Listopad 1145, wojna domowa trwa od lat blisko dziesięciu i potrwa jeszcze drugie tyle. Podczas rozejmu przedstawiciele obu stron spotykają się u biskupa Coventry (tego od „Ucznia heretyka”) na rozmowach, wkrótce zerwanych. Hugo Beringar otrzymał wiadomość o wzięciu do niewoli bliskiego Cadfaelowi Oliviera z „Wyprawy w śniegi”, walczącego po stronie Matyldy. Cadfael za zezwoleniem opata towarzyszy Hugonowi w podróży do Coventry.
Na miejscu spotykają Yvesa, brata Erminy, obecnie żony Oliviera. Bezskutecznie wypytują wszystkich o miejsce pobytu Oliviera. Yves rzuca się z mieczem na Briana, komendanta twierdzy Faringdon, którą ten bez walki oddał siłom króla (przez co Olivier został jeńcem, podobnie jak wielu innych). Zostaje powstrzymany, lecz wkrótce Brian i tak ginie, mimo, iż biskup kazał wszystkim odłożyć broń. Podejrzenie pada na Yvesa, gdyż był w pobliżu, jednak tym razem bez broni.
Cadfael znów musi zacząć śledztwo. Cios zadany w serce sztyletem, zgon nastąpił na miejscu, nawet dużego krwotoku nie było. Uderzenie z zaskoczenia, z bliskiej odległości, z przodu. Uderzyć musiał ktoś, komu zabity ufał, skoro dopuścił w swoje pobliże, a to wyklucza Yvesa.
W sakwie ofiary znaleziono dwa pierścienie, służące za pieczęcie. Na pierwszej widać łabędzia z wygiętą szyją i skręconą w lewo głową w ramie dwóch gałązek wierzby.
- To jego pieczęć, taki sam łabędź, tylko odwrócony, jest na sprzączce jego pasa - zauważył Hugo. Drugi pierścień przedstawia salamandrę z otwartą paszczą i wysuniętym językiem, w otoczeniu płomieni, brak jakichkolwiek napisów. Głowa salamandry obrócona w lewo, zatem na odcisku będzie na prawo. Cadfael na wszelki wypadek odrysowuje ją na pergaminie.
- Dziwne, po co mu były aż dwie pieczęcie? Jeśli jego własna, to skąd inny wzór? Jeśli cudza, to skąd ją wziął i dlaczego?
Obrady zakończyły się tak, jak zaczęły. Matylda dowodziła swego prawa do tronu tym, że jej ojciec był królem, Stefan tym, że został koronowany. Strony opuszczają miasto w nieprzyjaźni. Ktoś napadł na świtę Matyldy porywając Yvesa.
- Trzeba złożyć skargę do króla - rzekł biskup - na pewno każe go odnaleźć i zwolnić.
Wątpliwe jednak, by Stefan był przejęty losem jakiegoś giermka, w dodatku posądzonego o skrytobójstwo. Cadfaelowi przybył nowy kłopot.
Po zakończeniu obrad Hugo powrócił do Shrewsbury, Cadfael zaś zamiast wrócić z nim wyruszył na dalsze poszukiwania, lekceważąc śluby zakonne. Po drodze zapytuje jakiegoś kmiecia, zamieszkałego w samotnej chatce w lesie:
- Dobry człowieku, widziałeś może taką salamandrę na czyjejś pieczęci, tarczy bądź chorągwi?
- Nigdy, braciszku. Jak słyszałem, w sąsiednim opactwie jest zakonnik, co to się zna na tym.
Dotarł do opactwa Deerhurst, gdzie pokazał rysunek klasztornemu heraldykowi Eadwinowi. Ów rzekł:
- Taki herb widzę raz pierwszy. Chyba, że to czyjś znak osobisty. Zapytaj może kogoś z ludności okolicznej.
Zatem szuka dalej. Od byłego woja, zatrudnionego przy budowie tamtejszego kościoła, słyszy, że to pieczęć jednego z oficerów twierdzy Faringdon. Była przyłożona, podobnie jak pieczęcie pozostałych pięciu, do umowy kapitulacyjnej, lecz bez jego udziału, jakoby to zmarł spadłszy z konia, zatem ktoś mu „pomógł”.
- Tym kimś musiał być Brian - domyślił się Cadfael - Właśnie zginął.
- I dobrze mu tak - odpowiedział woj.
Dzięki wspomnianemu kmieciowi wie, gdzie leży zamek, w którym przetrzymywani są Yves i Olivier. Wydostanie ich z lochu zajmuje tyle czasu, że brak go na śledztwo.
W ustaleniu osoby, która zadźgała Briana, dopomógł przypadek. Znając wcześniejsze dokonania Cadfaela, oczekiwałam więcej.
To już ostatnia część, choć Autorka zamierzała dalsze. Próbowałam dopisać dalszy ciąg i zdołałam zrobić jeden rozdział...

Listopad 1145, wojna domowa trwa od lat blisko dziesięciu i potrwa jeszcze drugie tyle. Podczas rozejmu przedstawiciele obu stron spotykają się u biskupa Coventry (tego od „Ucznia heretyka”) na rozmowach, wkrótce zerwanych. Hugo Beringar otrzymał wiadomość o wzięciu do niewoli bliskiego Cadfaelowi Oliviera z „Wyprawy w śniegi”, walczącego po stronie Matyldy. Cadfael za...

