Kolejna ponura, depresyjna, dołująca powieść skandynawska. Gdybym miała sobie wyrobić opinię o skandynawii tylko na podstawie ich literatury, to pomyślałabym, że tam nigdy nie świeci słońce, a ludzie uśmiechają się dopiero na łożu śmierci, szczęśliwi, że w końcu dobrnęli do końca życia. Brrr

Kolejna ponura, depresyjna, dołująca powieść skandynawska. Gdybym miała sobie wyrobić opinię o skandynawii tylko na podstawie ich literatury, to pomyślałabym, że tam nigdy nie świeci słońce, a ludzie uśmiechają się dopiero na łożu śmierci, szczęśliwi, że w końcu dobrnęli do końca życia. Brrr

Obłęd, szaleństwo, mania, pomieszanie zmysłów - te określenia od zawsze budziły jednocześnie strach i ciekawość. Choroba psychiczna najbliższej osoby to dramat dla całej rodziny. "Szaleniec" bywa wyszydzany, piętnowani są też jego najbliżsi. Problem w tym, że nawiedzone poglądy i wypowiedzi wariata miewają więcej wspólnego z rzeczywistością, niż chcielibyśmy przyznać.

Obłęd, szaleństwo, mania, pomieszanie zmysłów - te określenia od zawsze budziły jednocześnie strach i ciekawość. Choroba psychiczna najbliższej osoby to dramat dla całej rodziny. "Szaleniec" bywa wyszydzany, piętnowani są też jego najbliżsi. Problem w tym, że nawiedzone poglądy i wypowiedzi wariata miewają więcej wspólnego z rzeczywistością, niż chcielibyśmy przyznać.

Skandynawowie potrafią pisać o samotności jak mało kto, na dodatek w sposób oszczędny i bezpretensjonalny. U Hirvonen jest jeszcze jeden ważny wątek: poczucie winy u dziecka, które niepotrzebnie wzięło na siebie odpowiedzialność za dorosłych. Jest to również książka, w której pobrzmiewają echa wydarzeń 11 września.

To nie jest powieść wybitna, ale napisana tak, że chce się iść za bohaterami.

Skandynawowie potrafią pisać o samotności jak mało kto, na dodatek w sposób oszczędny i bezpretensjonalny. U Hirvonen jest jeszcze jeden ważny wątek: poczucie winy u dziecka, które niepotrzebnie wzięło na siebie odpowiedzialność za dorosłych. Jest to również książka, w której pobrzmiewają echa wydarzeń 11 września.

To nie jest powieść wybitna, ale napisana tak, że chce się...

Książkę opowiada autorka, dziennikarka, a jej głosem jest Anna, która wiedzie nas przez historie dzieciństwa wspominając przeżycia swoje i brata, obecnie przebywającego na oddziale psychiatrycznym, chorego na “nadwrażliwość”, nie potrafiącego stawić czoła życiu, Jonasza. Naprzemiennie, w zależności od tego , w jakiej sytuacji znajduje się bohaterka, wyciąga na świat arkadyjskie obrazy , nadinterpretując portret wspaniałej rodziny lub zabiera nas w koszmar autarchii jaki zgotował im ojciec. Podróż wspomnień i enuncjacji, próba zrozumienia tego, co stanowi o naszym ja. Poza rodzeństwem, poznajemy też humanistę, wykładowcę akademickiego, na którego zajęcia uczęszcza i wiąże z nim swoją przyszłość nasza bohaterka. Każde z nich opowiada historię, która rzuca cień na teraźniejszość. Najważniejsze są tu rozmowy, szczere artykułowanie odczuć, które pomaga im wzajemnie poznać siebie. Pragną zmienić swoje życie , ale to nie jest próba oddzielenia się od przeszłości, ta powraca w każdym nadarzającym się epizodzie, jest starannie pielęgnowana i stanowi człowieka. Wyciągana z zakamarków wspomnień, jak coś , co pomaga zrozumieć cokolwiek z tego, co wiemy o sobie. Nie pomaga, pogrąża bohaterów, przenosi w stan odosobnienia i niezrozumienia innych. W ten sposób, żyją tylko dla siebie, a bez swojej obecności i wsparcia, tracą grunt pod nogami. Fabuła jest prosta. Autorka w subtelny sposób zwraca uwagę na kobiecość, potrzebę bliskości, intymność, ale też na mroczna stronę człowieka, i ta najgłębiej zapisuje się w sercu czytelnika.

Książkę opowiada autorka, dziennikarka, a jej głosem jest Anna, która wiedzie nas przez historie dzieciństwa wspominając przeżycia swoje i brata, obecnie przebywającego na oddziale psychiatrycznym, chorego na “nadwrażliwość”, nie potrafiącego stawić czoła życiu, Jonasza. Naprzemiennie, w zależności od tego , w jakiej sytuacji znajduje się bohaterka, wyciąga na świat ...

