przy tej książce, ale myśląc o tej książce, na zasadzie, czy ją kupić, czy nie kupić. I nie kupiłem. Dorosły we mnie przekonał mnie, że będzie to kolejna porażka w starciu Gaimana z Alkiem, a ja nie chcę z nim wygrywać, nawet w swojej dorosłości. Tak, chodzi o książkę „Na szczęście mleko…”. Nie kupiłem i jak na razie nie żałuję.

Neil Gaiman pisze też bardzo dobre opowiadania. Jak wiecie, jestem gorącym zwolennikiem krótkiej formy literackiej, bo uważam, że jest to kwintesencja literatury, więc kto się sprawdza w opowiadaniach, ten jest mistrz! U Gaimana ta zasada się sprawdza, uwielbiam Jego krótką formę, bo jest w niej wszystko to, co powinno być: świetne pomysły, magiczny, przenikający się świat, zarówno ten realny, jak i ten magiczny oraz piękny, plastyczny język. Nic tylko czytać i zachwycać się.

Na tym właściwie mógłbym zakończyć te omówienie, gdyby nie fakt, że jeszcze nic nie napisałem o książce, do której to omówienia się zabrałem. Nadrobię więc tę drobną niedogodność i już kończę, żeby za bardzo Was nie zanudzić. „Chłopaki Anansiego”; oczywiście domyśliliście się, że o tej książce chcę pisać, bo niedawno ukazało się wznowienie właśnie tej pozycji. Książka została wydana w bardzo ładnej szacie graficznej, twardej oprawie, obwolucie. Cudeńko takie, wcale nie małe, porównując je do pierwszego wydania. Widać wyraźnie jak zmienił się kanon wydawania książek przez te parę lat.

ciąg dalszy na stronie:
http://szortal.com/node/4591

Trzeci Guru puka do drzwi, nie ma wyjścia, trzeba otworzyć

Nadeszła wiekopomna chwila, zamierzam napisać coś o Neilu Gaimanie. Omawiani niedawno Dick, Wolfe i właśnie Gaiman, to chyba pierwsza trójka na mojej osobistej liście najlepszych autorów. Wiadomo, że są wyjątki potwierdzające to stwierdzenie: pojedyncze książki innych autorów, które będę stawiał wyżej niż niektóre...