Uwielbiam Cadfaela. Też zaczęłam od serialu, i bałam się, ze książka już mi "nie podejdzie" ale... albo książka jest tak dobra, jak serial, albo serial tak dobry jak książka. Pochłonęłam wszystkie wydane w Polsce tomy.

Uwielbiam Cadfaela. Też zaczęłam od serialu, i bałam się, ze książka już mi "nie podejdzie" ale... albo książka jest tak dobra, jak serial, albo serial tak dobry jak książka. Pochłonęłam wszystkie wydane w Polsce tomy.

Kroniki brata Cadfaela, to niezwykle ciekawa i dopracowana merytorycznie seria 21 powieści historyczno-kryminalnych, których głównym bohaterem jest zakonnik, tytułowy brat Cadfael. Akcja wszystkich powieści rozgrywa się w pierwszej połowie XII wieku w Anglii. Cadfael jest mnichem w opactwie benedyktynów w Shrewsbury. Obdarzony zarówno życiowym doświadczeniem (bo nie zawsze był mnichem),inteligencją, sprytem rozwiązuje w kolejnych tomach ciekawe zagadki kryminalne. Śledztwa prowadzi niezwykle powoli, acz dokładnie i zawsze dochodzi do prawdy. Jest także człowiekiem honoru, prawdomównym, zawsze dotrzymującym słowa. Taki unikat w niezwykle mrocznych wiekach średnich.
Co cenne, każdy z tomów serii, każda kronika, to także wycinek z życia tytułowego braciszka. W każdej z książek dowiadujemy się o nim czegoś nowego.
Nie inaczej jest z tym XX. tomem. Nie bez kozery nosi on nazwę - Pokuta brata Cadfaela.
Akcja rozpoczyna się jesienią 1145 roku. Jest to niezwykle ważny moment w dziejach targanej od dawna wojnami i waśniami Anglii. Kraj pozostaje rozdarty pomiędzy zwolenników cesarzowej Maud, a osoby przychylne jej kuzynowi królowi Stefanowi. Jest to efekt toczącej się od kilku lat walki o tron angielski. Do Cadfaela dociera wiadomość, iż Filip FitzRobert, będący dotychczas zwolennikiem Mau (i to jednym z najwierniejszych) dopuścił się strasznej zdrady. Jej efekt może być długofalowy i dosięgnąć także kogoś bardzo bliskiego naszemu zakonnikowi. Wśród uwięzionych i skazanych na śmierć w ponurych lochach, jest Olivier de Bretagne,który jak się szybko okazuje jest...owocem grzesznej młodości Cadfaela, czyli ni mniej ni więcej, a jego synem. Wspomniałam wcześniej, iż nasz zakonnik-detektyw nie zawsze był sługa bożym, a młodość miał szumną i grzeszną. Mimo, iż Cadfael nie zna syna, opuszcza za zgoda przełożonych klasztor i wyrusza na poszukiwania potomka pragnąc go ocalić. Czy mu się to uda? Tego dowiecie się z lektury książki. Gorąco do tego zachęcam.
Książka ta (ba cała seria) ma same plusy i zero minusów. Chociaż nie, jeden minus znajduję. Otóż każdy tom serii zbyt szybko się kończy. Nic nie poradzę, kocham brata Cadfaela i wspaniałą serię książek. Ellis Peters udało się stworzyć 20 wyjątkowych tomów, genialnie napisanych i doskonale dopracowanych. Co istotne, historycy zajmujący się epoką średniowiecza w dwudziestu tomach serii znaleźli zaledwie kilka drobnych błędów merytorycznych. To o czymś świadczy.
Kolejnym plusem serii są doskonałe, niezwykle plastyczne opisy. Z sentymentem czytam zawsze opisy opactwa, w którym mieszka Cadfael. Jawi się ono, jako cudowne miejsce, dostatnie, spokojne, o ironio dosyć czyste, nie przypominające szamba, czyli miejsce przysłowiowym mlekiem i miodem płynące. I gdzie w takim otoczeniu miejsce na zbrodnię? Oj znajdzie się, znajdzie. Bowiem zbrodnia obok tła historycznego, jest niezwykle ważnym elementem serii kronik. kilkakrotnie mamy do czynienia ze zbrodnią najcięższą, czyli morderstwem. Poza tym Cadfael prowadzi dochodzenia w sprawie m.in. kradzieży, oszustw. Śledztwa toczą się powoli, ale nic to, dzięki temu możemy rozkoszować się średniowiecznym klimatem.
A za sprawą doskonałego dopracowania merytorycznego, możemy wraz z braciszkiem pogrążyć się w mrokach wieków średnich. Do czego gorąco was zachęcam.
Osoby nieznające serii kronik pocieszam, nie musicie czytać wszystkich tomów po kolei. Autorka w każdym tomie zadbała bowiem o nadmienienie o życiu brata Cadfaela i prowadzonych wcześniej przez niego śledztwach.

Kroniki brata Cadfaela, to niezwykle ciekawa i dopracowana merytorycznie seria 21 powieści historyczno-kryminalnych, których głównym bohaterem jest zakonnik, tytułowy brat Cadfael. Akcja wszystkich powieści rozgrywa się w pierwszej połowie XII wieku w Anglii. Cadfael jest mnichem w opactwie benedyktynów w Shrewsbury. Obdarzony zarówno życiowym doświadczeniem (bo nie zawsze...