Do czytania podchodziłem bez żadnych oczekiwań, ponieważ o autorze nigdy wcześniej nie słyszałem. Zachęcający był fakt, że to pozycja skandynawska. Muszę się przyznać bez bicia, że początek "Baśni" mnie okropnie wymęczył! Książka, według mnie, jest lekko specyficzna i trzeba przyzwyczaić się do stylu autora, który jest suchy i wprowadza niepokój.

Ten nastrój potęgowany jest też przez konwencję oniryczną. Być może ona wpłynęła na moją trudność wpadnięcia w rytm czytania. Senna szczególnie jest pierwsza część. Jest to dosyć odważne porównanie, ale proza Bengtssona przypomina troszkę Schulza. Różnicą jest to, że u tego drugiego oniryzm jest dominujący, podczas gdy w "Baśni" to potrzebny dodatek. Podobieństwem jest także to, że miasto czy miasta w tej powieści są także ożywiane, jakby same były oddzielnymi bohaterami.

O czym jest książka Bengtssona? O uzależnieniu, toksycznej miłości ojca do syna, dorastaniu, wychowywaniu, ale też ucieczce, zmianach tożsamości, zaburzeniach psychicznych. Najbardziej chwytającym za serce zabiegiem jest chyba to, że narratorem i zarazem głównym bohaterem jest mały chłopiec. Zwraca on uwagę na nieistotne na pierwszy rzut oka szczegóły dzięki swojej dziecięcej wrażliwości i ciekawości świata. Jednocześnie mamy do czynienia z fragmentarycznością. Migają nam przed oczami urywki z życia, mocniej lub luźniej związane z poprzednimi wydarzeniami. Nie wiemy do końca, co tak naprawdę się dzieje. Nieznany jest pełny ciąg przyczynowo-skutkowy.

Co do samej kreacji głównego bohatera i jej autentyczności, mam drobne wątpliwości. Rozumiem, że rozwój młodego człowieka w patologicznym, toksycznym środowisku może być zaburzony, jednak problemem jest raczej to, że tego dojrzewania nie ma. 7-letni bohater zachowuje się podobnie do dorosłego siebie. Daje to, moim zdaniem, dziwny efekt, ale potwierdzałoby inspiracje autora Schulzem i jego mitologizacją dzieciństwa. Jakby Bengtsson, podobnie jak twórca "Sklepów cynamonowych", już jako dorosły człowiek wracał pamięcią do dzieciństwa, próbował je odtwarzać czy tworzyć na nowo.

Czy ktoś z Was spotkał się w literaturze ze zdrową relacją ojciec-syn? Takich książek, mam wrażenie, jest bardzo mało. Dominują te, w których tata pełni rolę czarnego charakteru, który winny jest wszelkich traum. Relacja w tej książce jest niezwykle ciekawa. Na pierwszy rzut oka, początkowo, wygląda dobrze, spokojnie, pełna jest miłości. W pewnym momencie jednak przychodzi refleksja, że coś jest nie tak. Czytelnik zaczyna uświadamiać sobie, że ojciec tak naprawdę uzależnia od siebie syna, izoluje go, próbuje wtłaczać w swój chory, nieprawdziwy świat, karmi wymyśloną historią. Kiedy ta refleksja przychodzi, lektura staje się smutniejsza i jeszcze bardziej niepokojąca.

Interesującym wyborem jest tytuł. Baśń ma raczej prostą budowę. Bodaj główną jej cechą jest to, że po złym okresie następuje "długi i szczęśliwy" czas wolności i dobrobytu. Dla czytelnika zakończenie często niesie puentę. W powieści Bengtssona również jest przesłanie, ale, mam wrażenie, lekko ukryte. Do głównego bohatera jednakże ta wolność nie przychodzi. I chyba, niestety, nigdy nie nadejdzie. Jest on za bardzo naznaczony swoim dzieciństwem i relacją z ojcem. Lawiruje między usamodzielnieniem się, ale ucieczka od przeszłości, ducha ojca jest trudna, bardzo trudna, o ile w ogóle niemożliwa.

8,2/10

Do czytania podchodziłem bez żadnych oczekiwań, ponieważ o autorze nigdy wcześniej nie słyszałem. Zachęcający był fakt, że to pozycja skandynawska. Muszę się przyznać bez bicia, że początek "Baśni" mnie okropnie wymęczył! Książka, według mnie, jest lekko specyficzna i trzeba przyzwyczaić się do stylu autora, który jest suchy i wprowadza niepokój.

Ten nastrój potęgowany...

czytalam Submarino i mi sie bardzo podobala. Ta ksiazka mnie znudzila wiec nie przeczytalam do konca.

czytalam Submarino i mi sie bardzo podobala. Ta ksiazka mnie znudzila wiec nie przeczytalam do konca.

