Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zagłada” (1978) jest kolejnym tomikiem Enzensbergera wydanym po „Mauzoleum” a zarazem jego swoistą kontynuacją. Obok XX wiecznej klęski idei postępu mamy tu obraz chaosu poznawczego na tle panoramy polityczno-ekonomicznych kryzysów. Enzensberger nie wpada w litanię biadoleń, nie popada w publicystykę, ale punktuje. Konstrukcja jest mniej oczywista niż przy „Mauzoleum”, ale równie precyzyjna. Enzensberger przeplata obraz tytułowej katastrofy ujęciami szczegółowymi, by za chwilę wpleść perspektywę autobiograficzną, nie ucieka też od wierszy opartych w całości na paraboli. Formalna lekkość doskonale sprawdza się przy tej diagnozie ciężkiej choroby (podtytuł nie bez kozery nawiązuje do dzieła Dantego),która nas toczy. Wszak Titanic nie zatonął. Tonie cały czas, wszyscy jesteśmy na pokładzie, a orkiestra gra dalej jak gdyby nigdy nic.