Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Plusem jest dla mnie to że element religii, nawrócenia, nowego życia przebija przez to dzieło. To lubię. Minusem jest to że książka stanowi typowe wybebeszenie. Ulisses, te sprawy. Zobaczymy. Sięgam po nią czytam od chcicy do chcicy. Może coś z tego więcej wyciągnę nie wiem.

Plusem jest dla mnie to że element religii, nawrócenia, nowego życia przebija przez to dzieło. To lubię. Minusem jest to że książka stanowi typowe wybebeszenie. Ulisses, te sprawy. Zobaczymy. Sięgam po nią czytam od chcicy do chcicy. Może coś z tego więcej wyciągnę nie wiem.

W książce dotknęły mnie przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze brak pataosu w opisie umierającego świata, w którym nie ma namiastki cywilizacji, nadziei, idei czy czegokolwiek co by spajało zjadacych się, zezwierzeconych ludzi. Drugą rzeczą jest miłość ojca do syna. Po prostu metafizyka. Pojawiająca się od czasu do czasu matka jest jakimś koszmarem, obrazem zdezerterowania i braku miłości. A ojciec w pełni umiera za syna. Kocha go, wychowuje, chroni. Aby oszczędzić mu cierpienia jest w stanie go zastrzelić, aby nie cierpiał. To dziecko jest dobre, mimo braku cywilizacji kocha i pragnie dobra dla innych. Płacze jak się dzieje komuś krzywda. Dialogi ojca z synem są dla mnie jakimś skarbem. Pytania o dobro, zło, sens, drogę itd. Z drugiej strony ojciec nie ma wobec niego żadnej agresji, niechęć. Dba, kocha ale nie przekłada na jego barki dziedzictwa, czy piętna wychowania, bo nie ma jutro... Tak jakby skutki grzechu miały się na nich skończyć. Ostatni ludzie, w exsodusie po krainie śmierci w kierunku śmierci. Niesiemy ogień. Czytałem tą książkę z ciężarem w sercu. Lęk, paraliż, bezwład rodziła każdą strona. Ale nie mogłem przestać. Coś absolutnie rewelacyjnego. Jak się okaże, że nas zacznie zjadać jakiś mocniejszy wirus, albo kolegom Putina polmyla się rakiety chciałbym mieć egeplarz tego dzieła na własności. Sztuka bliskości na czasy w których cierń i popiół wyścielą ziemię.

W książce dotknęły mnie przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze brak pataosu w opisie umierającego świata, w którym nie ma namiastki cywilizacji, nadziei, idei czy czegokolwiek co by spajało zjadacych się, zezwierzeconych ludzi. Drugą rzeczą jest miłość ojca do syna. Po prostu metafizyk...

Rozwiń

Zwiń

Moje stanowisko jako kociarza jest takie sobie. Co prawda mam dziesięcioletniego kocura, rozumiemy się, bo to kotka. Zawsze mnie wybiera jako cel grzania i leżenia, ale złośliwa, maniakalna i absolutnie egocentryczna to istotka. Nle jestem kociarzem jakimś wielkim. Czaruje mnie fenomen tych stworzeń i czuję te dowcipy, że pies ma Pana, a kot personel i t d.

Dobra. Ale ta książka to dla mnie dowód rzeczowy na to że gdzie się kończy się sensowna filozofia Boga, tam się kończy filozofia człowieka. Osobiście lubię czytać coś co mi jakoś oświetla drogę, przeciera szlaki. Tutaj niby fajnie, hahaha, ale książkę pożera nihilizm, połączony z tym rozpaczliwym tonem, że trzeba twardo stąpać po ziemi, że jest tylko to co jest że kot to w sumie bardziej naczelny niż my bo kot nie zrobi tego, tamtego, owego... czuję kod, przekaz, żart ale to jest serio czy taki żart? Nie wiem, bo momentami jakby śmiertelnie serio. Objaśnienia brak.

Kolejna narracja fanów nadawania paszportów karaluchom oraz osobowości prawnej rzece Odrze. Chciałoby się powiedzieć, strasząc - przyjdą Mongołowie i zrobią z wami porządek. Jak w "Nienasyceniu" Witkacego zdekapituja was o świcie. Ale w sumie zapomniałem o tym że była jeszcze pigulka Murti-Binga. Może to nasze literackie murtibingi, zrwcjonalizujmy, ucieknijmy w obłęd.

Szkoda czasu i kasy na takie rzeczy. Humanistyka, która w obliczu pytań zasadniczych ucieka w idiotyzmy nie jest funta kłaków warta. Tyle.

Moje stanowisko jako kociarza jest takie sobie. Co prawda mam dziesięcioletniego kocura, rozumiemy się, bo to kotka. Zawsze mnie wybiera jako cel grzania i leżenia, ale złośliwa, maniakalna i absolutnie egocentryczna to istotka. Nle jestem kociarzem jakimś wielkim. Czaruje mnie fenomen tyc...