Pierwsza część książki urzekła mnie. Była naprawdę baśniowa i niejednoznaczna. Razem z małym chłopcem obserwujemy ciągle zmieniający się świat bez oceny i bez założeń. Autor nie sugeruje żadnej interpretacji, możemy zarówno widzieć ojca jako wolnego, spontanicznego hipisa a równie dobrze może się jawić jako nieodpowiedzialny i egocentryczny. Dopiero samo zakończenie pierwszej części zmusza do ukonkretnienia oceny. Natomiast rozczarowały mnie dwie następne części. Oprócz rozlicznych opisów zaburzonych zachowań nie zauważyłam do czego miałyby prowadzić. A sugestia tajemnicy dzieciństwa ojca zupełnie niczego nie wniosła. Do tego o ile w pierwszej części brak analizowania i refleksji spełniał swoją rolę o tyle przy dojrzalszym bohaterze był już męczący.

Pierwsza część książki urzekła mnie. Była naprawdę baśniowa i niejednoznaczna. Razem z małym chłopcem obserwujemy ciągle zmieniający się świat bez oceny i bez założeń. Autor nie sugeruje żadnej interpretacji, możemy zarówno widzieć ojca jako wolnego, spontanicznego hipisa a równie dobrze może się jawić jako nieodpowiedzialny i egocentryczny. Dopiero samo zakończenie...

To bardzo dobra powieść - taka, o której trudno będzie zapomnieć. Do połowy czytałam z zapartym tchem, rozkoszując się doskonałą narracją i niesamowitymi opisami. Coś się jednak zmieniło, gdy baśniowy klimat stał się nad wyraz realistyczny. Chciałabym, aby z narracją także zadziało się coś znaczącego i to jedno z moich rozczarowań.
Warto przeczytać "Baśń" chociażby dla pierwszej połowy, dalej niestety w mojej opinii jest delikatnie sztampowo, zbyt europejsko, jakoś za bardzo w klimacie nowoczesnej prozy.

To bardzo dobra powieść - taka, o której trudno będzie zapomnieć. Do połowy czytałam z zapartym tchem, rozkoszując się doskonałą narracją i niesamowitymi opisami. Coś się jednak zmieniło, gdy baśniowy klimat stał się nad wyraz realistyczny. Chciałabym, aby z narracją także zadziało się coś znaczącego i to jedno z moich rozczarowań.
Warto przeczytać "Baśń" chociażby dla...

Bardzo smutna to baśń o wrednej i bardzo niebezpiecznej białej królowej i jej '' białych ludziach '' , ukrywających się wśród normalnych ludzi i wciąż polujących na Petera i jego ojca . Oczy mi się szkliły , zwłaszcza przy czytaniu części drugiej . Pierwsza bowiem jest dziwniejsza , ale jakaś taka jasna , spokojna , łagodna i pachnąca dobrem . Przynajmniej jeśli chodzi o relacje między ojcem i synem . Przyglądamy się więc wędrówce tych dwojga . Nie wiadomo dlaczego wędrują . Dlaczego wciąż się przeprowadzają , dlaczego ojciec wciąż zmienia pracę , imając się przy tym różnych dziwnych zajęć . Spotykają dziwnych ludzi , nawet bardzo dziwnych . Chłopca który chce się bawić w dziwne zabawy pozwalające mniemać , że musi być nieźle skrzywiony psychicznie . Obaj mężczyźni i ten dorosły i ten sześcioletni próbują się trzymać z dala od innych ludzi . Chłopiec nie chodzi do szkoły . Ojciec uczy go w domu sam , z tych nauk widać że ma dużą wiedzę i musi być mądrym i wykształconym człowiekiem . Uczy syna liczyć , czytać , oraz mówić różnymi językami . Uczy go też prawd czysto ludzkich , banalnych i znanych , ale jakże prawdziwych , na przykład '' każdy ma prawo do swoich tajemnic '' albo '' tradycja i wiara to dwie różne sprawy '' . Wydaje się że jest im ze sobą naprawdę dobrze , z radością obserwowałam ich wzajemne relacje , tak pięknie pokazane przez autora . To bardzo pozytywne postacie . Widzimy jak dbają o siebie nawzajem , jak doskonale i harmonijnie biegnie ich życie . Mimo ciągłej wędrówki i zmian miejsc zamieszkania . W końcu z niewytłumaczonych póki co powodów , następuje nieszczęście i kończy się sielanka . Siedziałam z oczami w słup i zastanawiałam się co teraz będzie z Peterem , z jego ojcem , jak to się wszystko skończy , bo do końca została jeszcze połowa książki . To co dostajemy później jest zupełnie inne , miałam wrażenie że czytam całkiem inną książkę . Co nie znaczy że gorszą . W drugiej części dowiemy się więcej o Peterze , teraz już nastolatku i jego ojcu , o jego rodzinie . O jego wyborach i ich braku . Narratorem w książce jest właśnie Peter i tak , w pierwszej części ewidentnie widać myślenie i prowadzenie narracji na poziomie sześciolatka . Proste , krótkie zdania , budowane niemal z samych równoważników zdań , niewiele dialogów , ale wszystko przejrzyste i dokładne . Sześcioletni Peter rysuje świat , wszystko bacznie obserwuje i rysuje rzeczywistość nie tylko pędzlem czy ołówkiem , lecz też i słowami . Książka jest naprawdę bardzo dobra , po równie świetnej poprzedniej pozycji o tytule '' Submarino '' , widać że autor nie spoczął na laurach i że jego książki są dokładnie przemyślane , a przy tym potrafią naprawdę wzruszać i wzbudzać refleksje i emocje . Po raz kolejny w '' Baśni '' pan Bengtsson udowodnił że jesteśmy nieodrodnymi dziećmi swoich rodziców i choćbyśmy nawet bardzo nie chcieli , jesteśmy do nich podobni . Nie tylko fizycznie , ale i psychicznie też . Często powielamy zachowania rodziców , sposób myślenia i postrzegania świata . Nawet czasem nie zdając sobie z tego sprawy . Reasumując , to bardzo dobra proza , serdecznie polecam tą książkę , a sama mam nadzieję że autor coś ciekawego jeszcze napisze i to coś zostanie przetłumaczone i wydane w Polsce . Będę z niecierpliwością czekać .

