Argumentów wysuwanych na poparcie tego twierdzenia było kilka, ale wśród nich na pierwszy plan wybijały się przede wszystkim dwa. Po pierwsze, Rowling zbiła na książkach taki majątek, że do końca życia nie musi już kiwać palcem. Po drugie, sukces cyklu może rzucić się cieniem na jej dalszą twórczość – będzie żyła pod presją, by napisać coś lepszego, a przynajmniej równie dobrego, co wpędzi ją w autorską niemoc. Z czasem kwestia literacka zeszła na dalszy plan, bo w mediach zawrzało po kontrowersyjnych wypowiedziach Rowling. Dziś o pisarce mówi się głównie w ich kontekście, a dawni fani autorki nie ustają w krytyce jej najnowszych poczynań. Coraz mniej tym samym mówi się o kolejnych dziełach Rowling, a szkoda – bo wbrew temu, co podejrzewano, autorka wcale nie odstawiła klawiatury. Przeciwnie, regularnie wydaje książki i nie wszystkie są tylko zwykłym odcinaniem kuponów z listu z Hogwartu.

Potter na wieki wieków

Piękną opowieść o narodzinach Harry’ego Pottera znają chyba wszyscy. J.K. Rowling klepiąca biedę, walcząca z depresją, cierpiąca po śmierci matki, mająca za sobą małżeństwo pełne przemocy, wychowująca samotnie malutką córkę, kończy spisywaną w kawiarniach powieść. Pełna nadziei wysyła maszynopisy do wydawnictw – i dostaje odpowiedzi odmowne. Nie poddaje się jednak, nie rezygnuje z marzenia. Słusznie, bo niedługo potem „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” (Media Rodzina) staje się bestsellerem, literackim fenomenem, a ona zostaje miliarderką. Po siódmym tomie pisarka miała na dobre pożegnać się ze swoimi bohaterami, ale okazało się, że to nie takie proste. Fandom miał swoje oczekiwania, domagał się odpowiedzi na liczne pytania i absolutnie nie wyrażał zgody, by na tym miały się zakończyć wizyty w świecie czarodziejów. A ponieważ czytelnik każe, pisarz musi… Otrzymaliśmy szereg kolejnych książek związanych z sagą. Przede wszystkim tom ósmy serii w formie scenariusza sztuki teatralnej – „Harry Potter i Przeklęte Dziecko” (Media Rodzina), w którym nasz bohater jest już ojcem trójki dzieci, zaś różdżkę pierwszeństwa przejmuje jego najmłodszy syn Albus.

Ale to nie wszystko. Rowling wydała również kolejne książki osadzone w potterowskim uniwersum – dla jednych będące maszynkami do robienia pieniędzy (trzeba tu jednak zaznaczyć, że autorka często dochód z tych dzieł przekazywała na fundacje charytatywne), dla innych doskonałym kompendium wiedzy o ich ulubionym świecie. Na półkach księgarnianych pojawił się na przykład „Quidditch przez wieki” (Media Rodzina), książka, którą czytają postacie z „Harry’ego Pottera”, opisująca historię i zasady tej popularnej gry czarodziejów. Można też sięgnąć po „Baśnie barda Beedle’a” (Media Rodzina), te same, które Molly Weasley opowiadała dzieciom przed snem. I, naturalnie, scenariusze trzech części filmu „Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć” czy zbiór ciekawostek i zapisków Rowling opublikowanych w albumie „Harry Potter. Podróż przez historię magii” (Media Rodzina).

