Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przerost formy nad treścią? A może forma jest tutaj również treścią? Na to wskazuje skomplikowana struktura fabuły, która jak dla mnie bardzo trafnie odzwierciedla naturę stworzonej przez autora rzeczywistości. Autor serwuje nam całkowitą destrukcję linearnej ścieżki narracji, a na jej miejscu zasadza poszatkowaną strukturalnie fabułę, w której ramach poszczególne wątki przenikają się, wcinają się między siebie czy nawet zlewają się ze sobą. Ta ekwilibrystyka formą nasuwa mi skojarzenia z psychodelicznymi i surrealistycznymi eksperymentami Burroughsa czy Palahniuka oraz magicznym, wielopłaszczyznowym stylem Bułhakowa. Na tak zaprojektowanym fundamencie literacki wznosi się wizja rzeczywistości przypominająca najbardziej wyszukane wytwory Philipa K. Dicka, a w szczególności te zawarte w powieści „Valis”. Na pewno trzeba oddać Duncanowi, że bardzo sprawnie oraz spójnie udało się zmieszać w odpowiednich proporcjach fantastykę zarówno tę z półki magicznej jak i naukowej oraz mitologię i historię tworząc jednorodny literacki obraz. Jednak porównaniu do przywoływanego Dicka moim zadaniem brakuje tutaj wyrazistości i głębi filozoficznej, a w jej miejscu rozrastają się wyświechtane oraz oczywiste motywy czego konsekwencją jest rozmycie wartości potencjału intelektualnego tej misternie skonstruowanej treści.