Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesamowita historia człowieka, któremu przyszło mierzyć się z samym sobą i światem, który nigdy w pełni go nie zaakceptował.
Książka ma formę dziennika prowadzonego przez Charliego Gordona - człowieka, któremu sztucznie podniesiono IQ, by z upośledzonego umysłowo stał się geniuszem. Okazuje się jednak, że jakiekolwiek odstępstwo od normy staje się problemem w życiu. Niepełnosprawny Charlie jest obiektem drwin, jest niezdolny do świadomego życia. Gdy staje się geniuszem, nadmierny intelekt wpędza go w cynizm i pogardę dla tych, których kiedyś podziwiał, a myślenie zaczyna działać przeciw niemu.
Książka w fenomenalny sposób obnaża prawdę o ludziach, ich naturze i słabościach. Poczucie wyższości, pogarda, kompleksy, egoizm, nieświadomość, niezrozumienie, potrzeba bliskości, samotność, strach, miłość - to tylko część poruszanych tu kwestii. Umysł Charliego Gordona przechodzi przez całe spektrum emocji, a jednocześnie mężczyzna cały czas próbuje się odnaleźć w świecie, który nigdy nie był jego i za wszelką cenę pragnie nadrobić i naprawić minione lata. Czasu jednak nie da się cofnąć.
Kwiaty dla Algernona to genialna opowieść o ludziach i ludzkim umyśle. O tym, jak bardzo potrzebujemy czyjejś akceptacji, towarzystwa, zrozumienia i poczucia wartości, niezależnie od tego kim jesteśmy. Ostatecznie bowiem morał książki zawiera się w biblijnym Hymnie o miłości.
Tytułowe kwiaty dla Algernona to nie tylko czuły gest w fabule książki. To złożenie hołdu wszystkim desperackim próbom walki o lepszy świat dla samych siebie, a także ponure epitafium dla utraconych możliwości i szans, których nic nie jest w stanie nam zwrócić.

Niesamowita historia człowieka, któremu przyszło mierzyć się z samym sobą i światem, który nigdy w pełni go nie zaakceptował.
Książka ma formę dziennika prowadzonego przez Charliego Gordona - człowieka, któremu sztucznie podniesiono IQ, by z upośledzonego umysłowo stał się geniuszem. Okazu...

Rozwiń

Zwiń

Książka pokazuje prawdę o brutalności ludzkiej natury i o tym jak w obliczu konieczności przetrwania, cały dorobek ludzkiego rozwoju okazuje się nic nie warty.
Obserwujemy stopniowe zezwierzęcenie bohaterów i powolne staczanie się w odmęty szaleństwa. Górnolotne, światłe cele giną w starciu z żądzą władzy, potęgi i nieograniczonej niczym niezależności. Ludzka bezwzględność i okrucieństwo kryją się głęboko w każdym z nas, czekając na odpowiedni moment, by się ujawnić.
I choć tytułowy Władca Much w istocie pojawia się w książce, to moim zdaniem może to też być ironizacja przedstawionych wydarzeń. Ostatecznie bowiem ci, którzy zyskują władzę w tak prymitywnych warunkach, pozostają jedynie próżnymi władcami much. Choć gromadzą wokół siebie wiele podwładnych, nawet z ich pomocą nie są w stanie niczego osiągnąć, ograniczeni samym swoim jestestwem.
Władca Much pokazuje jak trudne warunki i poczucie nieograniczonej wolności potrafią zmienić ludzi, eksponując najmroczniejsze zakamarki ich serc. Ostatecznie bowiem pierwotne instynkty zawsze wezmą górę nad zdrowym rozsądkiem, gdy nadzieja wciąż nie pojawia się na horyzoncie. W takich warunkach natomiast, przetrwają najsilniejsi.

Książka pokazuje prawdę o brutalności ludzkiej natury i o tym jak w obliczu konieczności przetrwania, cały dorobek ludzkiego rozwoju okazuje się nic nie warty.
Obserwujemy stopniowe zezwierzęcenie bohaterów i powolne staczanie się w odmęty szaleństwa. Górnolotne, światłe cele giną w starci...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo trudna w odbiorze, jeśli nie weźmiemy pod uwagę, że autor jest weteranem wojny w Wietnamie. Jednak nawet wtedy przedstawione w tej książce wydarzenia są po prostu bardzo absurdalne, a sama wojna przedstawiona naprawdę chaotycznie.
Dużą bolączką tej książki wydaje się być temat seksualności i relacji romantyczno-erotycznych, których przesyt i dosadność sprawiają, że stają się one maksymalnie groteskowe.
Książka z pewnością się zestarzała i nie jest dobrą pozycją na obecny rynek. Jednak największym problemem zdaje się być styl i sam warsztat, który według mnie po prostu nie jest najlepszy. Haldeman zdecydowanie blaknie w porównaniu do Lema czy nawet Asimova.
Książka momentami mnie nużyła i nie było w niej nic, co by mnie zaskoczyło czy specjalnie zaciekawiło. Być może faktycznie należy do klasyki science fiction, jednak moim zdaniem nie jest to zajmująca lektura i z pewnością są lepsze wybory w tym gatunku.

Bardzo trudna w odbiorze, jeśli nie weźmiemy pod uwagę, że autor jest weteranem wojny w Wietnamie. Jednak nawet wtedy przedstawione w tej książce wydarzenia są po prostu bardzo absurdalne, a sama wojna przedstawiona naprawdę chaotycznie.
Dużą bolączką tej książki wydaje się być temat seksu...

