Książka autoterapeutyczna, próba rozliczenia się z przeszłością i odnalezienia spokoju. Aż trudno uwierzyć czytając, jak bardzo zmienił się świat i wrażliwość. Jak wielce zmieniły się normy społeczne. Czyżby traumy pokoleniowe pomału topniały? „Z dzieckiem jest jak z pudełkiem … trudno wyjąc coś, czego się nie włożyło”. Zdaje się oczywiste i zarazem niezrozumiałe dla pokolenia wstecz.

Książka autoterapeutyczna, próba rozliczenia się z przeszłością i odnalezienia spokoju. Aż trudno uwierzyć czytając, jak bardzo zmienił się świat i wrażliwość. Jak wielce zmieniły się normy społeczne. Czyżby traumy pokoleniowe pomału topniały? „Z dzieckiem jest jak z pudełkiem … trudno wyjąc coś, czego się nie włożyło”. Zdaje się oczywiste i zarazem niezrozumiałe dla...

Przejmująca opowieść autobiograficzna o tym, jak trauma przenika całą rodzinę, o mechanizmach obronnych, które ocalają jedno pokolenie, jednocześnie miażdżąc kolejne, o niezawinionym cierpieniu dziecka. Narracja realistyczna przeplata się z baśniową, wzmagając wrażenie magicznej podróży w czasie - przez pamięć bohaterki.

Przejmująca opowieść autobiograficzna o tym, jak trauma przenika całą rodzinę, o mechanizmach obronnych, które ocalają jedno pokolenie, jednocześnie miażdżąc kolejne, o niezawinionym cierpieniu dziecka. Narracja realistyczna przeplata się z baśniową, wzmagając wrażenie magicznej podróży w czasie - przez pamięć bohaterki.

Magdalena Tulli to świetna pisarka. Moim zdaniem trochę niedoceniona.
Czytając książkę niesamowicie wczułam się w historię małej dziewczynki. Określiłabym ją jako opowieść o próbie funkcjonowania wrażliwej jednostki w świecie, który nie daje ani odrobiny poczucia bezpieczeństwa. Ludzie wokół to chyba specjaliści w sprawianiu przykrości. Często nie celowo, lecz po prostu bezmyślnie. Ciężko jest tu znaleźć jakieś wsparcie. Nawet zmyślony przyjaciel w pewnym momencie znika. Dzieje się to w momencie, gdy bohaterka naiwnie stara się zbliżyć do „koleżanki”.
Jak słusznie ktoś zauważył, w powiesci jest przedstawiony nie tylko problem dorastania w siermiężnym PRL, ale też problem rodzicielstwa osób okaleczonych psychicznie przez wojnę.

Magdalena Tulli to świetna pisarka. Moim zdaniem trochę niedoceniona.
Czytając książkę niesamowicie wczułam się w historię małej dziewczynki. Określiłabym ją jako opowieść o próbie funkcjonowania wrażliwej jednostki w świecie, który nie daje ani odrobiny poczucia bezpieczeństwa. Ludzie wokół to chyba specjaliści w sprawianiu przykrości. Często nie celowo, lecz po prostu...

W zalewie nowości i tegorocznych bestselerów sięgnęłam po krótką powieść Magdaleny Tulli krótka acz mocno poruszająca. Dawno nie czytałam czegoś tak emocjonalnego. Szarevsmutne czasy PRL, ciężka powojenna rzeczywistość, duchy przeszłości w tle mają wpływ na codzienne życie. Chciałam przytulić tą 10letnią dziewczynkę. Nikt z dorosłych nie staje po jej stronie, wsparcia szuka u wyimaginowanego lisa. Z drugiej strony książka uczy zrozumienia dla pokolenia wojennego, które niewiele ciepłych uczuć mogło oferować dziecku. Na razie treści nie mogę z sobie wyrzucić i chętnie sięgne po kolejne pozycje M.Tulli. Pisarka urodziła się w roku 1955, dokładnie tak jak moja mama...

W zalewie nowości i tegorocznych bestselerów sięgnęłam po krótką powieść Magdaleny Tulli krótka acz mocno poruszająca. Dawno nie czytałam czegoś tak emocjonalnego. Szarevsmutne czasy PRL, ciężka powojenna rzeczywistość, duchy przeszłości w tle mają wpływ na codzienne życie. Chciałam przytulić tą 10letnią dziewczynkę. Nikt z dorosłych nie staje po jej stronie, wsparcia szuka...

