Truman Capote

Biografia doskonała.

Biografia doskonała.

Wybitna biografia. Przyjąłem taktykę dawkowania sobie książki fragmentami, żeby jak najwięcej z niej wynieść (mnogość faktów, postaci), ale również z racji dość przygnębiającego wydźwięku treści. Końcowa faza to już smutny upadek nietuzinkowego pisarza. Za wszelką cenę chciał się znaleźć na szczycie literackiego i towarzyskiego Olimpu (co osiągnął), być podziwiany niczym Bóg, ale skończył w samotności, świecie urojeń i głęboko skrywanych krzywd. Dzieciństwo to jest i zawsze będzie kluczowy okres w życiu każdego człowieka. Wtedy kształtuje się psychika, nasze lęki, możliwości i ograniczenia. W przypadku Trumana Capote dzieciństwo w dużej mierze zdefiniowało jego dalsze życie i kodeks wg którego postępował, choć u schyłku wyraźnie utracił kontrolę i kontakt z rzeczywistością. Jego opus magnum "Z zimną krwią", dzięki któremu, jak na ironię, spełniło się jego największe marzenie, stało się jednocześnie przekleństwem i katalizatorem upadku. Trzeba jednak przyznać, że od wczesnych lat nosił w sobie mechanizmy autodestrukcji, które na pewnym etapie doszły do głosu i już nie potrafił nad nimi zapanować ani ich ukrywać pod maską duszy towarzystwa.

Wybitna biografia. Przyjąłem taktykę dawkowania sobie książki fragmentami, żeby jak najwięcej z niej wynieść (mnogość faktów, postaci), ale również z racji dość przygnębiającego wydźwięku treści. Końcowa faza to już smutny upadek nietuzinkowego pisarza. Za wszelką cenę chciał się znaleźć na szczycie literackiego i towarzyskiego Olimpu (co osiągnął), być podziwiany niczym...

http://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2013/02/biografia-to-zaiste-niezwyka.html

Gerald Clarke przedstawia nam Trumana Capotego jako pełnowymiarową postać, której życie wypełnione było wzlotami i upadkami. Capote nie jest człowiekiem z brązu, daleko mu do ideału, jest pełnym wad, złośliwym, ale niepozbawionym wdzięku i uroku autorem świetnych opowiadań, sugestywnych opowieści o przedstawicielach jemu współczesnych elit towarzyskich.
Książka obrazuje kształtowanie się osobowości Capotego począwszy od smutnego dzieciństwa poprzez pierwsze kroki stawiane w literackim światku Nowego Jorku. Problemy z niepoważnym ojcem, którego właściwie nie znał i matką, która nie mogła zaakceptować homoseksualizmu syna, jej alkoholizm i liczne romanse tylko wzmagały w Capotem chęć zostania pisarzem - wielkim pisarzem na miarę Prusta i Faulknera. Wiele miejsca w biografii poświęconego zostało romansom i związkom Capotego chociażby z Newtonem Arvinem czy Jackiem Dunphym, z którym pomimo licznych perturbacji był do końca życia. Nie zabrakło informacji na temat odbioru dzieł Capotego przez krytyków i publiczność oraz reakcji autora na niepochlebne opinie, którymi wbrew pozorom bardzo się przejmował.

http://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2013/02/biografia-to-zaiste-niezwyka.html

Gerald Clarke przedstawia nam Trumana Capotego jako pełnowymiarową postać, której życie wypełnione było wzlotami i upadkami. Capote nie jest człowiekiem z brązu, daleko mu do ideału, jest pełnym wad, złośliwym, ale niepozbawionym wdzięku i uroku autorem świetnych opowiadań, sugestywnych...

Jeszcze nigdy nie czytałam tak szczegółowej, starannie napisanej biografii. Niesamowicie rzetelny opis życia i kariery Trumana Capote, a także Ameryki i nowojorskiej śmietanki towarzyskiej. Truman był tak wielobarwną i utalentowaną osobą, że bezsprzecznie zasługiwał na takie dzieło. Dobrze, że powstało. Kopalnia wiedzy i ciekawostek.

