"Historia pełna romantycznej miłości i porywających przygód" - tymi słowami reklamowana jest owa blisko 500-stronicowa książka. Okładka jest tajemnicza i przepiękna, wciągająca i obiecująca porywającą lekturę. Niestety, to tylko mrzonki. Książka jest rzeczywiście napisana na modłę XIX-wiecznych powieści, jednak nie oznacza to, że można takim sposobem zbudowania powieści oczarować czytelnika. Pozycja Felixa J. Palmy przypadnie do gustu nastoletnim dziewczętom i chłopcom, pragnącym przeżyć namiętną miłość - niczego więcej nie otrzyma od tej książki dorosły czytelnik.
Najlepiej styl pisarski Palmy w "Mapie Czasu" opisał niechcący sam autor (gdy w powieści jeden pisarz ocenił manuskrypt drugiego pisarza). Proszę zatem o jej przeczytanie zanim ktoś z Was zdecyduje się wydać pieniądze na książkę i zmarnować swój czas: "Być może historia sprawdziłaby się jako satyra, problem polegał jednak na tym, że Gilliam przedstawił ją straszliwie poważnie, nadając jej podniosły nastrój, co tylko wyeksponowało niedorzeczność akcji. (...) Ponadto Gilliam pisał stylem zarówno pompatycznym, jak i dziecięcym, postacie były marnie zarysowane, a dialogom brakowało życiowej iskry. Podsumowując, było to dzieło kogoś, kto uważa, że pisać może każdy. Nie chodziło o to, że autor nagromadził słowa bez żadnej ambicji estetycznej, co czyniło lekturę nudną, lecz ostatecznie strawną. Gilliam zaliczał się do tych zachłannych czytelników, którzy uważają, że pisanie przypomina przystrajanie powozu. To przekonanie zaowocowało sztywnym stylem pełnym groteskowych, kwiecistych ozdobników w złym guście i niezamierzenie zabawnych popisów słownych, które więzły w gardle. (...) Gdyby podróże w czasie były na porządku dziennym, miałby obowiązek udać się do przeszłości i własnymi rękami zatłuc tego osobnika, zanim ten ze swym poronionym płodem pojawi się u drzwi literatury." (s. 310).

Stephen King powiedział kiedyś, że najlepsza powieść to taka, podczas której zapominamy, że czytamy książkę. W "Mapie Czasu" zdania aż biły po oczach, a każda stronica krzyczała "oto czytasz zdania", nie zaś "oto zagłębiasz się w historię". Po przeczytaniu książki ma się niestrawności i naglącą konieczność sięgnięcia po literaturę najwyższej klasy, by pozbyć się fermentu tej napuszonej opowiastki amatora podającego się za pisarza. Nie wiem, może taki był zamysł "Mapy Czasu" - kwiecista amatorszczyzna, lecz ubolewam, że nikt mnie o tym wcześniej nie uprzedził.

"Historia pełna romantycznej miłości i porywających przygód" - tymi słowami reklamowana jest owa blisko 500-stronicowa książka. Okładka jest tajemnicza i przepiękna, wciągająca i obiecująca porywającą lekturę. Niestety, to tylko mrzonki. Książka jest rzeczywiście napisana na modłę XIX-wiecznych powieści, jednak nie oznacza to, że można takim sposobem zbudowania powieści...