Smutna rzecz o pamiętaniu, o relacjach w rodzinie, o tym, jak trudne zdarzenia z dzieciństwa rzutują w przyszłości.
I że nie da się nigdy tak do końca z nich uleczyć.

Smutna rzecz o pamiętaniu, o relacjach w rodzinie, o tym, jak trudne zdarzenia z dzieciństwa rzutują w przyszłości.
I że nie da się nigdy tak do końca z nich uleczyć.

Mała książeczka, ale przejmująca i smutna. Próba oddzielenia się od przeszłości i ułożenia życia od nowa. Czy tak się da? Nie zawsze, nie wszędzie, nie dla każdego. Rozbrajanie przeszłości, analiza, wspomnienia jakże silne. Cud niepamięci niemożliwy. To, co mnie najbardziej uderzyło, to opisanie tej historii zwięźle, bez histerii pod publikę, bez zbędnego patosu i poczucia pokrzywdzenia przez los. Emocjonalnie, ale bez obarczania odbiorcy, bez szukania winnych. To sztuka tak pokazać swój problem. Polecam, ku refleksji.

Mała książeczka, ale przejmująca i smutna. Próba oddzielenia się od przeszłości i ułożenia życia od nowa. Czy tak się da? Nie zawsze, nie wszędzie, nie dla każdego. Rozbrajanie przeszłości, analiza, wspomnienia jakże silne. Cud niepamięci niemożliwy. To, co mnie najbardziej uderzyło, to opisanie tej historii zwięźle, bez histerii pod publikę, bez zbędnego patosu i poczucia...

Oceniłam książkę wysoko, ponieważ dobrze oddaje ona uczucia i odczucia jej bohaterów. Narracja jest nieco chaotyczna, poruszamy sie między przeszłościa a teraźniejszością, między Finlandią a USA, skaczemy to tu, to tam, do chwil radosnych i smutnych. Cała historia to takie skrawki informacji, jakby wycinki z gazet, które musimy poskładać w jedną całość. Momentami denerwowały mnie powtórzenia, ale ogólnie polecam tą lekturę wszytkim interesujacym się nieco psychologią, chcącym odkrywać drugie dno akcji, analizować postacie, próbować zrozumieć ich dorosłe wybory poprzez pryzmat problemów z dzieciństwa. Nie jest to absolutnie lekka książka na wakacje, raczej tom, który czytamy w jakiś deszczowy jesienny wieczór.

Oceniłam książkę wysoko, ponieważ dobrze oddaje ona uczucia i odczucia jej bohaterów. Narracja jest nieco chaotyczna, poruszamy sie między przeszłościa a teraźniejszością, między Finlandią a USA, skaczemy to tu, to tam, do chwil radosnych i smutnych. Cała historia to takie skrawki informacji, jakby wycinki z gazet, które musimy poskładać w jedną całość. Momentami...

Smutna, skandynawska powieść. Dla fanów Axelsson.

Smutna, skandynawska powieść. Dla fanów Axelsson.

Dość emocjonalna powieść o dorastaniu, przemocy i traumach dzieciństwa, które warunkują dorosłość. Ciekawa ale zabrakło mi trochę typowego dla literatury tamtych rejonów chłodnego, "skandynawskiego" klimatu. Książka również objętościowo nie jest pokaźna, więc to tak naprawdę lektura na jeden-kilka razy. Nie żałuję ale czy będę o niej za kilka lat pamiętać? Tego nie jestem pewna.

Dość emocjonalna powieść o dorastaniu, przemocy i traumach dzieciństwa, które warunkują dorosłość. Ciekawa ale zabrakło mi trochę typowego dla literatury tamtych rejonów chłodnego, "skandynawskiego" klimatu. Książka również objętościowo nie jest pokaźna, więc to tak naprawdę lektura na jeden-kilka razy. Nie żałuję ale czy będę o niej za kilka lat pamiętać? Tego nie jestem...

Niesamowita historia opowiadająca o ludziach okaleczonych wewnętrznie, którzy najprawdopodobniej już nigdy nie pozbędą się blizn doświadczonych w dzieciństwie. Autorka z dużą dozą gracji i lekkości nakreśliła bardzo wiarygodne portrety psychologiczne Iana i Anny. Ma się wrażenie, że Ci bohaterowie mogliby być naszymi sąsiadami lub znajomymi. Lektura ta uczy empatii. Mnie skłoniła także do podróży w głąb mojego dzieciństwa. Gorąco polecam!

Niesamowita historia opowiadająca o ludziach okaleczonych wewnętrznie, którzy najprawdopodobniej już nigdy nie pozbędą się blizn doświadczonych w dzieciństwie. Autorka z dużą dozą gracji i lekkości nakreśliła bardzo wiarygodne portrety psychologiczne Iana i Anny. Ma się wrażenie, że Ci bohaterowie mogliby być naszymi sąsiadami lub znajomymi. Lektura ta uczy empatii. Mnie...