Jakże mieszane uczucia miałam podczas lektury, i mam nadal. Trzeba przyznać autorowi, że uczynił tę biografię emocjonalną i „nasyconą”, nie pozostawiającą obojętnym. Jak i sama JG, wzbudzająca całą paletę reakcji.
P.S. „Ikoną LGBT” można nazwać Kurta Cobaina czy Lady Gagę. Nie powiedziałabym tego o kobiecie podświadomie powielającej schematy. Trudno jednak surowo oceniać, choć Tołstoj już wcześniej od Judy wiedział (Wojna i Pokój),że w naturze nie ma „początku” i wszystko ma swoje korzenie w przeszłości. Judy jednak posiadła innego rodzaju talent.

Jakże mieszane uczucia miałam podczas lektury, i mam nadal. Trzeba przyznać autorowi, że uczynił tę biografię emocjonalną i „nasyconą”, nie pozostawiającą obojętnym. Jak i sama JG, wzbudzająca całą paletę reakcji.
P.S. „Ikoną LGBT” można nazwać Kurta Cobaina czy Lady Gagę. Nie powiedziałabym tego o kobiecie podświadomie powielającej schematy. Trudno jednak surowo oceniać,...

Bardzo długo polowałam na tę trudną do zdobycia książkę, aż w końcu trafiła w moje ręce. Obejrzałam wcześniej świetny film o życiu Judy Garland i miałam nadzieję, że książka okaże się równie dobra o ile nie lepsza. Przeżyłam jednak spore rozczarowanie. Dlaczego?

Książka bardzo obszerna, niezwykle szczegółowa, ale zwyczajnie nieciekawa. Przypominała mi bardziej encyklopedię a nie biografię. Napisana w taki sposób, że jest nudno i nijako. Ogrom faktów przytłacza i nasuwa się pytanie czy tak szczegółowe wymienianie nakręconych przez aktorkę filmów, kochanków i różnych mniej istotnych faktów z życia gwiazdy (z punktu widzenia czytelnika) było potrzebne? Jeszcze gdyby autor potrafił jakoś zbudować dramaturgię, przekazać historię życia w interesujący sposób, to z pewnością czytałoby się to lepiej. Jednak on mozolnie wymienia zdarzenie po zdarzeniu, a czytelnik i tak nie jest w stanie przyswoić takiej ilości wiedzy, tym bardziej, że jest ona przekazana w tak suchy, beznamiętny sposób. To jak nudna lekcja w szkole, z której niewiele się wynosi, bo w pewnym momencie znużony umysł przestaje rejestrować fakty.

Judy Garland ( a w rzeczywistości Frances Gum) miała kilka przełomowych wydarzeń w swojej biografii, które w znaczący sposób wpłynęły na jej życie. W sferze zawodowej jednym z nich z pewnością było nawiązanie współpracy z potężną wytwórnią filmową M-G-M czyli Metro Goldwyn Mayer, które uczyniło z niej gwiazdę, ale też podporządkowało ją sobie całkowicie. Kolejnym przełomem okazała się rola Dorotki w filmie "Czarnoksiężnik z Oz" jak również piosenka pochodząca z tego filmu "Over the Rainbow", która stała się znakiem firmowym gwiazdy i z którą w pełni się utożsamiała. Judy kochała tę piosenkę, wykonując ją na każdym koncercie jako numer popisowy o ogromnym ładunku emocjonalnym. Natomiast sam film: "Naznaczył ją swoją osobliwą, lecz potężną magią". W wymiarze osobistym takim krokiem milowym z pewnością było małżeństwo z reżyserem Vincentym Minelli oraz przyjście na świat jej dzieci, w tym sławnej potem Lizy Minelli.

Artystka za swoją karierę zapłaciła niezwykle wysoką cenę. Od małego wytresowana przez zaborczą matkę na gwiazdę, tak naprawdę nie miała ani normalnego dzieciństwa ani normalnego życia w późniejszym okresie. Uzależniona od leków pobudzających, nasennych, z depresją z której nie bardzo potrafiono ją wyleczyć. Kobieta zaszczuta przez własną matkę i przemysł filmowy stała się ofiarą sławy i całej otoczki z z nią związanej, umierając w tak młodym wieku. Traktowana jak maszynka do zarabiania pieniędzy. Wybitny talent, który mógł jeszcze przez długie lata rozkwitać, ale kobieta zwyczajnie nie udźwignęła ciężaru popularności, tempa pracy i stawianych jej wymagań. Zaorana jak koń pociągowy, wyczerpana i nie potrafiąca się odnaleźć w życiu. Smutne to wszystko.

