W bezmiarze wewnętrznych światów Rilkego zgubić się można bardzo łatwo, jednak towarzystwo tego poetyckiego przewodnika na rzadko obecnie występujących w kulturze masowej bezdrożach jest niewątpliwie przywilejem. Ponieważ przydarzyć się nam może chwila, kiedy dotrzemy do kresu naszych możliwości postrzegania. Wtedy niewyobrażalne staje się przytłaczającym. Nierzadkie to zjawisko można zaobserwować szczególnie podczas czytania poezji. Znudzenie bierze górę nad podziwem dla wrażliwości poety, nawet spadające z lirycznego firmamentu gwiazdy nie są w stanie przełamać stanu znużenia. Jednak Rainer Maria Rilke potrafi tak umiejętnie przeobrażać swoje uczucia w słowa, że ludzkie niepojęcie staje się wtedy niczym. Przy nim wnętrze nakłada się na zewnętrze a czytający jego wiersze ma wrażenie odkrywania potężnych praźródeł. Jednak do tego wszystkiego potrzebne jest ogromne zaangażowanie, nie można zlecić wszystkiego Rilkemu. On może nam ukazać wielkość pochodzących z odległych sfer znaków, ale to my sami musimy je odkryć. Refleksja nad wszelkim bytem z pewnością jest łatwiejsza, kiedy towarzyszy jej samotność. Samotność i Rainer Maria Rilke.

Wrażenie odosobnienia tego poety jest tu zresztą bardzo interesujące. Zachwyca ogrom gmachu po którym hula jedynie nieskończoność. Odnalezienie w nim znanych z realnego świata terminów bywa niezmiernie trudne, ponieważ Rilke nawet znaczeniu prostych słów przydaje tak wielkiej głębi, że zdumiony czytelnik nadaremnie wypatruje drogowskazów, pozwalających odnaleźć drogę do wyjścia. Tu trzeba zawierzyć poecie, zdać się na jego intuicję, w końcu to jego Orfeuszowi udało się prawie wyprowadzić Eurydykę z podziemi. A jeśli nawet przyjdzie nam zostać na zawsze i spoufalić się z nieprzeniknionym? To cóż, na tym polega głębokość życia, potężne pragnienie odczuwania Wszystkiego do samego rdzenia. Z Rilkem jest to możliwe. On sam wspominając o jednej z samotnych wysp Morza Północnego pisał, że w tych przestworzach samotności blisko jest już tylko wnętrze, świat pozostaje daleko w tyle. To samo mogę napisać o "Sonetach do Orfeusza", w przestrzeniach tej poezji łatwiej odnaleźć siebie, niż kogokolwiek innego.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z twórczością Rilkego, jednak odkrywane przeze mnie lądy są zawsze nowe, skażone ciężarem wieczności, przynoszące zarodki śmierci. Często porównuję je z wyniosłością katedr, ciągiem obrazów niosących mocny głos czegoś wyższego. W otoczeniu helleńskich i chrześcijańskich bóstw czuję się dobrze, z łatwością przyswajam sobie ich mitologiczny przekaz, w którym wszystko i tak sprowadza się do śmierci. Rilke był przy narodzinach Wenus, słyszał ogłaszanie wyroków Sądu Ostatecznego, jego poezja ożywia popiersia i miesza światy żywych i umarłych. Przenika w głąb pokoleń i zbiera cząstki wieczności aby utworzyć z nich jedno wielkie requiem dla widzialnego świata. Rilke potrafi tworzyć ogromne widowiska z oświetlania nieskończenie małych rzeczy. Może dlatego podczas lektury jego wierszy można odczuwać pewne zagubienie. Ten wielki spektakl niektórych przerasta. We wrzawie tłumu on słyszy pojedyncze dźwięki, kiedy my w tym samym czasie nadal odczuwamy dotyk Niepoznanego i Nieprzeniknionego.

Kto wejdzie do świata austriackiego poety temu wyda się, że stoi w smutnym nurcie poezji egzystencjalizmu. To świat trudnych wyborów moralnych, oparty na ciągłym poszukiwaniu miejsca do życia. Jednak chociaż wypływa z niego nieuleczalny ból poetyckiej samotności, to jest ona wyczekiwaną inspiracją do tworzenia upragnionych idei. Tak dla znaków z dalekich i niepoznanych sfer. Nie dla płytkich wrażeń doczesności. Zaduma nad istnieniem, oto jest motto Rilkego. On sam uważa się przy tym za powietrze, chce w swej skromności pozostać niewidzialnym. Jednak przecież bez powietrza nie da się żyć. Życzę wszystkim przyszłym miłośnikom Rilkego, żeby pozostawili swoje bezpieczne i dobrze znane strefy komfortu i wyszli na jego rozległe przestrzenie. I tak jak Rilke, sięgali daleko... jak najdalej się tylko uda.

W bezmiarze wewnętrznych światów Rilkego zgubić się można bardzo łatwo, jednak towarzystwo tego poetyckiego przewodnika na rzadko obecnie występujących w kulturze masowej bezdrożach jest niewątpliwie przywilejem. Ponieważ przydarzyć się nam może chwila, kiedy dotrzemy do kresu naszych możliwości postrzegania. Wtedy niewyobrażalne staje się przytłaczającym. Nierzadkie to...