Czarna kawa to kolejna książka z Herculesem Poirotem jaka przeczytałem. Napisany przez autorkę, której kryminały zawsze podobały mi się. Zawsze sięgając po nie dostawałem ciekawą zagadkę kryminalną i zaskakujący finał, gdzie wszystko stawało się jasne. Po kolejnej części spodziewałem się tego z czego jest znana Agatha Christie i przyjemnej lektury. Miałem nadzieje na dobrą historie i znów intrygującą intrygę. Dlatego nie czekając za długo zacząłem czytać.
Hercules Poirot po dłuższej przerwie spowodowanej nie wartych zachodu sprawach, które zachowuje dla policji dostaje przedziwne zaproszenie do znanego naukowca obawiającego się o swoje życie. Zaciekawiony postanawia wraz ze swoim przyjacielem Hastingiem przybyć do posiadłości i pomóc Sir Claud Amory. W wirze skrywanych tajemnic i kłamstw, które mogą zagrozić skandalem trudno będzie dociec prawdy.

Początkowo mamy sposobność poznać osoby uczestniczące w późniejszych dramatycznych wydarzeniach. Miejscem akcji jest posiadłość z domem, w którym ma odbyć się spotkanie rodzinne. W tym momencie można przeczuwać, ze coś stanie się złego podczas jej trwania lub niedługo po tym. Dzieje się w jednym miejscu, zamkniętym ze względu na zbrodnie i pełnych domowników. Osadzenie akcji właśnie w taki sposób w tym przypadku zdaje egzamin i pojawiające się grono podejrzanych tylko komplikuje sytuacje. Każdy miał możliwość i autorka misternie podsuwa kolejne części układanki w taki sposób, że trudno odgadnąć kto odpowiada za zbrodnie. Pojawiają się fałszywe tropy, poszlaki, ślady i próba zmylenia tropów. Nie można być pewnym niczego, bo pojawiające się informacje zmieniają nieraz wszystko pomimo odczucia, że coś już odgadliśmy. Sam typowałem ze dwie osoby, ale nie trafiłem w osobę, która popełniła zbrodnie. Pochwalić można, że nie tylko skupia się na prowadzeniu wątku kryminalnego, ale kreśli znakomicie warstwę obyczajową. Poznajemy poszczególne relacje zabarwione skrywaną niechęcią, pojawiającą się miłością i różnymi odcieniami emocji. Wyłaniający się z tego obraz jest pełny skrywanych sekretów, tajemnic i kłamstw mogących zaszkodzić rodzinie Amory pod każdym względem, nie mogących ujrzeć światła dziennego. W tym wszystkim próbuje połapać się nasz bohater Hercules Poirot i rozwiązać tajemniczą zagadkę morderstwa. O tyle jest trudniej, że każdy może być jej sprawcą.
Hercules Poirot to bohater cyklu książek, w których oprócz kapitana Hastingsa jest główną postacią jaka pojawia się. Poirot to nadal zarozumiały, pedantyczny, kochający porządek, obdarzony sporą wyobraźnią i dedukcją. Posługuje się szarymi komórkami i pozyskanymi informacjami, aby odkryć poszczególne strzępy i zarys układanki, którą składa jak puzzle. Jego postać jest świetnie zarysowana pod względem psychologicznym. Chociaż jest arogancki i zarozumiały to polubić go można z łatwością. Jego przyjaciel kapitan Hastings występujący tutaj wypadł całkiem fajnie i może nie jest obdarzony takimi szarymi komórkami jak jego przyjaciel to przedstawiony nie jest tak fajtłapowato jak nieraz bywało. Starający dorównać swojemu bohaterowie nieraz sam potrafi wpaść na pomysł lub podsunąć pewne poszlaki. Jego sylwetkę autorka potrafiła wykreować również świetnie i można poczuć do niego sympatie podczas czytania. Pozostałe postacie dramatu zostały nakreślone bardzo dobrze. Obarczone swoimi kłopotami, małostkami, sekretami, dylematami i problemami. Nie dostałem osób jednowymiarowych tylko posiadających głębie, nieraz pojawiają się pomiędzy nimi emocje i są ciekawe. Relacje zostały przedstawione dobrze i nie sposób się tutaj do czegoś przyczepić. Dialogi są dopracowane i nie pojawiają się w nich zgrzyty.