Z biografii wyłania się obraz wszechstronnej gwiazdy, która grała w filmach, śpiewała, występowała na scenie. Uwielbiana wszędzie, gdzie się pojawiła. W czym tkwił jej fenomen? Pewnie w tym, że: "Nie śpiewała piosnek: udzielała łaski duchowego uzdrowienia i oświecenia, strawy dla duszy. W tym właśnie kryła się jej magia." Zresztą sama o sobie mówiła w następujący sposób: "Mój życiorys kryje się w moich piosenkach".

Biografia wydana bardzo starannie od strony graficznej, z ciekawymi zdjęciami, jednak format wielki, nieporęczny do czytania a książka ciężka. Zarówno forma jak i treść dosyć przytłaczające. W moim odczuciu zabrakło tu lekkości pióra autora, umiejętności opowiadania historii, przez co biografia okazała się siermiężna i dosyć męcząca w odbiorze. Jak widać, ilość nie zawsze przechodzi w jakość. Fanom artystki zdecydowanie bardziej polecam film niż książkę.

Bardzo długo polowałam na tę trudną do zdobycia książkę, aż w końcu trafiła w moje ręce. Obejrzałam wcześniej świetny film o życiu Judy Garland i miałam nadzieję, że książka okaże się równie dobra o ile nie lepsza. Przeżyłam jednak spore rozczarowanie. Dlaczego?

Książka bardzo obszerna, niezwykle szczegółowa, ale zwyczajnie nieciekawa. Przypominała mi bardziej encyklopedię...

Bardzo dogłębna, wręcz drobiazgowa biografia jednej z największych gwiazd Hollywood - Judy Garland. Nie jestem wielką fanką Judy, głównie ze względu na to, że nie przepadam za musicalami. Zdecydowanie bardziej interesowała mnie biografia Bette Davis czy Katherine Hepburn niemniej - ta biografia w żaden sposób mnie nie zawiodła. No, może odjęłabym jej parnaście stron bo pod koniec zaczęła być dość mocno nużąca i głównie kręciła się wokół jednego wątku - Judy, która raz była szczęśliwa a raz w totalnej rozsypce. Nie jest to też książka, która napawa zbytnim optymizmem, dlatego dość długo zajęło mi przebrnięcie przez nią. Strasznie smutno czytało się o losach tej zdolnej kobiety, która była wykorzystywana przez tak wiele ludzi, o zgrozo! również przez swoich najbliższych - matkę, mężów i szefa wytwórni w której się właściwie wychowała. Choć oczywiście miała pełne warunki do tego by wziąć sprawy w swoje ręce i uwolnić się z tych toksycznych relacji a także z uzależnienia. To sprawia, tak jak w książce autor przytoczył słusznie słowa któregoś z jej znajomych, że "ciężko jej współczuć". Tak czy inaczej - polecam! Dla fanów będzie to na pewno kawał dobrego źródła informacji, a dla nie-fanów po prostu ciekawa lektura o legendzie kina.

Bardzo dogłębna, wręcz drobiazgowa biografia jednej z największych gwiazd Hollywood - Judy Garland. Nie jestem wielką fanką Judy, głównie ze względu na to, że nie przepadam za musicalami. Zdecydowanie bardziej interesowała mnie biografia Bette Davis czy Katherine Hepburn niemniej - ta biografia w żaden sposób mnie nie zawiodła. No, może odjęłabym jej parnaście stron bo pod...

Chyba najlepsza biografia, jaką miałam okazję przeczytać, świetna, dogłębna, choć przerażająco...

Chyba najlepsza biografia, jaką miałam okazję przeczytać, świetna, dogłębna, choć przerażająco...

Życie Judy Garland było fascynujące a jednocześnie bardzo smutne i niejednokrotnie bardzo szokujące. Swoimi przeżyciami mogłaby obdzielić kilka innych biografii, stąd książka Geralda Clarke`a jest dość obszerna. Może to właśnie długość książki albo ciągłe drażniące ,,szczęśliwa, załamana- szczęśliwa, załamana" ze strony Judy sprawiło, że pod koniec biografia zaczęła mnie trochę nużyć. Jest to jednak kolejna pozycja z tej serii, którą zdecydowanie warto przeczytać!

