"Praca nad sobą trwa wiecznie. Póki człowiek żyje, warto, by w siebie inwestował."

Być psychologiem znaczy ciągle się dokształcać. Nie wyobrażam sobie przestać rozwijać mój warsztat psychoterapeutyczny. To jest dla mnie ogromnie ważne. A podczas nauki rozwijam również siebie. Bo ja chcę być kobietą świadomą i chcę mieć do siebie miłość, szacunek i dobre słowo. Chcę się lubić a nawet kochać. Taką jaką jestem. Z tym przychodzą do mnie książki Katarzyny Miller (np. Nie bój się życia!) Mimo, iż mamy odmienną szkołę terapeutyczną to w jej pozycjach czuję siłę i moc. Jestem kobietą a Pani Kasia pisze dla kobiet. Takich jak ja, i takich jak Wy.

"Kiedy mamy w sobie dużo własnego płaczu, trudno nam słuchać cudzego."

Być kobietą i wreszcie zwariować to druga część rozmów terapeutycznych. Jednak można ją czytać niezależnie. Poznajemy zupełnie inne bohaterki z innymi trudnościami. Zbieżna jest terapia grupowa i sama psychoterapeutka.

„Trzeba być odważnym, żeby się bać.”

Osobiście nie prowadzę terapii grupowej, jedynie grupę wsparcia lub warsztaty i szkolenia. Jednak ta działka mnie kręci. Cudownie jest czytać prawdziwy zapis z takiego spotkania. Ja szczególnie zwracałam uwagę na dialogi Miller i jej reakcje na treści bohaterek. Jestem pod wrażeniem warsztatu psychoterapeutycznego Pani Kasi. Ale uwierzcie mi, że dla ludzi spoza branży – szczególnie kobiet – książka może dużo dać, wzbogacić, otworzyć oczy. A może nawet zachęcić do samorozwoju. Nie ma tam bowiem trudnych, specjalistycznych słów i terminów. Język jest płynny, a dialogi bardzo proste. Tak proste jak w mowie potocznej.

"Jak człowiek ma aparat, to robi zdjęcia, jak nie ma aparatu, to patrzy..."

Książka uczy świadomości.

"Czy jesteś tu, gdzie stoją twoje stopy?"

Uczy zwracania uwagi na bodźce płynące z naszego ciała.

"Jak zaczęła mnie boleć głowa, to znaczy, że zrobiłam coś sobie krzywo".

"Objaw to jest coś, co się domaga uwagi. W związku z czym mamy ten objaw zwiększać świadomie. Nie umykać od niego, ponieważ wtedy on nas będzie gonił. Mamy go przywołać: 'No chodź lęku, to ja się z tobą spotkam. Czego ja się boję, co najgorszego może mnie spotkać?' Wprost".

Uczy zwracania uwagi na emocje, które się u nas pojawiają.

"Kiedy krzyczymy, płaczemy, śpiewamy, tupiemy, mlaskamy, siorbiemy, pierdzimy, tańczymy, podskakujemy, drżymy, rozciągamy się, przeciągamy się, reagujemy na wszystkie potrzeby ciała ruchem, jaki ono chce zrobić, jesteśmy zdrowi. Jeszcze, oczywiście, musimy mówić to, co myślimy, i nazywać to, co czujemy - i wtedy jesteśmy zdrowi. Wszystko, co przejdzie przez nas - nas opuszcza. Oczywiście są złoża z przeszłości, które trzeba doczyścić, ale jeśli tak żyjemy i codziennie pozwalamy sobie na oczyszczenie siebie, to nie musimy chorować. A jeśli chorujemy, to znaczy, że jakieś miejsce wymaga troski i opieki serdecznej, że tam gdzieś coś się zatkało".

Uczy zwracania uwagi na ludzi, którymi się otaczamy.

"Nie mierzcie człowieka swoją miarą, bo ten człowiek ma inny problem i inaczej przygotowuje swoje strategie".

"Nie opłaca mi się kochać kogoś, kto mnie nie kocha! Dawać temu, kto nie prosi lub nie dziękuje, lub nie korzysta. Po prostu."

Uczy zwracania uwagi na traktowanie samej siebie.

"Jak wejdziesz w ciszę, zaczniesz budować siebie".

Uczy zwracania uwagi na prawo do bycia.

"Nic nie muszę. Wystarczy, że jestem. Mam prawo być. Mam prawo być. Tylko być. Niczego nie muszę".

"Mądrze dawać, to pomyśleć najpierw o sobie".

Uczy zwracania uwagi na prawo do niewiedzy.

"Nie wszystkie pytania muszą się doczekać odpowiedzi".

Po zakończonej lekturze odczuwałam spokój i lekkość. Niby wszystkie prawdy są oczywiste, ale w codziennej pogoni zapominamy o byciu dla siebie dobrą. Czasem warto zwolnić obroty i, jak namawia Pani Kasia, puścić się! Tak – puścić! Puścić w sobie hamulce kontroli!

Być kobietą w dzisiejszej rzeczywistości jest trudno. Dostosować się do wymagań kultury: być szczupłą (koniecznie modna dieta), być piękną (tysiące wydane na kosmetyki i zabiegi), odnosić sukces (12-14 godzin w pracy) i mieć zawsze dobry humor! Nie zapominajmy, że musimy również mieć cudowne życie – męża, zdolne dzieci, dobrze urządzony dom z rasowym kotem. Nie wolno nam się złościć, nie chcieć być matką czy być singielka i nie farbować włosów. Katarzyna Miller namawia kobiety do walki o siebie i spełnienie się tam, gdzie naprawdę chcę, a nie gdzie należy. Spojrzeć na siebie łaskawie jest trudno. Ale ten wysiłek się opłaca.

"Nie rozdawaj siebie, jak masz mało".

Jestem pozytywnie wzmocniona przez tę książkę. Nie należę do kobiet, które za wszelką cenę dążą do doskonałości. Ja naprawdę się lubię, tylko czasami o tym zapominam. A Być kobietą i wreszcie zwariować przypomniało mi o tym: „Magda – jesteś wielka!”

Cieszę się, ponieważ autorka ma na swoim koncie kilka pozycji i już nie mogę się doczekać na kolejne tomy energii.

A na koniec coś dla książkoholików:

"Książki są dobrym miejscem na spotkanie ze sobą, jak nie ma wokół ciebie ludzi, z którymi warto się spotkać".

"Praca nad sobą trwa wiecznie. Póki człowiek żyje, warto, by w siebie inwestował."

Być psychologiem znaczy ciągle się dokształcać. Nie wyobrażam sobie przestać rozwijać mój warsztat psychoterapeutyczny. To jest dla mnie ogromnie ważne. A podczas nauki rozwijam również siebie. Bo ja chcę być kobietą świadomą i chcę mieć do siebie miłość, szacunek i dobre słowo. Chcę się...