Rozwiń

Zwiń

Poszedłem za modą i przeczytałem popularne ostatnimi czasy czytadło. Bardzo dobrze się czytało, układ książki stwarzał interesujące napięcie. Oprócz tego bardzo podobał mi się pomysł głównej bohaterki, jej zżycia się że światem przyrody, lekką mizanteopię oraz opis scen intymnych. To było coś było o bliskości, ale w sposób wyważony, a nie proderyjny. Wiele czytałem książek, w których autor po wywaleniu kawy na ławę poleciał w moich oczach zupełnie, a tutaj mi się podobało i fajnie wkręcało. Minusem jest koniec, ale to kwestia gusty bon może ktoś tak lubi. No warto, serio. Myślałem, ze to zwykła młodzieżówka, a tutaj nawet ciekawe coś.

Poszedłem za modą i przeczytałem popularne ostatnimi czasy czytadło. Bardzo dobrze się czytało, układ książki stwarzał interesujące napięcie. Oprócz tego bardzo podobał mi się pomysł głównej bohaterki, jej zżycia się że światem przyrody, lekką mizanteopię oraz opis scen intymnych. To było ...

Rozwiń

Zwiń

Coraz więcej ludzi, a coraz mniej człowieka. Książka przedstawia historię młodego, 30 letniego człowieka, który nie w Bieszczady, a gdzieś w Polskę zachodnią uderza, gdzie ludzie z Podola i kresów wylądowali po 2 wojnie światowej. Zaczyna pracować przy wyrębie drzewa i między swoimi rozważaniami o życiu, miłością i śmiercią rozmawia z miejscowymi ludzmi pracy. Bohater jest romantykiem, filozofem, poetą, kimś kto niesie w sobie jakiś ból, zachwyt, tęsknotę. Rozmawia z różnymi, zazwyczaj zwykłymi ludźmi, ale robi z nimi to co właściwie Tischner robił z kim nie zaczął rozmawiać, czyli łapie jakąś głębie, jakiś dziwny zazwyczaj nieuchwytny nacodzień poziom, który jest, ale plycizna naszego życia kamufluje go swoją tandetą i banałem.
Oczywiście dla mnie człowieka na etacie z kredytem, dwójką dzieci, lekka nadwagą, lekkim nadciśnieniem, kłopotami ze spinaniem końca z końcem takie rozważania i w ogóle postawa bohatera zakrawa na infantylną ucieczkę od odpowiedzialności i tym samym dojrzałości. Jednak wiem, że ten brutalny osąd to właściwie przejaw zazdrościć. Zazdrościć przed ucieczką w dzicz. Na jakiś czas, aby zobaczyć swój cień, usłyszeć tęsknoty serca.
Ujmuje w książce całą sprawa Dialogu z Gałązka Jabłoni. Ona jest kobieta, ale czy realną czy zupełnie zmyśloną tego nie wiem. Wiem, że to Beatrycze, to jest Julia, ukochana, która kocha Janek wielką miłością, ale nie ma sił aby z nią być.
To jest bardzo uczciwe, trochę ucieczkowe i neurotyczne, ale ja rozumiem taką motywację.
Uważam że młodzi mężczyźnie wiele by cierpień oszczędzili sobie i innym kobietom, gdyby tak na rok na siekierezade wyjechali. Oczywiście tak sobie marzę. Książka ważna dla mnie warta przeczytania.

Coraz więcej ludzi, a coraz mniej człowieka. Książka przedstawia historię młodego, 30 letniego człowieka, który nie w Bieszczady, a gdzieś w Polskę zachodnią uderza, gdzie ludzie z Podola i kresów wylądowali po 2 wojnie światowej. Zaczyna pracować przy wyrębie drzewa i między swoimi rozważ...

Rozwiń

Zwiń

Od dawna "czytam" tą książkę. Są tygodnie, że po nią nie sięgam, a są takie że leży na biurku non stop. Ciekawe podpowiedzi odnośnie wprowadzenie ładu i porządku w życiu. Podam przykład. Dużo się martwiłem. O rachunki, zdrowie dzieci, relacje z kłopotliwymi osobami. No i szukałem sposobu, aby okiełznać myśli. Autor na biegunie liczył do 1000. Wydaje się jak porada dzieci z piaskownicy, albo kołcza kretyna. Ale to działa! Nie raz patrzę na własne rytuały, żywienie i sięgam. Czasami też ta książka mnie wkurza, a autora uważam za balwochwalce własnego. Tak czy inaczej korzystam często i nie żałuję.

Od dawna "czytam" tą książkę. Są tygodnie, że po nią nie sięgam, a są takie że leży na biurku non stop. Ciekawe podpowiedzi odnośnie wprowadzenie ładu i porządku w życiu. Podam przykład. Dużo się martwiłem. O rachunki, zdrowie dzieci, relacje z kłopotliwymi osobami. No i szukałem...

Rozwiń

Zwiń