Życie Judy Garland było fascynujące a jednocześnie bardzo smutne i niejednokrotnie bardzo szokujące. Swoimi przeżyciami mogłaby obdzielić kilka innych biografii, stąd książka Geralda Clarke`a jest dość obszerna. Może to właśnie długość książki albo ciągłe drażniące ,,szczęśliwa, załamana- szczęśliwa, załamana" ze strony Judy sprawiło, że pod koniec biografia zaczęła mnie...

Bardzo lubię czytać biografie znanych ludzi. Ta książka nie zawiodła mnie, a wręcz zauroczyła. Coś tam wiedziałam o życiu Judy Garland, ale nie przypuszczałam, że miała aż tak smutne i trudne życie. I to i aktorskie, i prywatne. Odkryłam ją jako postać i osobowość...

Bardzo lubię czytać biografie znanych ludzi. Ta książka nie zawiodła mnie, a wręcz zauroczyła. Coś tam wiedziałam o życiu Judy Garland, ale nie przypuszczałam, że miała aż tak smutne i trudne życie. I to i aktorskie, i prywatne. Odkryłam ją jako postać i osobowość...

Książkę tą znalazłam na jakieś wyprzedaży w supermarkecie, w wielkim koszu wsród innych ksiażek. Cena była śmiesznie niska jak na tak staranne wydanie.

Zakupiłam ponieważ zawsze lubiłam Judy Gardland, raczej jako piosenkarkę niż aktorkę, podobnie zresztą jak inne gwiazdy złotej ery Hollywood.

Książka jest bardzo długa, bardzo szczegółowa ale też ciekawa. Nie za bardzo optymistyczna niestety. Judy Garland a właściwie Frances Gumm zapłaciła ogromną cenę za swoją sławę.

Polecam nie tylko dla fanów aktorki ale również dla osób zainteresowanych tym co dzieje się po drugiej stronie świata blichtru i sławy.

Książkę tą znalazłam na jakieś wyprzedaży w supermarkecie, w wielkim koszu wsród innych ksiażek. Cena była śmiesznie niska jak na tak staranne wydanie.

Zakupiłam ponieważ zawsze lubiłam Judy Gardland, raczej jako piosenkarkę niż aktorkę, podobnie zresztą jak inne gwiazdy złotej ery Hollywood.

Książka jest bardzo długa, bardzo szczegółowa ale też ciekawa. Nie za bardzo...

Bardzo dobra biografia, choć "Capoty" podobała mi się bardziej (dobrze pamiętam, a czytałam 8 lat temu!) Czytam te książki i czytam i włos coraz bardziej staje mi na głowie: to są nasi idolole? Nimi inspirują się młodzi? Boże, jakie to przygnębiające...
Dlatego cieszę się, że powstają szczere biografie, beż cukru. Dobrze wiedzieć, kto nas inspiruje...

Bardzo dobra biografia, choć "Capoty" podobała mi się bardziej (dobrze pamiętam, a czytałam 8 lat temu!) Czytam te książki i czytam i włos coraz bardziej staje mi na głowie: to są nasi idolole? Nimi inspirują się młodzi? Boże, jakie to przygnębiające...
Dlatego cieszę się, że powstają szczere biografie, beż cukru. Dobrze wiedzieć, kto nas inspiruje...

"Potrzebuję się czuć potrzebną. Potrzebuję się czuć upragnioną"

To zdanie wyjątkowo zapadło mi w pamięć, idealnie opisuje emocje i odczucia Judy od urodzenia, aż do śmierci.
Jednak po kolei... Judy Garland, legendarna i wybitna aktorka, o której mimo wszystko niewiele wiedziałam, kojarzyła mi się głównie z uwielbianym przeze mnie filmem "Dorotka z Krainy Oz" w którym wcielała się w rolę beztroskiej i dziewczęcej Dorotki. Jakże jej życie było inne od postaci którą grała. Judy od dzieciństwa zmagała się z wymaganiami i zbyt dużymi ambicjami matki, zaowocowało to przerażająco niską samooceną i zbyt małą wiarą w siebie. Judy chciała udowodnić sobie, że jest coś warta przez wiązanie się co chwila z innymi mężczyznami. Z każdym błędem czuła się coraz gorzej, przez co musiała sięgać po leki, od których się uzależniła. Czytając jej biografię byłam bardzo zaskoczona, nie sądziłam, że była aż tak zagubiona i niepewna tego co robi i kim jest. Zdecydowanie polecam książkę wszystkim którzy interesują się życiem tak wspaniałych ikon kina.

