Śmierć Barbary Rosiek w kwietniu 2020 roku jakoś mnie ominęła. Przypadkiem trafiłem na wywiad-rzekę z autorką "Pamiętnika narkomanki", i ogromnie się rozczarowałem.
Przede wszystkim zadająca pytania, Joanna Polis, cierpi na dysleksję, dysgrafię i dysortografię. Nikt na 4 stronie z informacjami o wydaniu nie przyznał się do korekty, podejrzewam więc o to panią Polis. Oprócz bardzo kanciastej konstrukcji, męczącego i paskudnego stylu, braku gramatyki w wielu miejscach, znalazłem kilkanaście błędów ortograficznych! To skandal, by książka mogła być tak wypuszczona w świat. Inna sprawa, że Mawit Druk nie jest jakimś znanym wydawnictwem... Wyszło to jakoś po amatorsku, w drugim obiegu; nawet nie podano nakładu. I tak mamy w treści "kucie" się zamiast kłucia, "alkoholiźmie" zamiast alkoholizmie, imię pisane małą lierą, "w prawdzie" pisane rozdzielnie, "z tymże" zapisane jako "z tym, że", "z przed" zamiast sprzed, kilka uciętych "ogonków" od ą czy ę, kilka zjedzonych literek; dowiadujemy się też, że książka może być komuś "zatytułowana", a nie zadedykowana, oraz że narkotyki można "zaszywać"...
Najbardziej szalona i tak jest interpunkcja... Przecinki są stawiane dokładnie w tych miejscach, gdzie nie powinny, i na odwrót - tam, gdzie powinien stać znak przestankowy, brakuje go. To samo z kropkami - często trzy zdania są zapisane ciągiem w jedno, nawet nie oddzielone myślnikami czy przecinkami. Bardzo źle czyta się przez to książkę. Fatalna forma w całości zabiła treść.
Ta z kolei też fenomenalna nie jest. Pytania zadawane Rosiek są banalne, a odpowiedzi bohaterki wciąż się powtarzają, gada wciąż to samo. Trochę opowieści o książkach, jak i czemu powstały, trochę niepublikowanych tekstów i zdjęć, i dużo megalomanii i egocentryzmu. Rosiek była dużym dzieckiem, świat kręcił się wokół niej. Dziwna książka, nie wiem, po co wyszła. Niedopracowana, źle wydana, jakaś taka na kolanie robiona. Mnóstwo w niej chaosu, błędów, a treść wnosi niewiele do czegokolwiek.
AKTUALIZACJA: po opublikowaniu tej opinii autorka, p. Polis, napisała do mnie histeryczną wiadomość na LC z pretensjami i głębokim żalem. Uważam to za bardzo nieprofesjonalne i żenujące. Ponadto autorka sama.sobie przyznała 10/10*. Obniżam ocenę z 2* na 1*. Szkoda że nie ma skali ujemnej. Proszę omijać tę panią z daleka.

Śmierć Barbary Rosiek w kwietniu 2020 roku jakoś mnie ominęła. Przypadkiem trafiłem na wywiad-rzekę z autorką "Pamiętnika narkomanki", i ogromnie się rozczarowałem.
Przede wszystkim zadająca pytania, Joanna Polis, cierpi na dysleksję, dysgrafię i dysortografię. Nikt na 4 stronie z informacjami o wydaniu nie przyznał się do korekty, podejrzewam więc o to panią Polis. Oprócz...

"Inna perspektywa" to publikacja, która od zeszłego roku widniała na mojej liście książek do przeczytania. Pamiętam, że zanotowałam jej tytuł przede wszystkim ze względu na okładkę (znowu!). Aczkolwiek drugim powodem była Barbara Rosiek - autorka "Pamiętnika narkomanki", książki wydanej w latach osiemdziesiątych, która wielu ludziom zapewne jest znana i sądzę, że budzi nadal kontrowersje (zresztą nie tylko ta publikacja autorki). Stała się bestsellerem i do tej pory sięgają po nią najczęściej młodzi ludzie. Ja zapoznałam się z nią kilkanaście lat temu i prawdę mówiąc, nie widziałam potrzeby, aby ponownie do niej wrócić, a wiem, że niektórzy to czynią. Pozostałych książek Barbary Rosiek nie miałam dotychczas okazji przeczytać, ale po zaznajomieniu się z wywiadem zawartym w niniejszej książce, pewnie to niebawem nadrobię. Tymczasem zapraszam do poznania moich wrażeń po lekturze ciekawej i pełnej emocji rozmowy Joanny Polis z Barbarą Rosiek.

Joanna Polis - współautorka książki "Inna perspektywa". Niestety nie udało mi się pozyskać więcej informacji o autorce.

Barbara Rosiek - psycholog kliniczna, pisarka, poetka. Znana między innymi dzięki wydanej w 1985 roku książce "Pamiętnik narkomanki". Ponadto ukazały się m.in. następujące publikacje autorki: "Alkohol, prochy i ja", "Anka Pióro", "Byłam schizofreniczką", "Ćpunka", "Kokaina", "Oddział otwarty", "Poganiacze chleba", "Skazana", "W poszukiwaniu ducha", "Życie w hospicjum", "Wiersze wybrane".

