#wyzwanie LC 2022.
W ramach wyzwania lipcowego postanowiłam przeczytać tą książkę.
Jest to moje drugie spotkanie z tą autorką i na pewno nie ostatnie.
Książka jest ciężka do ocenienia.
Czytelnicy którzy sięgają po jej książki na częściej są to ludzie walczący z depresją albo tak jak autorka są ćpunami.
Wydaje mi że autorka pisząc książkę traktowała ją jako pamiętnik przemyślenia swoje słabości.
Zrozumienia swojego problemu. To jej pomagało.
Język autorki jest ciężki do zrozumienia. Książkę trzeba zrozumieć i wiedzieć co autor miał na myśli.
Mimo wszystko książka mi się bardzo podobała może nie było to wielkie łał.
Ale nie był to stracony czas z tą książką.
Polecam wam tą książkę jak również inne książki tej autorki.

#wyzwanie LC 2022.
W ramach wyzwania lipcowego postanowiłam przeczytać tą książkę.
Jest to moje drugie spotkanie z tą autorką i na pewno nie ostatnie.
Książka jest ciężka do ocenienia.
Czytelnicy którzy sięgają po jej książki na częściej są to ludzie walczący z depresją albo tak jak autorka są ćpunami.
Wydaje mi że autorka pisząc książkę traktowała ją jako pamiętnik...

"Oddział otwarty"-kolejna powieść Barbary Rosiek o życiu, chorobie, przemijaniu, próbie odnalezienia własnego miejsca w rzeczywistości...jakby równoległej.

Jestem "wyklęta bo mówie,że schizo to własny wybór na życie, bycie w lęku, by szantażować otoczenie. Więc piszę tę książkę, gdzie nikt mnie nie zbanuje. Chyba, że czytelnicy, po ukazaniu się książki.



Ciężko jest oceniać książkę, która jest biografią, dlatego nie oceniam historii w niej zawartej. Pisanie ksiażek zdaje się być dla Barbary Rosiek sposobem autoterapii, ale czy młodzi ludzie powinni czytać jej książki? Zdaje się, że najwięcej młodych ludzi którzy sięgają po książki B.Rosiek to właśnie osoby z problemami, a tymczasem jeszcze w niektórych szkołach figurują one jako obowiązkowe lektury..

Książka jest napisana w bardzo chaotyczny sposób, ciężko było mi przebrnąć przez pierwsze 30 stron, później się jakoś przyzwyczaiłam do stylu pisania Rosiek.

Czytałam jak na razie jeszcze tylko "Pamiętnik narkomanki" i w porównaniu z nim "Oddział otwarty" wypada bardzo słabo.

"Oddział otwarty"-kolejna powieść Barbary Rosiek o życiu, chorobie, przemijaniu, próbie odnalezienia własnego miejsca w rzeczywistości...jakby równoległej.

Jestem "wyklęta bo mówie,że schizo to własny wybór na życie, bycie w lęku, by szantażować otoczenie. Więc piszę tę książkę, gdzie nikt mnie nie zbanuje. Chyba, że czytelnicy, po ukazaniu się książki.



Ciężko jest...

Jest to najgorsza pozycja autorki (a poprzednie bardzo dobre).
Warto zwrócić uwagę na fakt, iż w wielu recenzjach powtarza się sformułowanie, że autorka próbuje odnaleźć się w rzeczywistości. Niech to będzie informacją zwrotną dla Pani, Pani Rosiek, bo mimo, iż uważa się Pani za wyleczoną, to inni odbierają to inaczej. To, że ukierunkowała Pani problem gdzie indziej i inaczej nie oznacza wyleczenia. Jeśli uważa Pani, że dzień popychany psychotropami i polegający na karmieniu ptaków, pójściu do sklepu i właściwie poza tym na nicnierobieniu (chyba, że akurat pisze Pani książkę),jest dniem "zdrowym", to ma Pani definicję zdrowia psychicznego przystającą do definicji depresji. Zgadzam się w 100% z Pani twierdzeniem, że na schizofrenię i depresję "choruje" się na własne życzenie.
Dlaczego wkurzyła mnie ta książka? Bo wcześniej przyjmowała Pani siebie taką, jaką Pani jest a w tej książce da się wyczuć wyłącznie zaprzeczanie i wypieranie. Dlatego, że wcześniej, w innych książkach, uzurpując sobie prawo do cudzych przeżyć i emocji była Pani bardziej wiarygodna niż w tej książce.

Książkę polecam do przeczytania, bo jest to dobra kontynuacja poprzednich publikacji. Jednak nie wszyscy odnajdą w niej sens nie znając poprzednich. A sens jest, niewątpliwie.

Jest to najgorsza pozycja autorki (a poprzednie bardzo dobre).
Warto zwrócić uwagę na fakt, iż w wielu recenzjach powtarza się sformułowanie, że autorka próbuje odnaleźć się w rzeczywistości. Niech to będzie informacją zwrotną dla Pani, Pani Rosiek, bo mimo, iż uważa się Pani za wyleczoną, to inni odbierają to inaczej. To, że ukierunkowała Pani problem gdzie indziej i...

