W powieściach Ogawy najbardziej cenię sobie jej uważność, spostrzegawczość i tą niezwykłą delikatność. Bohaterowie emanujący dobrocią, ciepłem, ale i smutkiem, który potrafi w przejmujący sposób wstrząsnąć czytelnikiem.
Pamiętam tę niezwykłą elegancję i subtelność z jaką Yōko pisała o postrzeganiu świata w kontekście liczb w powieści „Ukochane równanie profesora”. Pisane przez autorkę historie są naprawdę niezwykłe i łatwo to dostrzec wystarczy tylko czytać je w pełnym skupieniu.
„Miłość na marginesie” to opowieść o dwudziestoczteroletniej dziewczynie, której nie ułożyło się w małżeństwie. Poznajemy ją jako pacjentkę Klinki Otolaryngologicznej, do której trafiła właśnie po odejściu męża.
„Nie ma chyba choroby, której źródła nie dałoby się odnaleźć w psychice.”
Głuchota uczuciowo-nerwowa sprawiła u dziewczyny nadwrażliwość na dźwięk.
„Nie słyszę dźwięków tak, jak powinnam. Dudnią tylko w mojej głowie. Więc to tak jakbym ich nie słyszała”.
Najmniejszy szmer przeradzał się w złośliwy głośny zgrzyt. Odgłos upadającej łyżeczki jawi się niczym uderzenia dzwonu.
Zagubiona w świecie pustego dźwięku trafia na dziennikarza zbierającego informację do artykułu o jej chorobie. Rozmowa ze scenografem Y przebiega szeptem. Dziewczynę fascynują jego palce, sprawnie poruszające się po kartce papieru zapisującego jej słowa. Po opuszczeniu klinki będą utrzymywać ten cichy kontakt.
„Podczas choroby odkryłam, że jeśli ludzie mówią cichym głosem, stają się wobec siebie bardziej łagodni. Szept otula ludzi jak miękki, miły w dotyku szal.”
Spokojna i cieplutko lektura zanurza nas w przeszłość, we wspomnienia. Niesie nadzieję, że nadchodząca rzeczywistość wcale nie musi być szara i zakłamana. Romantyczne chwile z Y odsłaniają zupełnie inny świat, inne spojrzenie w przyszłość. Proces wychodzenia z traumy przyprósza ciągle padający śnieg, o którym Ogawa tak pięknie i poetycko pisze.
Potrzebowałem właśnie takiej niespiesznej opowieści z elementami psychologii i z całą pewnością dostałem to czego chciałem.

W powieściach Ogawy najbardziej cenię sobie jej uważność, spostrzegawczość i tą niezwykłą delikatność. Bohaterowie emanujący dobrocią, ciepłem, ale i smutkiem, który potrafi w przejmujący sposób wstrząsnąć czytelnikiem.
Pamiętam tę niezwykłą elegancję i subtelność z jaką Yōko pisała o postrzeganiu świata w kontekście liczb w powieści „Ukochane równanie profesora”. Pisane...

Niestety ta historia do mnie nie trafiła. Poprzednie książki autorki zrobiły na mnie duże wrażenie, czekam na kolejne historie Pani Ogawy.

Niestety ta historia do mnie nie trafiła. Poprzednie książki autorki zrobiły na mnie duże wrażenie, czekam na kolejne historie Pani Ogawy.

Opisując książkę jednym słowem, mogę powiedzieć: urocza. Mogłabym jeszcze dodać - słodka. Ale czy mnie porwała ? Nie. Pomimo swojej urokliwości, nie złapałyśmy nici porozumienia. Nie zachwyciłam się nią. Jednak, czy można przeczytać ? Można. Skusiłam się na "Miłość..." ze względu na nazwisko autorki. W końcu napisała "Ukochane równanie profesora", a to uwielbiam. Dla mnie, przeczytane. Pozostaje jedynie lekkość.

Opisując książkę jednym słowem, mogę powiedzieć: urocza. Mogłabym jeszcze dodać - słodka. Ale czy mnie porwała ? Nie. Pomimo swojej urokliwości, nie złapałyśmy nici porozumienia. Nie zachwyciłam się nią. Jednak, czy można przeczytać ? Można. Skusiłam się na "Miłość..." ze względu na nazwisko autorki. W końcu napisała "Ukochane równanie profesora", a to uwielbiam. Dla...

Z pewnością ktoś odnajdzie przyjemność w lekturze tej książki. Ja pozwolę sobie zostać fanem późniejszych dzieł.

Z pewnością ktoś odnajdzie przyjemność w lekturze tej książki. Ja pozwolę sobie zostać fanem późniejszych dzieł.

