Ważny i niełatwy temat, jakim jest nieuleczalna niepełnosprawność oraz jak daleko sięga ludzkie prawo do decydowania o własnym życiu - to mogłaby być naprawdę świetna książka, gdyby tylko autorka podeszła do tego w sposób mniej płytki i bardziej poważny. Może jestem trochę zbyt surowa, ale uważam, że można było przedstawić tę historię bez efektu Bridget Jones. Chwilami niektóre sytuacje i dialogi brzmiały tak absurdalnie, że kompletnie odbierały historii wiarygodność. A szkoda, bo mimo to nie jest to książka, o której się łatwo zapomina, a końcówka potrafi nawet zmoczyć oczy. Drugim ważnym minusem jest płynący z książki morał, że życie ma sens tylko wtedy, kiedy jest pełne niesamowitych przygód i spełniania marzeń na każdym kroku - gdyby tak było, to 99% ludzi powinno sobie z miejsca strzelić w łeb. Większość z nas prowadzi życie spokojne i jednostajne, w którym wyjątkowe chwile są rzadkością na tle szarej codzienności - ale właśnie dlatego tak je pielęgnujemy i dlatego są wyjątkowe. Nie wolno ulegać poczuciu, że przegraliśmy życie, jeśli zamiast nurkować z delfinami popijamy kawę w kawiarni na rogu. Jeśli będziemy szczęśliwi tylko wtedy, gdy będą nas spotykały rzeczy wielkie i imponujące, to kiedyś nawet delfiny przestaną nam wystarczać. Być może źle odebrałam wymowę tej opowieści, ale dla mnie jest to poważny minus.

Ważny i niełatwy temat, jakim jest nieuleczalna niepełnosprawność oraz jak daleko sięga ludzkie prawo do decydowania o własnym życiu - to mogłaby być naprawdę świetna książka, gdyby tylko autorka podeszła do tego w sposób mniej płytki i bardziej poważny. Może jestem trochę zbyt surowa, ale uważam, że można było przedstawić tę historię bez efektu Bridget Jones. Chwilami...