Biorąc do ręki powieść Magdaleny Tulli ; Szum ; nie sądziłam że będę miała do czynienia z osobistymi wspomnieniami, które przeniosły mnie w daleką przeszłość do czasów PRL -u, społecznego napiętnowania, publicznej chłosty, mam wrażenie że cofnęłam się wiekami po to by stać się tą małą dziewczynką o której pisała narratorka, wychowanka matki, ciotki, nauczycielki, z wrzucanymi do ust słowami pogardy które niosły ogólne pośmiewisko, jak klasa która szydziła, nauczycielka która za wsparcie miała krytykę, ciotka dla której była obiektem innej galaktyki, nie koniecznie pałająca fascynacją, dosłowna - ciocia dobra rada, która służyła gestem, słowem, ciesząc się w środku że to nie ona ma ; skaranie boskie z tym dzieckiem ; dla matki nie wystarczająca, jedyny wyrzut sumienia które obciążała opowieściami jak z kosmosu, nierealnymi wywołując w dziewczynce zdezorientowanie
. Czytając tę książkę wbiłam się emocjami w buty tego dziecka i poczułam jak bardzo jej było ciężko stanąć lub choćby spróbować stanąć na wysokości zadania by każdemu się przypodobać. Nie dawno mignął mi cytat, ni to myśl osoby o której wiem że anonimowa, ale słowa użyte są równoznaczne do lat z przeszłości, dalekiej ciemnej komuny co do dzisiejszych realiów: ''Uwierz w swoją dobrą przyszłość. Nie, że wszystko będzie się zawsze układało ( bo nie będzie ),ale że ty sobie wszystko poukładasz, niezależnie od tego, co będzie.'' Odwaga, która pozwala iść na przód, zaakceptować to czego zmienić nie potrafimy, autorka pokazała wiele trudów które znosiło dziecko, brak tolerancji ze strony rówieśników, akceptacji która budowała w niej niską samoocenę, brak zrozumienia, rozmowy, toksyczna relacja jej z matką, ukształtowało kobietę słabą, kruchą, samotną, od której oczekiwano że będzie zawsze uszczęśliwiać innych nie siebie. A czy inni sprostali choćby próbie czasu, czy ktoś się zdobył by ją chociaż wysłuchać. Powieść jest trudną opowieścią dojrzałej kobiety, wierzę że ma prawo mieć pretensje, czuć takie a nie inne emocje, obrzydzenie, wstręt, ale znajduję miejsce na wybaczenie, to osobiste zapiski które mogą autorce przynieść ulgę, terapeutyczne oczyszczanie się z toksyn, złych myśli, to jak odbierzecie tę powieść wszystko zależy od was.

Biorąc do ręki powieść Magdaleny Tulli ; Szum ; nie sądziłam że będę miała do czynienia z osobistymi wspomnieniami, które przeniosły mnie w daleką przeszłość do czasów PRL -u, społecznego napiętnowania, publicznej chłosty, mam wrażenie że cofnęłam się wiekami po to by stać się tą małą dziewczynką o której pisała narratorka, wychowanka matki, ciotki, nauczycielki, z...

Wyjątkowa książka.
Są takie momenty w moim życiu, kiedy książka wpasuje się idealnie w stan mojej psychiki i tak było tym razem, Magdalena Tulli stworzyła powieść o przeogromnie samotnej kobiecie. Sądzę, że osoba, która czegoś takiego nie doświadczyła w swoim własnym życiu nie będzie w stanie zrozumieć bohaterki powieści. To było dla mnie szokiem, jakbym spotkała siebie sprzed 30 lat. Dziewczynka w szkole, która musi się dostosować do panujących reguł. Jeżeli nie czeka ją kara. Dziewczynka musi robić to co oczekują dorośli: matka, ciotka, nauczycielka. Dziewczynka musi mówić to czego nie czuje. Dziewczynka musi być kimś kim nie jest.
Historia, która rozegrała się w tysiącach domów. Tam gdzie była wcześniej wojna tam każde serce zostało złamane i te serca urodziły inne mniejsze, słabsze i bardziej poddatne na to czego chcą od nich inni. W taki sposób powstało całe morze smutnych szarych ludzi, którzy zadawalają innych zamiast uszczęśliwić siebie.

Cudowna.

Wyjątkowa książka.
Są takie momenty w moim życiu, kiedy książka wpasuje się idealnie w stan mojej psychiki i tak było tym razem, Magdalena Tulli stworzyła powieść o przeogromnie samotnej kobiecie. Sądzę, że osoba, która czegoś takiego nie doświadczyła w swoim własnym życiu nie będzie w stanie zrozumieć bohaterki powieści. To było dla mnie szokiem, jakbym spotkała siebie...

Szczególna historia dziewczynki, która nie potrafi odnajdywać się w swim środowisku. Smutne czasy PRL, ciężka atmosfera domowa i jej własny sposób rozmienia świata utrudniają jej życie. W książce pojawia się ważny temat toksycznych relacji matką, jest dobrze ujęty, głęboko przeanalizowany. Można zobaczyć co odczuwała mała bohaterka. Jej matka została poraniona poprzez wojenne doświadczenia. Teraz pośrednio wpływają one także na córkę.