Książka się ciągnie,końca nie widać,mówiąca o jednym i tym samym,może inne pozycje tej autorki są lepsze.

Książka się ciągnie,końca nie widać,mówiąca o jednym i tym samym,może inne pozycje tej autorki są lepsze.

Książka napisana dość chaotycznie, jednak po pewnym czasie zrozumiałam, że ten chaos stanowi część jej "uroku". Przeczytana z długą przerwą pomiędzy pierwszą próbą zakończoną wnioskiem pod tytułem "to jest do niczego", a próbą drugą zakończoną wniskekiem "styl może i słaby, ale wciąga niesamowicie." Ogólna ocena jest taka, że książka jest dobra i warta polecenia, a przede wszystkim do bólu szczera i prawdziwa, co się wcale tak często nie zdarza. Jestem ciekawa innych pozycji :-)

Książka napisana dość chaotycznie, jednak po pewnym czasie zrozumiałam, że ten chaos stanowi część jej "uroku". Przeczytana z długą przerwą pomiędzy pierwszą próbą zakończoną wnioskiem pod tytułem "to jest do niczego", a próbą drugą zakończoną wniskekiem "styl może i słaby, ale wciąga niesamowicie." Ogólna ocena jest taka, że książka jest dobra i warta polecenia, a przede...

Z przykrością wystawiam taką opinię. Wydawałoby się, że autorka po tylu publikacjach powinna operować bogatszym językiem (budować chociażby zdania złożone). Tymczasem książka jest bardzo uboga językowo, chaotyczna i niestety nudna. Po kilka razy pojawiają się te same stwierdzenia - dosłownie identyczne zdania na początku, w środku i na końcu książki. Miałam nadzieję, że zostanie w niej opisane życie na oddziale otwartym, a uzyskałam zlepek zdarzeń z życia autorki. Książka jest o niczym, a szkoda bo miała potencjał.

Z przykrością wystawiam taką opinię. Wydawałoby się, że autorka po tylu publikacjach powinna operować bogatszym językiem (budować chociażby zdania złożone). Tymczasem książka jest bardzo uboga językowo, chaotyczna i niestety nudna. Po kilka razy pojawiają się te same stwierdzenia - dosłownie identyczne zdania na początku, w środku i na końcu książki. Miałam nadzieję, że...

Książka ta opowiada o losach byłej narkomanki - Barbary Rosiek. Mówi o jej losach i przemijaniu lat oraz o jej wyjawionym dopiero w tej książce największym sekrecie. Barbara próbuje odnaleźć się w rzeczywistości i szuka własnego ja. Czy książka mi się podobała? I tak i nie. Momentami strasznie ciekawa a momentami straszliwie nudna.
Język nie jest wulgarny ale widzimy w nim kilka wulgaryzmów. Jak wszystkie książki tej autorki - ta również jest pisana w postaci autobiograficznej, bo pamiętnikiem tego nazwać się nie da. Nie ma daty wpisania i innych cech, jakie powinien mieć pamiętnik. Przeczytanie tej powieści nie zajęło mi wiele czasu. Przebrnąłem przez nią i czytało mi się dobrze, choć nie we wszystkich momentach. Ciężkość wyrazów powodowała dłuższe czytanie.
W tej książce Baśka nie spodobała mi się ani trochę! Użala się nad sobą i wyzywa wszystkich chorych na schizofrenię. Ciągłe skargi na Kaptaczową nudzą. Nie podobały mi się również jej teksty w stylu "Jestem najlepsza bo wyszłam z narkomani i zostałam sławną pisarką" lub coś tego typu. Z tej książki można wywnioskować, że autorka jest przepełniona pychą.
Okładka tej powieści była strasznie ciekawa. Korciło mnie żeby kupić tą książkę, chociaż wtedy byłem fanem tej autorki więc zadowoliła by mnie każda inna.
Podsumowując książka nie powala. Ani dobra ani zła. Jednak polecić jej nie mogę, ponieważ jak już pisałem pewne rzeczy po prostu nudzą.

Książka ta opowiada o losach byłej narkomanki - Barbary Rosiek. Mówi o jej losach i przemijaniu lat oraz o jej wyjawionym dopiero w tej książce największym sekrecie. Barbara próbuje odnaleźć się w rzeczywistości i szuka własnego ja. Czy książka mi się podobała? I tak i nie. Momentami strasznie ciekawa a momentami straszliwie nudna.
Język nie jest wulgarny ale widzimy w nim...

Fajne.

Fajne.

Książka męcząca ciągle o tym samym w końcu ją odłożyłam, na jeden plus to pisze o miejscach które znam i w tych miejscach bywam

Książka męcząca ciągle o tym samym w końcu ją odłożyłam, na jeden plus to pisze o miejscach które znam i w tych miejscach bywam

Słabe...

Słabe...