J.K.R już niejako zaszufladkowano poprzez jej jakże udaną sagę o małym czarodzieju. Podjęcie wyzwania, jakim jest spróbowanie swych sił w zupełnie nowym i jakże różnym gatunku, postrzegam jako próbę zerwania z łatką przypisaną wcześniej autorce. Czy udaną?

Cóż, nie mogę powiedzieć że to lektura zła, jednakże nie jest to z pewnością powieść wybijająca się ponad przeciętność w swoim gatunku. Może także dlatego, że konkurencja na tym rynku jest ogromna i ciężko silić się na wymyślne zagadki oraz zawiłe knowania, gdy większość pomysłów już została wykorzystana? Jednakże jak pokazują coraz to nowi autorzy, ludzka natura może być zaskakująca i wciąż da się przyprawić czytelnika o szybsze bicie serca, unikając przy tym wtórności. Jednakże w przypadku 'Wołania kukułki' tak się nie stało. Akcja była niesamowicie rozwleczona, dopiero na sam koniec lektury coś się w końcu ruszyło i nabrało to nieco tempa. Pomysł na intrygę nie był odkrywczy, dało się większość (o ile nie wszystkie) rzeczy przewidzieć, choć autorka całkiem zgrabnie zebrała poszczególne części składowe do kupy, co udowodniła w końcowym monologu Cormorana Strike'a.

Cóż, pierwsze koty za płoty. To powieść otwierająca cykl i podejrzewam (a raczej mam nadzieję), że powtórzy się reguła znana mi z autopsji - że kolejne części serii kryminałów będą lepsze. Ale nie wróżę, że J.K.R. powtórzy sukces Harry'ego Pottera - ten już na starcie osiąga taką przewagę, iż można go czytać wielokrotnie i do tej sagi się zwyczajnie wraca.

J.K.R już niejako zaszufladkowano poprzez jej jakże udaną sagę o małym czarodzieju. Podjęcie wyzwania, jakim jest spróbowanie swych sił w zupełnie nowym i jakże różnym gatunku, postrzegam jako próbę zerwania z łatką przypisaną wcześniej autorce. Czy udaną?

Cóż, nie mogę powiedzieć że to lektura zła, jednakże nie jest to z pewnością powieść wybijająca się ponad...