Najpierw obejrzałam zwiastun i narobiłam sobie ochoty na film. Później znalazłam ebooka i stwierdziłam, że "przeczytam tylko jeden rozdział w ramach przerwy w nauce". No cóż, przerwa rozciągnęła się na ponad pięć godzin, zaś jeden rozdział - w całą książkę.

Dawno nie czytałam "typowej, babskiej literatury". Nie zawsze mam na to ochotę. Najczęściej takie książki mnie po prostu denerwują, zaś płytkie historie pełne kolorowych bohaterów mi się nie podobają. Tym razem było inaczej. Wciągnęłam się w tę książkę od pierwszych linijek, kilku słów bohaterów.
Autorka nie pisze genialnie i zachwycająco, robi to prosto i bardzo przystępnie.
Niestety, przez spoglądanie na komentarze odnośnie książki oraz angielską wersję kontynuacji, spodziewałam się zakończenia... Co nie zmienia faktu, że wątpiłam w nie i miałam nadzieję, że nie nastąpi, aż do samego końca. Nie często mi się to zdarza, ale na ostatnie trzydzieści stron wylałam wiadro łez. Na ekranizacji pewnie będzie podobnie.

Czy polecam? Jasne, że polecam. Głównie kobietom, ponieważ w sumie to nie wiem, czy facetów wzruszają takie proste, piękne, łzawe historie.
Tak, jak wspominałam, książkę czyta się jednym tchem. Bohaterowie są z krwi i kości, chociaż w niektórych przypadkach (matka Willa, chłopak Lou) dość przerysowani i karykaturalni.
Książka sprowadza nasze myśli także na temat niepełnosprawności oraz eutanazji i pozwala zastanowić się nad emocjami ludzi oraz ich rodzin, które gotowe są/były przez to przejść.

Co do polskiej okładki - dziwnie ostrzyżona, choć ładna kobieta, nieprzypominająca w moim zamyśle Lou, w ogóle nie zachęca do kupna/wypożyczenia książki. Sama przecież sięgnęłam po tą pozycję skuszona trailerem filmu.
Jeżeli już mamy się czegoś uczyć od zagranicznych kolegów, niech to będzie projektowanie okładek (wygooglujcie anglojęzyczną wersję, jest o wiele ładniejsza, choć moim zdaniem i tak nie oddaje tego, co książka ze sobą wnosi). Być może wersja, która zapewne wyjdzie po wypuszczeniu filmu na ekrany kin będzie zachęcać trochę bardziej.

Najpierw obejrzałam zwiastun i narobiłam sobie ochoty na film. Później znalazłam ebooka i stwierdziłam, że "przeczytam tylko jeden rozdział w ramach przerwy w nauce". No cóż, przerwa rozciągnęła się na ponad pięć godzin, zaś jeden rozdział - w całą książkę.

Dawno nie czytałam "typowej, babskiej literatury". Nie zawsze mam na to ochotę. Najczęściej takie książki mnie po...