Papierowe postacie, płaska, przewidywalna i ograna fabuła, tania psychologia, garść jarmarcznej magii i przypraw rodem z Harlequina, słowem milusie czytadło z pretensjami do literatury.

Papierowe postacie, płaska, przewidywalna i ograna fabuła, tania psychologia, garść jarmarcznej magii i przypraw rodem z Harlequina, słowem milusie czytadło z pretensjami do literatury.

książka pisana szeptem.

książka pisana szeptem.

Cała opowieść przedstawiona w książce jest spokojna, sensytywna.

Główna bohaterka to młoda kobieta, zaplątana we własne wspomnienia"(...) które nasza pamięć, jak wróżka, wybiera sobie i kolekcjonuje".

Za sprawą choroby odbiera wyraźniej niektóre bodźce...."odkryłam, że jeśli ludzie mówią cichym głosem,stają się wobec siebie bardziej łagodni. Szept otula ludzi jak miękki, miły w dotyku szal".

W każdym razie książka specyficzna, wyczuwa się przez cały czas dystans, powściągliwość.

Wydaje mi się, że ma to jednak związek z jakże inną niż europejska kulturą.

Cała opowieść przedstawiona w książce jest spokojna, sensytywna.

Główna bohaterka to młoda kobieta, zaplątana we własne wspomnienia"(...) które nasza pamięć, jak wróżka, wybiera sobie i kolekcjonuje".

Za sprawą choroby odbiera wyraźniej niektóre bodźce...."odkryłam, że jeśli ludzie mówią cichym głosem,stają się wobec siebie bardziej łagodni. Szept otula ludzi jak miękki,...

„Miłość na marginesie” to kolejna książka Yoko Ogawy, jaką miałam okazję przeczytać. Po świetnym „Ukochanym równaniu profesora” i mrocznej „Grobowej ciszy, żałobnym zgiełku” byłam ciekawa starszych pozycji tej autorki.

„Miłość na marginesie” opowiada historię 24-letniej kobiety, która zachorowała na głuchotę nerwowo-czuciową. Kobieta słyszy dźwięki, których nie ma, a nawet najdelikatniejszy szelest brzmi jak huk. Podczas wywiadu dla czasopisma medycznego poznaje stenografa Y, z którym nawiązuje pewną relację.

„Miłość na marginesie” jest książką bardzo spokojną i melancholijną. Przez swoją niespieszność i charakterystyczny klimat bardzo kojarzyła mi się z „Ukochanym równaniem profesora”, który wzbudził we mnie podobne odczucia.

Jest to ciepła i subtelna opowieść o relacjach, słuchu i pamięci. Yoko Ogawa z niezwykłą wrażliwością i delikatnością opisuje otaczający nas świat. To piękna, minimalistyczna pozycja, którą warto odkryć samemu.

„Miłość na marginesie” to kolejna książka Yoko Ogawy, jaką miałam okazję przeczytać. Po świetnym „Ukochanym równaniu profesora” i mrocznej „Grobowej ciszy, żałobnym zgiełku” byłam ciekawa starszych pozycji tej autorki.

„Miłość na marginesie” opowiada historię 24-letniej kobiety, która zachorowała na głuchotę nerwowo-czuciową. Kobieta słyszy dźwięki, których nie ma, a nawet...

Książka w cichym i spokojnym nastroju. Odczuwa się narrację szeptem, bo nawet normalny głos brzmi głośno i tubalnie. Milczenie między bohaterami nie stwarza kłopotliwych sytuacji. U głównej bohaterki pojawiają się zaburzenia słuchowe dzień po odejściu jej męża do innej kobiety. Ich małżeństwo nie trwało nawet trzech lat. W trakcie leczenia zakochuje się w mężczyźnie, który jest scenografem. Na początku fascynują ją dłonie, a potem i jego głos działa na nią kojąco. Wspólnie spędzone chwile są w pewnym sensie magiczne i symboliczne i mieszają się z jej wspomnieniami. Romantyczna znajomość okazuje się dla niej terapeutyczna. Między nimi nie dochodzi do namiętnego zbliżenia. wydaje się, że ich miłość tego nie wymaga. Kiedy kobieta odzyskuje nad sobą kontrolę i zdrowie, wydaje się, że znikający ukochany był kimś nierzeczywistnym, kimś kto pomógł jej poradzić sobie ze wspomnieniami.

Książka w cichym i spokojnym nastroju. Odczuwa się narrację szeptem, bo nawet normalny głos brzmi głośno i tubalnie. Milczenie między bohaterami nie stwarza kłopotliwych sytuacji. U głównej bohaterki pojawiają się zaburzenia słuchowe dzień po odejściu jej męża do innej kobiety. Ich małżeństwo nie trwało nawet trzech lat. W trakcie leczenia zakochuje się w mężczyźnie, który...

6,5

6,5