Szczególna historia dziewczynki, która nie potrafi odnajdywać się w swim środowisku. Smutne czasy PRL, ciężka atmosfera domowa i jej własny sposób rozmienia świata utrudniają jej życie. W książce pojawia się ważny temat toksycznych relacji matką, jest dobrze ujęty, głęboko przeanalizowany. Można zobaczyć co odczuwała mała bohaterka. Jej matka została poraniona poprzez...

Przy pierwszym podejściu odłożyłam książkę, bo w początkowych rozdziałach wydawała się być " o niczym". Natomiast przy drugim podejściu doceniłam jej wartość, momentami mogłam utożsamić się z autorką. Jej przemyślenia na temat relacji rodzinnych są nie tylko pełne wrażliwości, lecz również pewnej mądrości.

Przy pierwszym podejściu odłożyłam książkę, bo w początkowych rozdziałach wydawała się być " o niczym". Natomiast przy drugim podejściu doceniłam jej wartość, momentami mogłam utożsamić się z autorką. Jej przemyślenia na temat relacji rodzinnych są nie tylko pełne wrażliwości, lecz również pewnej mądrości.

Powieść rozliczeniowa w której autorka konfrontuje się z własnym życiem, traumatycznym dzieciństwem, rodziną okaleczoną i wypaczoną przez dawno minione i nigdy nie zaleczone wojenne dramaty. Tak straszne, że nie sposób o nich pamiętać , mówić bo każde wspomnienie, każde słowo boli jak cięcie nożem więc jedyną szansą na w miarę łagodne przetrwanie jest zapomnienie, wyparcie, odrzucenie. I szczelne zamknięcie w twardej, nieprzepuszczalnej skorupie wszelkich emocji, słabości bo miękkość, łagodność czynią ofiarą, a miłość rodzi przeszywający ból straty. Najlepszą obroną przed światem, który zdradził, zawiódł, skrzywdził jest wysoko podniesiona garda. Dystans, chłód, pogarda, kpina. Pośród tego dziecko, urodzone tylko dlatego, że tak należy, zagubione w niezrozumiałym, mrocznym świecie w którego zakamarkach wciąż ukrywają się dręczący i udręczeni esesmani. Dziecko, które dobroci, miłości i przyjaźni doznaje jedynie w świecie ułudy, zrodzonym przez własną fantazję i straszliwy głód normalności. Głód, który przeżera i niszczy ją samą i jej maleńką rodzinę. Normalność jest dla nich największym marzeniem, głównym dążeniem. Nienormalność najstraszniejszym lękiem i największą obelgą. Przerażających doświadczeń wojennych matki i ciotki głównej bohaterki i narratorki powieści, żydówek zmiażdżonych pięścią holokaustu bardziej się domyślamy niż dowiadujemy. W "Szumie" nic nie jest powiedziane wprost. To jeden z mechanizmów obronnych matki, która przekazuje córce skrawki prawdy o sobie, przeżytej przez siebie apokalipsie w rzekomo obcych opowieściach z rodzaju tych, o których gdzieś się kiedyś słyszało choć już nie wiadomo kogo dotyczyły. Kolumny więźniów, pędzonych z obozu do obozu, esesman, który karmił dogorywających cukrem, wierząc, że utrzyma ich przy życiu. Wszystko to wydarzyło się gdzieś, kiedyś, komuś. Ktoś przed laty o tym opowiadał. To też sposób na przetrwanie bohaterki. Ułuda. Ucieczka w świat wyobraźni, sny. Trudna tematyka, głęboka, wielowątkowa, pobudzająca do wielu refleksji, mogąca stać się kanwą wielu dyskusji. Bardzo osobista. Nieco nie nadąża za nią sposób narracji. Trochę chaotyczny, trochę pobieżny, nie do końca autentyczny, zbytnio beznamiętny. Dla mnie książka dość interesująca choć nie zapisze się zbyt głęboko w mojej pamięci. Być może przez wspomniany brak żywszego czynnika emocjonalnego. Formę bardziej "suchej" relacji niż życiowej, osobistej opowieści.

Powieść rozliczeniowa w której autorka konfrontuje się z własnym życiem, traumatycznym dzieciństwem, rodziną okaleczoną i wypaczoną przez dawno minione i nigdy nie zaleczone wojenne dramaty. Tak straszne, że nie sposób o nich pamiętać , mówić bo każde wspomnienie, każde słowo boli jak cięcie nożem więc jedyną szansą na w miarę łagodne przetrwanie jest zapomnienie, wyparcie,...

Magdalena Tulli jest genialną pisarką. Jak na taki talent wciąż mało docenioną.

Magdalena Tulli jest genialną pisarką. Jak na taki talent wciąż mało docenioną.