"Potrzebuję się czuć potrzebną. Potrzebuję się czuć upragnioną"

To zdanie wyjątkowo zapadło mi w pamięć, idealnie opisuje emocje i odczucia Judy od urodzenia, aż do śmierci.
Jednak po kolei... Judy Garland, legendarna i wybitna aktorka, o której mimo wszystko niewiele wiedziałam, kojarzyła mi się głównie z uwielbianym przeze mnie filmem "Dorotka z Krainy Oz" w którym...

Judy, Judy, Judy…. jak mało Cię znałam.

Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD)– zaburzenia psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych. Do rozpoznania zaburzenia afektywnego dwubiegunowego dochodzi wtedy, gdy u pacjenta występuje epizod hipomanii, manii lub epizod afektywny mieszany, a w przeszłości wystąpił chociaż raz jeden z tych epizodów lub epizod depresji.

Podoba mi się ta biografia, jest idealnie wyważona pomiędzy życiem prywatnym, szmatławymi skandalami, dokonaniami aktorskimi, tymi estradowymi, bez zbędnego psychologizowania, bez patosu. Płynnie przechodzi przez życie artystki, nie zatrzymując się niepotrzebnie nad mało istotnymi szczegółami, nie rozwodząc się nadmiernie nad ważnymi wydarzeniami. Jest pisana jak saga, bo przecież życie każdego zawiera się w sadze.

Judy, Judy, Judy… jakie Ty miałaś szmatławe życie.

Czterdzieści lat, ze swych całych czterdziestu siedmiu, Judy Garland a naprawdę Frances Ethel Gumm spędziła na scenie. Ten fakt nie mógł nie odcisnąć swego piętna na psychice zwłaszcza tak wrażliwej osoby. Wraz z kolejnymi stronami książki śledzimy życie nieszczęśliwego człowieka, człowieka któremu nie pozwolono na rozwój własnej woli, którego ego zepchnięto w najciemniejszy zakamarek duszy. A kto tak haniebnie postąpił?

No jak to kto, matka. Matka, która mając w rękach narzędzie w postaci ukochanej córki, realizowała swojej niespełnione ambicje. Matka góra lodowa, której emocję wykształciły się i pozostały na poziomie langusty. Matka, której wzrok sięgał wyłącznie na odległość swojego nosa. I jak to bywa w „każdej szanującej się rodzinie”, mamusia swej kilkuletniej córce podała pierwsze niezbędne medykamenty, dla jej prawidłowego rozwoju oczywiście – pobudzające aby mogła podołać napiętemu grafikowi zawodowemu i nasenne, aby taka nakręcona wreszcie zasnęła. Normalka.

No ale sama mama niewiele by wskórała. Pomocne okazało się studio, MGM, absolutny potentat w show businessie lat 30-stych, 40-stych, swoje gwiazdy traktujący jak własność, jak niewolników bez prawa głosu, decydowało absolutnie o wszystkim, od tego jak ich własność ma wyglądać, kończąc na tym z kim, ile i kiedy ma mieć potomstwo. Dziwne? Skandaliczne? Może ale ta książka zawiera wiele takich smaczków na temat samego MGM-u.

I tak pospołu, działając oczywiście w słusznej sprawie, z utalentowanej, ślicznej dziewczyny stworzyli zakompleksione, niepewne, nieznoszące siebie, nieświadome siły swego oddziaływania stworzenie. Brzydkie kaczątko, z którego wyrosła zwykła kaczka, za gruba i brzydka.

Aaa, do tabletek nasennych i pobudzających dołączyły amfetamina i fenobarbital, w odpowiednich dawkach maiły wspomóc odchudzanie. Do tego w późniejszym okresie doszły wódka i białe wino oraz nembutal, seconal, tuinal i dexamyl kończąc na heroinie i morfinie.

To nie mogło skończyć się dobrze. To życie nie mogło spokojnie dotrwać do swego kresu.

Oj Judy… tak bardzo mi Ciebie żal.

Judy, Judy, Judy…. jak mało Cię znałam.

Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD)– zaburzenia psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych. Do rozpoznania zaburzenia afektywnego dwubiegunowego dochodzi wtedy, gdy u pacjenta występuje epizod hipomanii, manii lub epizod afektywny mieszany, a w przeszłości wystąpił chociaż raz jeden z tych epizodów lub epizod depresji.

Podoba mi się...