Zanim przejdę do omówienia wspomnianej rozmowy, najpierw chciałabym nadmienić kilka słów na temat oprawy tejże publikacji. Mianowicie, gdy ją ujrzałam po raz pierwszy, wiedziałam, że muszę nie tylko przeczytać tę książkę, ale przede wszystkim zwyczajnie mieć ją w swojej biblioteczce, aby móc w każdej chwili wpatrywać się w tę prostą, ale jakże refleksyjną okładkę. Ktoś mógłby zapytać: A co w niej takiego fascynującego? Ot, zwykła okładka. Być może, każdy ma inny gust i ma prawo wyrazić swoje zdanie. Jednak ja ją odbieram na swój sposób, poniekąd melancholijny. Wielokrotnie spoglądając na nią, wyobrażałam sobie siebie siedzącą na tym moście (zresztą w okresie wakacyjnym często mi się to zdarza),które jest idealnym miejscem do kontemplacji. Wówczas spoglądamy na otaczające most jezioro czy też morze, a wtedy dostrzegamy zupełnie inne rozwiązania naszych problemów, nowe możliwości, nowe horyzonty, nasze życie przybiera inne barwy, myślimy o innym świecie - tym nierzeczywistym i niewidzialnym, a przede wszystkim zwyczajnie się uspokajamy i relaksujemy. Most bowiem jest symbolem łączenia dwóch światów: widzialnego i niewidzialnego, znanego i będącego jedną wielką niewiadomą, a ponadto może on stanowić zarówno koniec, jak i początek pewnego etapu w życiu każdego z nas. Jest też swego rodzaju granicą odgradzającą przeszłość od przyszłości i pozwalającą dokonać wyboru - niestety nie zawsze słusznego. To jedna z tych okładek, której obraz zostaje w pamięci na długo i skłania do przemyśleń. Uważam, że idealnie komponuje się z zawartością książki.

Jak już wspomniałam na początku, "Inna perspektywa" to bardzo szczera, a niekiedy nawet wzruszająca rozmowa Joanny Polis z Barbarą Rosiek. Od pierwszej strony miałam wrażenie, że kobiety znają się od dawna, że to nie jest ich pierwsze spotkanie, tylko na potrzeby tegoż wywiadu. To by tłumaczyło fakt, jak wiele bezpośrednich i poruszających najczulsze struny duszy pytań zadaje Joanna Polis. Sądzę, że nie każdy mógłby sobie pozwolić na takową bezpretensjonalność i swobodę wobec swojej rozmówczyni, tym samym dotykać najwrażliwszych i niezwykle intymnych sfer z życia znanej pisarki. Ponadto trzeba zaznaczyć, że pomysłodawczyni wywiadu zawsze otrzymywała rzeczową i satysfakcjonującą odpowiedź, a zadawane przez nią pytania były zdecydowanie przemyślane, sensowne, głębokie i konkretne. Barbara Rosiek w czasie tejże rozmowy stopniowo odkrywała swoje wnętrze, dzieliła się swoimi spostrzeżeniami na pewne sprawy, przemyśleniami dotyczącymi życia oraz problemami, z jakimi mierzyła się przez wiele lat, a także opowiadała o nieustannej walce, jaką toczyła nie tylko z życiem, ale przede wszystkim z samą sobą. Odpowiadała na wszystkie - nawet na te najbardziej bolesne i dotkliwe pytania, bez owijania w bawełnę, bez idealizowania siebie i przedstawiania w jak najlepszym świetle. Mówiła wprost, niekiedy zbyt dosadnie, z ogromnym przekonaniem, co do swoich racji i wysnuwanych przez lata wniosków. Przyznaję, że z wnikliwością i ciekawością czytałam ten wywiad i nie mogłam się choćby na chwilę oderwać. Jego lektura zapewniła mi solidną dawkę emocjonalną, dostarczyła wielu wzruszeń, ale też otworzyła oczy na pewne rzeczy i skłoniła do tego, iż mam ochotę sięgnąć po pozostałe książki Barbary Rosiek.

W trakcie wywiadu poruszane są niezwykle trudne zagadnienia i nie ukrywam, że w kilku momentach miałam łzy w oczach. Czasami też zastanawiałam się, ile z podanych przez Barbarę Rosiek informacji jest prawdziwych i wynikających z jej życiowych doświadczeń, a ile wyjętych z życia kompletnie innych osób, bowiem dostrzegłam kilka sprzeczności. A może mi się tylko wydawało. Pisarka opowiada zatem o uzależnieniu od narkotyków i od alkoholu, o schizofrenii, o walkach z nałogami, śmierci klinicznej, próbach samobójczych, gwałcie, aborcji, depresji, o zmaganiu się z chorobami, igraniu z losem. Ujawnia powody, dla których pragnęła pozbawić się życia, o śmierci ludzi z chaty, wolontariacie i pracy w hospicjum, a także o relacjach z napotkanymi na swej drodze ludźmi i uczuciach, jakie targały nią po odejściu niektórych z nich. Dzieli się nie tylko swoimi przeżyciami, słabościami i porażkami, ale również ukazuje wszelkie wymienione kwestie z perspektywy pracy psychologa. Wraca też wspomnieniami do czasów dzieciństwa, przedstawia relacje z ojcem, a także podejście jej matki do macierzyństwa - co w dużej mierze przedłożyło się na późniejsze jego postrzeganie przez nią samą.

