Trzy opowiadania. Zasadniczo żadne cuda, żadna właściwie akcja. Słowem, nic ciekawego. Jednak magia narracji połączona z nostalgią i buntem przeciwko światu, sobie i jakimś schematom potwornym - porywa. Opowiadania tego autor mnie obezwładniają. Włączaja jakieś nieistniejące na codzień wrażeniam, pragnienia. Uświadamiają mi, że coś żyje w środku, a ja niechce tego słuchać. Opowieść o Róży przypominając autorowi o Uli jakiejś pierwszej nieistniejącej od dziesięcioleci zapewne miłości, obudziła we mnie taką reflekcję, która była kiedyś po filmie "Dzień Świra". Adaś Miałczyński tęsknił i wzdychał do swojej nie pamiętam już imienia, jakiejś kobiety z przeszłości. Widząc, to pierwszy raz myślałem "pierdolnięty jakiś, przecież tyle dziewczyn na świecie, innych ludzi, a tu taka jakaś dziwna schiza". Dziesięć lat minęło i to samo mi się czasem w głowie odpala. Nie obecna osoba, nieistniejąca, staje przed oczyma i wywołuje realne odczucia. Klimko-Dobrzaniecki, odkorkowuje, zamknięte uczucia. Każe uciec na jakieś zadupie, czy wydubczysko, by posłuchać, czym człowiek nasiąkł, kim mu się przydarzyło stać. Absoluta rewelacja na leniwe, długie wakacyjne wieczory.

Trzy opowiadania. Zasadniczo żadne cuda, żadna właściwie akcja. Słowem, nic ciekawego. Jednak magia narracji połączona z nostalgią i buntem przeciwko światu, sobie i jakimś schematom potwornym - porywa. Opowiadania tego autor mnie obezwładniają. Włączaja jakieś nieistniejące na codzień wrażeniam, pragnienia. Uświadamiają mi, że coś żyje w środku, a ja niechce tego słuchać....