Jeszcze nigdy nie czytałam tak szczegółowej, starannie napisanej biografii. Niesamowicie rzetelny opis życia i kariery Trumana Capote, a także Ameryki i nowojorskiej śmietanki towarzyskiej. Truman był tak wielobarwną i utalentowaną osobą, że bezsprzecznie zasługiwał na takie dzieło. Dobrze, że powstało. Kopalnia wiedzy i ciekawostek.

Truman Capote jest najbardziej znany z dwóch powieści „ Śniadanie u Tiffaniego „ oraz opartej na faktach „Z zimną krwią”, w biografii autorstwa Geralda Clarka jawi się jako człowiek zagubiony, z deficytem uczuć, a także jako świetny pisarz. Jednak Capote ma też mroczną cześć osobowość, taką jak mściwość, plotkarstwo posunięte do granic przyzwoitości i okropną złośliwość ( co jeszcze mogę zrozumieć – sam jestem złośliwcem ) ale już skrajnej nielojalności nie potrafię mu wybaczyć – szczególnie dotykającej jego najbliższych przyjaciół, osób które w początkowym okresie jego twórczości wyciągnęli do młodego ignoranta rękę, goszcząc Trumana w swoich rezydencjach, żywiąc i często utrzymując przez długie miesiące.
Truman Capote był także alkoholikiem, narkomanem i lekomanem porzuconym przez większość przyjaciół.
Dzięki książkom Trumana Capote podziwiam pisarza, dzięki jego biografii poznaję człowieka, który nie do końca zasługuje na mój szacunek i początkowa fascynacja jego osobą, przeistacza się najpierw w zażenowanie, potem w niechęć a na końcu wstręt złagodzony przez ostatnie miesiąca życia amerykańskiego pisarza, który wie, że przegrał swoje życie.

Truman Capote jest najbardziej znany z dwóch powieści „ Śniadanie u Tiffaniego „ oraz opartej na faktach „Z zimną krwią”, w biografii autorstwa Geralda Clarka jawi się jako człowiek zagubiony, z deficytem uczuć, a także jako świetny pisarz. Jednak Capote ma też mroczną cześć osobowość, taką jak mściwość, plotkarstwo posunięte do granic przyzwoitości i okropną złośliwość (...

Św. Teresa z Ávili rzekła: "Więcej łez wylano nad wysłuchanymi modlitwami niż nad niewysłuchanymi."
Oto fenomenalna opowieść o poturbowanym przez życie chłopcu, który został jednym z najwybitniejszych pisarzy XX w. Literacki odjazd! Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego! Nie, ja tego nie czytałam, ja tą biografię pochłaniałam! Niezwykle wciągająca w mroczny, a jednocześnie bardzo kolorowy świat (sic!) autora. Truman był niezwykłym człowiekiem, wybitnie inteligentnym (IQ 215), potrafił dokładnie zapamiętać 94% rozmowy (stad nigdy nic nie notował podczas wywiadu), pragnął sławy... która ostatecznie go zabiła.

Św. Teresa z Ávili rzekła: "Więcej łez wylano nad wysłuchanymi modlitwami niż nad niewysłuchanymi."
Oto fenomenalna opowieść o poturbowanym przez życie chłopcu, który został jednym z najwybitniejszych pisarzy XX w. Literacki odjazd! Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego! Nie, ja tego nie czytałam, ja tą biografię pochłaniałam! Niezwykle wciągająca w mroczny, a jednocześnie...