Rozwiń

Zwiń

Zdecydowanie poziom nie odbiega od dwóch pozostałych części, jednak czuję pewien niedosyt.
Autor zaprezentował naprawdę rozbudowaną, wielowątkową historię, którą chciało się śledzić, a w końcowych rozdziałach wręcz nie mogłem oderwać się od czytania.
Z pewnością jest to dopracowana, przemyślana i wyśmienicie skomponowana książka.
Problemem natomiast pozostaje samo zakończenie.
O ile jest ono naprawdę kreatywne i sprawia, że czujemy podziw względem autora w kwestii połączenia tak złożonych wątków, to jednak miałem inne wyobrażenie o końcu serii.
Napięcie wzrastało przez bardzo długi czas, po czym zostało rozładowane w nie do końca satysfakcjonujący sposób. I choć uważam, że pomysł z ucieczką w kosmos i tym, co przygotował Thunderhead był naprawdę wciągający, to brakowało mi domknięcia pewnych spraw. Wiem, że to pewnie zupełnie nieoryginalne, ale chciałem zobaczyć widowiskową klęskę Goddarda. Co prawda został pokonany i wszystko skończyło się dobrze, ale brakowało mi czegoś. Chciałem zobaczyć, jak cały Kosodom zwraca się przeciw niemu. Jak grunt zawala mu się spod nóg. Jak na oczach wszystkich następuje jego spektakularny upadek. Tymczasem jego porażka była zupełnie niespodziewana, mało widowiskowa i sprawiła, że zwyczajnie poczułem niedosyt.
Z pewnością zakończenie prezentowane przez Shustermana nie jest złe, ale po prostu spodziewałem się czegoś innego. Wielkiej wojny kosiarzy, obalenia Supraostrza, chwili triumfu Citry i Rowana. Tymczasem wszystko skończyło się porzuceniem Ziemi i nagłym zawaleniem się imperium Goddarda. I choć większość ma tu sens, czuję niedosyt, bo mam wrażenie, że wszystko skończyło się za szybko, zbyt nerwowo i przede wszystkim, jako niepodważalny argument w subiektywnej opinii, nie tak jak chciałem.

Zdecydowanie poziom nie odbiega od dwóch pozostałych części, jednak czuję pewien niedosyt.
Autor zaprezentował naprawdę rozbudowaną, wielowątkową historię, którą chciało się śledzić, a w końcowych rozdziałach wręcz nie mogłem oderwać się od czytania.
Z pewnością jest to dopracowana, prze...

Rozwiń

Zwiń

Książka na tle pozostałej fantastyki naukowej zdecydowanie wyróżnia się tym, jak bardzo jest dopracowana. Oprócz solidnej dawki fikcji dostajemy tu bowiem także ogromną ilość twardej nauki, tak, że od fizycznych pojęć może rozboleć nas głowa.
Autor powoli buduje swoją historię, pokazując nam niezwykle kontrastujące ze sobą scenerie, chociażby czasy rewolucji kulturalnej w Chinach i środowisko obcej planety w grze video. Świat ten odkrywa się z przyjemnością i bez oznak zmęczenia śledzi się poczynania bohaterów, którzy, choć poprawnie wykreowani, wcale nie stanowią tutaj istoty rzeczy.
Przede wszystkim książka chce nas zachwycić tytułowym problemem trzech ciał, dywagacjami na temat pierwszego kontaktu i ludzkiego podejścia do obcych. Sytuacja okazuje się być o wiele bardziej skomplikowana niż chociażby w Wojnie Światów Wellsa. Tutaj łatwo zobaczyć, że dla gatunku ludzkiego nawiązanie kontaktu z kosmitami może być tak szansą, jak i zagrożeniem. Życia pojedynczych ludzi okazują się być niezbyt znaczące, gdy stawką jest przetrwanie całej ludzkiej cywilizacji. Wydarzenia, które śledzimy na stronach, stawiają ich bohaterów co najwyżej w roli ofiar, najczęściej zaś marnych obserwatorów, bądź też uczestników okrutnej gry.
Z pewnością jest to scifi wysokich lotów, które zadowoli wszystkich fanów nauki, a w szczególności fizyki, kosmosu i międzygwiezdnych ambarasów. A poza tym, co chyba najważniejsze dla pierwszego tomu, zdecydowanie zachęca do przekonania się, jakie będą dalsze losy odkrytej przez obcych Ziemi.

Książka na tle pozostałej fantastyki naukowej zdecydowanie wyróżnia się tym, jak bardzo jest dopracowana. Oprócz solidnej dawki fikcji dostajemy tu bowiem także ogromną ilość twardej nauki, tak, że od fizycznych pojęć może rozboleć nas głowa.
Autor powoli buduje swoją historię, pokazując ...

Rozwiń

Zwiń

Druga część cyklu nie odbiega poziomem od pierwszej, a wręcz wydaje się być o wiele bardziej złożona i ciekawa.
Thunderhead zapewnia nam solidną dawkę fabuły, która wzbogacona o nieustannie pędzącą akcję nie pozwala się nudzić. Wielowątkowa, nieprzewidywalna historia zdecydowanie zachęca do śledzenia wydarzeń i na każdym kroku zaskakuje nas pomysłami autora.
Jest to więc kolejny tom solidnej młodzieżówki, którą mogę z całą pewnością polecić wszystkim fanom akcji, dystopii i balansowania na krawędzi życia i śmierci.

Druga część cyklu nie odbiega poziomem od pierwszej, a wręcz wydaje się być o wiele bardziej złożona i ciekawa.
Thunderhead zapewnia nam solidną dawkę fabuły, która wzbogacona o nieustannie pędzącą akcję nie pozwala się nudzić. Wielowątkowa, nieprzewidywalna historia zdecydowanie zachęca d...

Rozwiń

Zwiń