Książka posiada wartką akcję i wiele dzieje się podczas czytania. Wydarzenia toczą się w szybkim tempie. Nawet jeśli jest to adaptacja sztuki Agathy Christie to całkowicie udana. Historia ma wszystko co zawsze spotykałem w jej książkach i nie czuć za bardzo, że ktoś adaptował jej sztukę na powieść. W niej znalazłem odniesienia do książki Śmierć Lorda Edgware'a i wystąpienie detektywa - amatora Ariadny Oliver, która występuje później jeśli dobrze pamiętam, niż można było oczekiwać po tym tomie. Trochę dziwne, bo przecież to siódmy tom cyklu o Herculesa Poirota. Czasami wkrada się pewna przewidywalność w związku sięgnięcia po znany motyw odkrycia, mającego wielkie znaczenie dla ludzkości. Pojawia się wtedy wątek sensacyjno - szpiegowski, który wypadł nieźle, ale brakowało mi w nim więcej trzymających w napięciu scen. Zagadka jaką nam prezentuje nam autorka jest oparta na pewnym schemacie jaki spotykamy w innych jej powieściach, bo zamiast sekretnego odkrycia naukowego mogło występować na przykład biżuteria lub coś innego. Posiadłość rodzinna skrywająca wiele sekretów, tajemnicza śmierć i śledztwo. Od razu przychodzą na myśl inne jej powieści jakie napisała. Jednak nie narzekam, bo została sprawnie napisana i sprawiła mi sporo frajdy podczas czytania. Nawet nie brakuje pojawiającego się lekkiego humoru podczas czytania. Póżniej rozkręca się coraz szybciej i w drugiej połowie historia staje się intrygująca. Wychodzą różne skrywane tajemnice, ale nic nie przybliża nas do odkrycia motywu, prawdy i sprawcy. Dopiero pod sam koniec w finale poznajemy odpowiedzi na dręczące pytania dotyczące właśnie popełnionego morderstwa. Zakończenie było zaskakujące, bo nie odgadłem kto za wszystkim stał tak naprawdę.
Książka Czarna kawa to kolejny tom przygód detektywa Herculesa Poirota jaki przeczytałem. Bardzo udany i nie ustępujący pewnym poziomem, od innych książek autorki, chociaż przecież jest to adaptacja jej sztuki. Zagadka była ciekawa i trudna do odgadnięcia. Nie brakowało w historii pewnych zwrotów akcji niwelujących wcześniejsze domysły dotyczących poszczególnych osób dramatu lub kierujących podejrzenia na innych. Zresztą osadzenie w jednym miejscu całej akcji może spowodować wkradniecie nudy, dzięki obserwacji codzienności lub wrażenie rozciągnięcia opowieści do sporych rozmiarów. Trzeba potrafić poprowadzić historie w taki sposób, aby tego nie było i taka sztuka udała się autorce. Nie ma tutaj nie potrzebnych fragmentów i opisów. Płynie się przez książkę bez zatrzymania i śledziłem postępy śledztwa Poirota z uwagą. Napisana została przystępnym stylem i przyjemnym. Sięgając po Czarną kawę byłem ciekawy co tym razem dostanę, ale wiedziałem, że nie zawiodę się na niej. Do tej pory tak było, bo przeczytałem wiele jej książek i żadna mnie nie rozczarowała. Nawet jak trafiała się trochę słabsza była lepsza niż nieraz nowsze powieści. Jest moją ulubioną autorką kryminału potrafiącą mnie zaskoczyć nie tylko wymyślając zagadkę, ale także zakończeniami. W przypadku Czarnej kawy początkowo dostajemy zawiązanie zagadki i z każdym następnym rozdziałem historia robi się ciekawa. Nie pozbawiona rodzinnych intryg i sekretów. Później pojawia się wątek kryminalny i śledztwo prowadzone przez naszego bohatera. Wszystko ze sobą zgrabnie połączone i przyjemnością śledziłem różne zawirowania podczas jego trwania. Książka Czarna kawa to udany kryminał Agathy Christii z detektywem Herculesem Poirotem w roli głównej. Ciekawe tło obyczajowe, rodzinne tajemnice, nieoczywista zagadka kryminalna, kilka zwrotów akcji i zaskakujące zakończenie. Właśnie to wszystko dostałem. Spędziłem z nią kilka przyjemnych chwil podczas czytania i wciągnęła mnie bardzo. Jest to lektura na jeden lub dwa wieczory, przy której można miło spędzić czas. Dlatego na pewno niedługo sięgnę po kolejny tom przygód mojego ulubionego detektywa Herculesa Poirota i po kolejne książki Agathy Christie. Dla miłośników klasycznych kryminałów będzie to dobry wybór.
Polecam.

Czarna kawa to kolejna książka z Herculesem Poirotem jaka przeczytałem. Napisany przez autorkę, której kryminały zawsze podobały mi się. Zawsze sięgając po nie dostawałem ciekawą zagadkę kryminalną i zaskakujący finał, gdzie wszystko stawało się jasne. Po kolejnej części spodziewałem się tego z czego jest znana Agatha Christie i przyjemnej lektury. Miałem nadzieje na dobrą...