Literacki hardcore. Łamiący wszelkie schematy, fascynujący i budzący odrazę, genialny i prymitywy, wielki i żałosny jednocześnie bohater, gigant udręczony swoimi słabościami, koneser życia z tym życiem nie dający sobie rady oraz bezkompromisowy, unikający jakichkolwiek upiększeń i łatwego skandalizowania, zniuansowany styl, w jakim została opowiedziana jego historia. Inna sprawa, że Gerald Clarke nie musiał na siłę szukać skandali. Truman Capote był jednym wielkim skandalem – świadomie i nieświadomie jednocześnie. Uwielbiał prowokować, łatwo było go też sprowokować. Na dodatek jego (naturalny lub wymyślony) sposób bycia oraz styl sprawiały, że Capote może szokować (ale i budzić podziw obyczajową odwagą) nawet dziś – 33 lata po śmierci, w czasach mody na skandale i kolorowe ptaki. W szarych, konserwatywnych latach 50. i 60., gdy wyjście w dżinsach było towarzyskim nietaktem, był więc wręcz chodzącą obyczajową bombą atomową.
Ale dla Clarke’a Capote to ktoś więcej niż tylko geniusz, bon vivant i enfant terrible literatury. Dziennikarz, relacjonując bez żadnych korekt życie twórcy „Śniadania u Tiffany’ego” i „Z zimną krwią”, tworzy niezwykłą postać literacką którą z Capote z siebie zbudował. Choć najwyżej cenił Dickensa, Flauberta i Prousta (chciał być jego następcą), Trumanowi-bohaterowi najbliżej do ułomnych herosów Stendhala – Fabrycego z „Pustyni parmeńskiej” oraz, zwłaszcza, Juliana Sorela z „Czerwone i czarne”, ambitnych kmiotków, którzy dzięki wdziękowi, umiejętności manipulacji i talentom w sypialni dążą do celu.
Truman miał od nich więcej talentów, był wybitnym pisarzem i dziennikarzem. Jednak sprawiał wrażenie, że pisanie było dla niego tylko kolejnym wytrychem umożliwiającym wejście na Olimp. Tragedia, a może lepiej powiedzieć „boski żart”, polegał na tym, że gdy już się na ten szczyt dostał, zobaczył, że wyśnione pałace niczym się nie różnią od gnojowiska jego dzieciństwa.
Książka Clarke’a, to także – tym mocniejsza, że oparta na faktach – opowieść o samotności, na którą skazani są nawet otoczeni tłumem wielbicieli i klakierów „królowie życia”, pustce stojącej za nieustannymi deklaracjami o miłości i przyjaźni.
Oczywiście jest wreszcie biografia Capote’a także opowieścią o niszczycielskiej roli sztuki – destrukcji, jaką wywołuje tworzenie, zwłaszcza w umyśle (a może i duszy) artysty.
Jest więc „Truman Capote” Geralda Clarke’a książką, którą można czytać na wielu poziomach. Biografią pisarza, która zrobi wrażenie nawet na tych, którzy nie mieli jego powieści w ręku, a „Śniadanie u Tiffany’ego” (Capote nie cierpiał tej ekranizacji) kojarzą tylko ze zdjęć Audrey Hepburn w stylowych ciuszkach. Tyle, że nie wszyscy dadzą radę ją przeczytać. To szarpiący nerwy, działający na emocję i depresyjny dreszczowiec psychologiczny. Rzecz, która poruszy nawet emocjonalne zamrażarki.
Mocne, wielkie dziennikarstwo. Dziennikarstwo, które jest literaturą. Tak jak wielkie „Z zimną krwią” Trumana Capote’a.

Literacki hardcore. Łamiący wszelkie schematy, fascynujący i budzący odrazę, genialny i prymitywy, wielki i żałosny jednocześnie bohater, gigant udręczony swoimi słabościami, koneser życia z tym życiem nie dający sobie rady oraz bezkompromisowy, unikający jakichkolwiek upiększeń i łatwego skandalizowania, zniuansowany styl, w jakim została opowiedziana jego historia. Inna...

Doskonała biografia.
Razem ze świetnym filmem o tym samym tytule pokazuje portret człowieka, który - aby zaspokoić swoje potrzeby - nauczył się używać ludzi, manipulować nimi. "Z zimną krwią" może odnosić się nie tylko do bohaterów jego powieści - ale moim zdaniem - i jego samego. Barwne, bogate życie z dużą ilością cierpienia i autodestrukcji. Poruszający opis śmierci pisarza (i wzbudzający współczucie, na które niewątpliwie zasłużył).
Świetna książka.

Doskonała biografia.
Razem ze świetnym filmem o tym samym tytule pokazuje portret człowieka, który - aby zaspokoić swoje potrzeby - nauczył się używać ludzi, manipulować nimi. "Z zimną krwią" może odnosić się nie tylko do bohaterów jego powieści - ale moim zdaniem - i jego samego. Barwne, bogate życie z dużą ilością cierpienia i autodestrukcji. Poruszający opis śmierci...