Bardzo smutna to baśń o wrednej i bardzo niebezpiecznej białej królowej i jej '' białych ludziach '' , ukrywających się wśród normalnych ludzi i wciąż polujących na Petera i jego ojca . Oczy mi się szkliły , zwłaszcza przy czytaniu części drugiej . Pierwsza bowiem jest dziwniejsza , ale jakaś taka jasna , spokojna , łagodna i pachnąca dobrem . Przynajmniej jeśli chodzi o...

Powieść o dojrzewaniu i poszukiwaniu własnej tożsamości.

Powieść o dojrzewaniu i poszukiwaniu własnej tożsamości.

jakoś strasznie mi smutno po lekturze tej książki. Żal mi tu wszystkich bohaterów, ojca, który jest świetnie nakreśloną postacią, kochającą syna ponad ludzkie wyobrażenie, ale którego fatalna przeszłość nie pozwoliła na stworzenie optymalnych do rozwoju syna warunków. Syna, który dopóki był z ojcem czuł się kochany i potrzebny a potem wszystko się rozpadło. nawet ludzi, którzy chcieli ojcu pomóc a nie mogli, też mi żal. Książka jest podzielona na dwie części: w pierwszej widzimy miłość ojca i syna, czułość i wprowadzanie dziecka w okrutny świat. W drugiej części, kiedy syn jest pozbawiony ojca jest już szaro, mgliście i niepewnie. Finał jest jednocześnie straszny i okrutny, ale chyba nie mógł być inny, skoro cała druga część ku temu zmierzała...

jakoś strasznie mi smutno po lekturze tej książki. Żal mi tu wszystkich bohaterów, ojca, który jest świetnie nakreśloną postacią, kochającą syna ponad ludzkie wyobrażenie, ale którego fatalna przeszłość nie pozwoliła na stworzenie optymalnych do rozwoju syna warunków. Syna, który dopóki był z ojcem czuł się kochany i potrzebny a potem wszystko się rozpadło. nawet ludzi,...

Dawno nie przeczytałam czegoś tak dobrego i wciągającego. Niesamowita historia o synu i ojcu, o dzieciństwie i dorastaniu. Baśń, która ma smutne zakończenie.

Dawno nie przeczytałam czegoś tak dobrego i wciągającego. Niesamowita historia o synu i ojcu, o dzieciństwie i dorastaniu. Baśń, która ma smutne zakończenie.

Dobre, ale Submarino lepsze

Dobre, ale Submarino lepsze

Książka wspaniała jak Submarino. Ten sam styl, ta sama narracja, te same negatywne emocje. Nadziei i miłości jednak trochę więcej, bo tych w Submarino nie było. Ostatnie strony wciskają w fotel i miażdżą.

Książka wspaniała jak Submarino. Ten sam styl, ta sama narracja, te same negatywne emocje. Nadziei i miłości jednak trochę więcej, bo tych w Submarino nie było. Ostatnie strony wciskają w fotel i miażdżą.