Dla mugoli

Tom „Harry Potter i Insygnia Śmierci” (Media Rodzina) ukazał się w 2007 roku. Pięć lat później Rowling opublikowała pod swoim nazwiskiem powieść dla dorosłych, zupełnie niezwiązaną z hitową serią. „Trafny wybór” (Znak) podzielił czytelników – zafundował im bowiem coś, czego zupełnie się nie spodziewali. Czy Rowling udowodniła, że jest zdolną pisarką i ma szansę zaistnieć nie tylko jako autorka dla dzieci, czy też pogrążyła się zupełnie i rozczarowała wielbicieli Harry’ego? Odpowiedź zależy od pytanego, choć trudno chyba uznać „Trafny wybór” za powieść nieudaną. Ponury obraz małej miejscowości i jej mieszkańców, z wszystkimi ich przywarami, problemami, uprzedzeniami i kompleksami, nie jest przyjemny w odbiorze, lecz został nakreślony z wyczuciem i refleksją. Bohaterowie bywają okropni, ale budzą też empatię, nienawidzi się ich i równocześnie ubolewa nad ich losem oraz wyborami. Rowling nie bierze jeńców, jest ostra w swej celnej krytyce społecznych nierówności, jednocześnie jednak wciąż widzi dla swoich postaci nadzieję i szansę na zmianę dotychczasowych wzorców zachowań. Wielowątkowa powieść o angielskiej prowincji, pełna wulgaryzmów, tak zupełnie różna od jej dotychczasowych utworów, bez wątpienia zszokowała część czytelników, a zawiedzione nadzieje przełożyły się też zapewne na tak negatywne recenzje.

Dla dzieci

W 2020 roku, w trakcie pandemii koronawirusa, Rowling, chcąc umilić innym ten niełatwy czas, opublikowała w internecie baśń, którą napisała kiedyś dla własnych dzieci. Kilka miesięcy później książka wyszła drukiem, a dochód z niej przeznaczono na rzecz organizacji wspierających walkę z COVID-19. Tytułowy „Ikabog” (Media Rodzina) ma być strasznym potworem, który pożera zwierzęta i ludzi, legendą, którą ktoś uparcie chce przywrócić do życia. Co tak naprawdę dzieje się w królestwie Coniemiara i kto ma tu złe zamiary? To wszystko próbuje ustalić dwójka dzieci – Lilka Lelek i Prot Podpromyk.

Rok później ukazał się – z okazji świąt Bożego Narodzenia – równie dobrze (a nawet jeszcze lepiej) przyjęty „Gwiazdkowy Prosiaczek”. Tytułowy bohater, pluszowa zabawka, która ożywa w wigilijną noc, wyrusza wraz z Jackiem na poszukiwanie Daj Prosia, ulubionej przytulanki chłopca. Będzie to podróż niebezpieczna, podczas której bohaterowie wiele się nauczą i zaczną nieco inaczej patrzeć na otaczający ich świat.

Za zasłoną nocy

W 2013 roku na rynku wydawniczym pojawiło się nowe nazwisko – Robert Galbraith. Jego kryminał „Wołanie kukułki” (Wydawnictwo Dolnośląskie) zebrał bardzo pozytywne recenzje, ale przeszedł bez większego echa i sprzedał się w niewielkim nakładzie półtora tysiąca egzemplarzy. Wkrótce w internecie zawrzało, gdy niejaka pani Callegari wyjawiła, że Galbraith to pseudonim nikogo innego jak J.K. Rowling. Sprzedaż książki natychmiast podskoczyła i trzeba było zrobić dodruk, ale pisarka nie kryła wściekłości. W wyniku śledztwa okazało się, że jeden z pracowników firmy prawniczej, z której usług korzystała, zdradził tę poufną, acz gorącą plotkę przyjaciółce swej żony – czyli właśnie pani Callegari. I chociaż przykrywka została spalona, Rowling postanowiła kontynuować pisanie serii pod męskim pseudonimem (ostatnio ukazała się szósta część – „Serce jak smoła”). Cykl o Cormoranie Strike’u trafia na listy bestsellerów, jednak autorka podkreśla, że największą radość sprawiły jej słowa krytyki i czytelników, które padły, zanim jeszcze ci poznali prawdziwą tożsamość autora. Mogła wtedy chociaż na chwilę pozbyć się etykietki „autorki Harry’ego Pottera”.

Jaki jest wasz stosunek do książek J.K. Rowling? Sięgnęliście po coś spoza uniwersum Harry’ego Pottera?