Sus walczy ze swoimi demonami radząc sobie tak jak potrafi najlepiej. Nie dla każdego jej postępowanie jest akceptowalne, ale z jej perspektywy, jedyne możliwe do realizacji. Brak miłości, wsparcia i pomocy ze strony najbliższych oraz dramatyczne wydarzenia kształtują małego potwora.

Po raz kolejny przekonujemy się, jak ważne w życiu młodego człowieka są więzi rodzinne, miłość, zrozumienie czy zwykła rozmowa. Nierozwiązane problemy, czy tragiczne sytuacje same nie znikną, trzeba się z nimi zmierzyć w taki lub inny sposób. Niestety nie każdy ma taką możliwość, żeby "przepracować" śmierć bliskiej osoby np. z psychologiem i nie zawsze też czuje taką potrzebę, ale życie wcześniej czy później zweryfikuje siłę naszego charakteru.

Zawsze jakieś blizny zostają, jedni radzą sobie lepiej inni trochę gorzej z ich leczeniem czy z zaakceptowaniem faktu, że one po prostu są. Ten ogromny balast, jakim są rodzinne niewytłumaczalne tajemnice ciągnie w dół, w stronę stromej przepaści młodą bohaterkę nie dając jej szansy na ratunek.

Proza oszczędna, surowa w swojej drastycznej wymowie.

Sus walczy ze swoimi demonami radząc sobie tak jak potrafi najlepiej. Nie dla każdego jej postępowanie jest akceptowalne, ale z jej perspektywy, jedyne możliwe do realizacji. Brak miłości, wsparcia i pomocy ze strony najbliższych oraz dramatyczne wydarzenia kształtują małego potwora.

Po raz kolejny przekonujemy się, jak ważne w życiu młodego człowieka są więzi rodzinne,...

32/2024 (E),DKK (IV 2024):

32/2024 (E),DKK (IV 2024):

Bardzo smutna historia

Bardzo smutna historia

Pierwsza książka z „serii Skandynawskiej” za mną.” Sięgając po „Życie Sus”, totalnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, bowiem poza Camillą Läckberg, nigdy nie miałam styczności ze skandynawskimi Autorami, ani tego typu literaturą. I co? Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, bo to trochę za duże słowo. Czuję lekkie rozczarowanie. Nie twierdzę, że to zła pozycja! Książka sama w sobie okazała się być ciekawa, angażująca i całkiem zgrabnie poprowadzona, lecz po jej skończeniu, mam wrażenie, że cała ta historia była tak naprawdę o niczym. To jedna z tych powieści, która totalnie nic nie wnosi do naszego życia.

Jak sam tytuł wskazuje, „Życie Sus” opowiada o Sus - młodej dziewczynie, która nienawidzi. Gardzi wszystkim i wszystkimi. Osoba samotna, pozbawiona empatii i jakichkolwiek skrupułów. Dziewczyna, która musi radzić sobie w życiu sama. Sus ma świadomość, że jej przeszłość odezwie się do niej w przyszłości. Dlatego chce być na nią przygotowana, w czym pomaga jej kolekcja noży. Kolekcja, której nie zawaha się użyć, gdy przyjdzie jej spotkać się twarzą w twarz z potworem, który zamordował jej matkę.

Po przeczytaniu tego opisu pomyślałam sobie „kurczę, to może być naprawdę mocne!” Niestety wyszło zupełnie inaczej. Na pewno ogromnym plusem jest kreacja głównej bohaterki. Tutaj Autor dał radę i przedstawił czytelnikowi dziewiętnastoletnią dziewczynę, pełną negatywnych cech i zachowań. Dziewczynę, której głównym celem jest zemsta. Zachowanie Sus niejednokrotnie potrafi szokować, a sam jej tok myślenia, plany i wszystkie analizy - bez dwóch zdań przyprawiają o dreszcze. Nie jest to postać, która tworzy wokół siebie dobry obraz. Tej osobowości zdecydowanie nie można polubić. Współczuć? Oczywiście. „Życie Sus” idealnie pokazuje, że dzieciństwo ma ogromny wpływ na budowanie przyszłości. I to niestety jedyne plusy, jakie jestem w stanie wyłapać. Sama historia w dużej mierze skupia się na obserwacji życia Sus, przepełnionego samotnością, narkotykami, obsesyjnymi zachowaniami, dość mocnymi i brutalnymi celami, jakie stawia sobie każdego dnia. Przez to czytelnik oczywiście poznaje bohaterkę na wylot, ale nic poza tym. Mało tego - historia ta okazała się być bardzo oszczędna w treści. Minimalistyczny dobór słów powoduje, że czytelnik tak naprawdę wiele rzeczy musi dopowiedzieć sobie sam. A nie ukrywajmy - nie o to w tym chodzi. Zabrakło mi w tym wszystkim głębszego rozwinięcia, szerszych opisów, większej dawki emocji. Niektóre wątki zostały omówione w zaledwie dwóch zdaniach. To była naprawdę skromna w słowach powieść, która wiele przez to traci. Gdyby Autor poszerzył kilka kluczowych fragmentów - ta powieść brzmiałaby zupełnie inaczej. A tak wyszedł z tego typowy średniak, który może i nadaje się do polecenia, ale fajerwerków nie ma co się spodziewać.

