Ach, ten Pessoa.

Ach, ten Pessoa.

Powiało styksowym chłodem tylko dlatego, żeby tym razem klasycyzujący Fernando Pessoa mógł ukazać całą wieczność z jej przypływami i odpływami. Poezja heteronimów jak zwykle mnie zaskoczyła, słowa Ricarda Reisa roztoczyły wizję spokojnego trwania i dopomogły w głębszym poznaniu siebie samego. Ten stoik i spóźniony neoklasyk zachwala byt, którego celem nie jest zapieranie tchu. Szuka trwałości i ładu, przeprowadza syntezę epikureizmu i stoicyzmu w imię refleksyjnego spojrzenia na smakowanie przemijania. Bo czymże innym są działania tego rozszczepionego umysłu, niż próbami wydobywania piękna i sensu w najmisterniejszym spektaklu świata, jakim jest dążenie ku śmierci. Nie musimy się jednak obawiać przemijalności w wydaniu Pessoi. Ponieważ ona ciągle zachowuje ciepło słońca znad Akropolu, a swoim jasnym i pogodnym spojrzeniem wypełnia chłodne chwile życia, dając im niebywałą przejrzystość. Tak więc z portugalskim poetą można bez niepokoju usiąść nad brzegiem rzeki zwanej życiem i po prostu wpatrywać się w jej nurt.

To była lekcja zostawania panem siebie, poskramiania swoich pragnień i odwracania od palących wspomnień. Wiersze Fernanda Pessoi mogą być latarnią dla poszukujących wolności, uciekających przed zgiełkiem świata i próbujących chwytać specyficzny rodzaj dekadentyzmu. Wyciągać po niego ręce, zachowując przy tym umiar w zaspokajaniu potrzeb. Studiowanie poezji Pessoi przypomina samotne medytacje, przerywane kierowanymi do fikcyjnej Lidii i Nerro zapewnieniami o tym, że czas wyjątkowo szybko zatrze nasze ślady. Płynąć strumieniem życia, to znaczy podążać ku nicości, która niczego nie pragnie. To być wiernym filozofii szachistów z okładki, pochylonym nad grą istnienia bez względu na przeżycia, ciągnione dla nas przez los.

W wiecznym cyklu zmiennych rzeczy próżno doszukiwać się zrozumienia otaczających nas zjawisk. Port wybiera żeglarza, a nie na odwrót. Gdy istnieje dzisiaj, nie warto mieć oczu utkwionych w przeszłość i przyszłość. Nadzieja na chaos brzmi dziwnie, jednak być może stanowi jedyne rozwiązanie uwikłania się w męczący porządek zorganizowanego biegu życia. Rozkosz tkwi w drobnych rzeczach, sprawiających regularne przyjemności.

"Kto mało chce, ma wszystko; kto nie chce nic,
Jest wolny; kto nic nie ma i nie pragnie,
Człowiek, równy jest Bogom"

Nie należy dopatrywać się w tych słowach smutku, bardziej już konieczności pozbycia się towarzyszącego nam zbyt często niepokoju. Odczuwać życie można na wiele sposobów, Fernando Pessoa ukazuje tylko jedną z dróg trwania.

Z afirmacji życia w wydaniu Pessoi wezmę jak zwykle to, co będzie dobre dla mojej pamięci. Ta filozofia nie jest mi obca, może tym razem poznałem ją bardziej uroczyście, od poetyckiej strony ujrzałem jej cichą wielkość. Bowiem o wyciszenie tutaj chodzi, o kult przemijania sprawowany z wielkim wyczuciem. Chociaż stare wiary już dawno zamieniły się w proch, to portugalski poeta nadal zaprzęga je w wielkim dziele odbudowy spokoju. Pomagają w tym dźwięki syringi i kojące zapewnienia Pessoi o tym, że można się obejść bez godzin. Wszechogarniający spokój będzie wyznaczać kierunek wersom Pessoi, wewnętrzna harmonia z pogranicza poddania się biegowi życia i zachowania niewzruszonego "ja". Cieszę się, że mogłem uczestniczyć w spotkaniu z wiecznością i poznać ją od tej cieplejszej strony.

Powiało styksowym chłodem tylko dlatego, żeby tym razem klasycyzujący Fernando Pessoa mógł ukazać całą wieczność z jej przypływami i odpływami. Poezja heteronimów jak zwykle mnie zaskoczyła, słowa Ricarda Reisa roztoczyły wizję spokojnego trwania i dopomogły w głębszym poznaniu siebie samego. Ten stoik i spóźniony neoklasyk zachwala byt, którego celem nie jest zapieranie...

Poezja nie jest dla mnie, ale ze względu na Pessoę musiałam to mieć na swojej półce. Teksty głównie o poczuciu przymusu do życia.

Poezja nie jest dla mnie, ale ze względu na Pessoę musiałam to mieć na swojej półce. Teksty głównie o poczuciu przymusu do życia.

Pessoa! - wystarczy tyle.

Pessoa! - wystarczy tyle.