„Życie Sus” nie jest złą książką, ale naprawdę daleko jej do ideału. Z początku miała ona ogromny potencjał, lecz im dalej w las - widać, że nie został on w ogóle wykorzystany. To historia nie tylko o zepsutej życiem dziewczynie, ale również i rodzinie, zemście, walce z własnymi słabościami. To powieść, która potrafi zaangażować, lecz nie wyróżnia się niczym specjalnym. Samo zakończenie także nie zachwyca. Przez całą powieść czekałam na finał, bowiem spodziewałam się bomby, a tak naprawdę Autor zafundował mi rozczarowanie. To zakończenie było naprawdę bez sensu i sama nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Książkę można przeczytać, dla zabicia czasu, albo jeśli ma się ochotę na coś szybkiego i mało wymagającego. To taka historia, którą można „skosztować” w zaledwie trzy godzinki. Tak czy inaczej nie zamierzam porzucać tej serii. W kolekcje czeka na mnie jeszcze „pożegnanie z Afryką” i „niebo w kolorze siarki”. Mam nadzieję, że te tytuły okażą się być o niebo lepsze!

Pierwsza książka z „serii Skandynawskiej” za mną.” Sięgając po „Życie Sus”, totalnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, bowiem poza Camillą Läckberg, nigdy nie miałam styczności ze skandynawskimi Autorami, ani tego typu literaturą. I co? Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, bo to trochę za duże słowo. Czuję lekkie rozczarowanie. Nie twierdzę, że to zła pozycja!...

Ku mojemu zaskoczeniu tłumaczone przez Iwonę Zimnicką (Knausgaard, Nesbo, Fosse, Saga o ludziach lodu hehe). Nie tylko norweski, ale i duński. Poziom, jak zawsze, rewelacyjny.
Bardzo przyjemna, szybka książka. Oszczędna, to imponujące jak za pomocą niewielkiego nakładu słów można zarysować naprawdę porządne postacie.
Lisbeth Salander na żywo, na prawdziwo. Chciałoby się więcej, ale niedosyt to też ważna część tej dwudniówki.

Ku mojemu zaskoczeniu tłumaczone przez Iwonę Zimnicką (Knausgaard, Nesbo, Fosse, Saga o ludziach lodu hehe). Nie tylko norweski, ale i duński. Poziom, jak zawsze, rewelacyjny.
Bardzo przyjemna, szybka książka. Oszczędna, to imponujące jak za pomocą niewielkiego nakładu słów można zarysować naprawdę porządne postacie.
Lisbeth Salander na żywo, na prawdziwo. Chciałoby się...

"Życie Sus" to książka którą ciężko zdefiniować. Niełatwo mi także określić czy mi się ona podobała czy nie. Z pewnością surowy styl autora sprawia, że czyta się ją całkiem inaczej i odbiera na innym poziomie. Pozornie banalne zdarzenia nabierają całkiem innego wydźwięku. Tytuł ten pozwolił mi wyjść ze swojej strefy komfortu i przeczytać coś co było odmienne i momentami dla mnie wręcz niewygodne. Książka krótka, ale zdecydowanie nie lekka. Jeśli ktoś lubi proste historie w niebanalnym wydaniu to zapraszam do lektury. Na uwadze warto jednak mieć wątek znęcania się nad zwierzętami oraz dosadny język autora.

"Życie Sus" to książka którą ciężko zdefiniować. Niełatwo mi także określić czy mi się ona podobała czy nie. Z pewnością surowy styl autora sprawia, że czyta się ją całkiem inaczej i odbiera na innym poziomie. Pozornie banalne zdarzenia nabierają całkiem innego wydźwięku. Tytuł ten pozwolił mi wyjść ze swojej strefy komfortu i przeczytać coś co było odmienne i momentami dla...

Kolejna pozycja czytelnicza polecona przez moją ulubioną bibliotekarkę na Ursynowie. Kolejna książka z serii skandynawskiej za mną. I muszę przyznać, że czuję niedosyt i chcę kolejnych takich niezwykłych historii rodem ze Skandynawii.

Kolejna pozycja czytelnicza polecona przez moją ulubioną bibliotekarkę na Ursynowie. Kolejna książka z serii skandynawskiej za mną. I muszę przyznać, że czuję niedosyt i chcę kolejnych takich niezwykłych historii rodem ze Skandynawii.

wow.

wow.

dnf

dnf

Książka wrzuca czytelnika w okrutną, brutalną rzeczywistość. Nie rozumiem zarzutów o brak barwności opisów, język jest dokładnie taki jaki powinien być - zimny, oszczędny, bezlitosny. Po lekturze zostałam z niedosytem - tak jak lubię, długo jeszcze "stygnąc" na ostatniej stronie, zanim ostatecznie zamknęłam okładkę.

Książka wrzuca czytelnika w okrutną, brutalną rzeczywistość. Nie rozumiem zarzutów o brak barwności opisów, język jest dokładnie taki jaki powinien być - zimny, oszczędny, bezlitosny. Po lekturze zostałam z niedosytem - tak jak lubię, długo jeszcze "stygnąc" na ostatniej stronie, zanim ostatecznie zamknęłam okładkę.