"Inna perspektywa" to nie tylko poruszająca rozmowa o życiu Barbary Rosiek, ale także fragmenty dzienników Baśki eR, listów i poprzednich książek oraz fotografie z jej archiwum prywatnego, ukazujące różne oblicza jej samej, dzieciństwo, młodość, czasy studenckie, uwieczniające ważne momenty w jej życiu - także te obecne.

Lektura tejże publikacji pozwala w pewnym stopniu poznać Barbarę Rosiek, która wbrew pozorom sprawia wrażenie osoby obojętnej, zdystansowanej, bezpośredniej, szczerej do bólu, poniekąd zamkniętej w sobie, nieufnej, ceniącej samotność, tajemniczej, silnej, a jednocześnie wrażliwej i pomimo wielu dramatycznych przeżyć i prób samobójczych - mocno chwytającej się życia. Ponadto, dzięki tej rozmowie możemy w jakimś sensie zrozumieć jej skomplikowane i niełatwe życie oraz dokonywane wybory, jej zachowania w poszczególnych sytuacjach, a także przyjrzeć się powodom, dla których tak a nie inaczej postępowała w swoim życiu.

Joanna Polis nawiązuje również w rozmowie do sukcesu "Pamiętnika narkomanki" i poszczególnych etapów tworzenia, a potem także i wydania tejże książki. Barbara Rosiek opowiada zatem o swojej twórczości pisarskiej, o cenzurowanych fragmentach jej książek, o tomikach poezji, a także wskazuje, która z opublikowanych powieści jest jej najbliższa oraz odnosi się do stwierdzenia, jakoby napisane przez nią publikacje stanowiły swego rodzaju autoterapię.

Podsumowując, "Inna perspektywa" to bardzo ciekawa i wartościowa publikacja, skłaniająca do refleksji, wprowadzająca w zadumę, niewątpliwie wzbudzająca emocje, pozwalająca wyłuskać pewne wnioski oraz uświadomić wiele istotnych kwestii. To z pewnością książka warta uwagi, po którą może sięgnąć każdy czytelnik, bez względu na to, czy wcześniej zapoznał się z prozą Barbary Rosiek, czy dopiero ma ową w planach. Uważam bowiem, że każdy z nas może odnaleźć w tej książce coś cennego dla siebie, a być może nawet ta pozycja pozwoli dokładniej zajrzeć w głąb siebie i odkryć coś całkiem innego, nowego. Polecam serdecznie.

"Inna perspektywa" to publikacja, która od zeszłego roku widniała na mojej liście książek do przeczytania. Pamiętam, że zanotowałam jej tytuł przede wszystkim ze względu na okładkę (znowu!). Aczkolwiek drugim powodem była Barbara Rosiek - autorka "Pamiętnika narkomanki", książki wydanej w latach osiemdziesiątych, która wielu ludziom zapewne jest znana i sądzę, że budzi...

Książka Baśki jak zawsze przenika do mojej duszy. Można się z niej dowiedzieć wielu nowych rzeczy na temat słynnej autorki ,,Pamiętnika narkomanki". Szczere i poruszająca. Tak jak to powiedziała Basia,jej książki albo się kocha albo nienawidzi. Ja zdecydowanie je kocham.

Książka Baśki jak zawsze przenika do mojej duszy. Można się z niej dowiedzieć wielu nowych rzeczy na temat słynnej autorki ,,Pamiętnika narkomanki". Szczere i poruszająca. Tak jak to powiedziała Basia,jej książki albo się kocha albo nienawidzi. Ja zdecydowanie je kocham.

Barbara Rosiek inna perspektywa to książka, która boleśnie zmusza do refleksji, pokazuje nam Barbarę Rosiek, jako kobietę, psychologa, poetkę, autorkę, a nie tylko byłą narkomankę, czy też alkoholiczkę. Książka jest wyjątkowa, mnie zwaliła z nóg i sprawiła, że ponownie miałam ochotę czytać książki Rosiek.
http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/2016/10/pamietnik-narkomanki-te-ksiazke-kojarzy.html#more

Barbara Rosiek inna perspektywa to książka, która boleśnie zmusza do refleksji, pokazuje nam Barbarę Rosiek, jako kobietę, psychologa, poetkę, autorkę, a nie tylko byłą narkomankę, czy też alkoholiczkę. Książka jest wyjątkowa, mnie zwaliła z nóg i sprawiła, że ponownie miałam ochotę czytać książki Rosiek....

„Inna perspektywa” jest rozmową przeprowadzoną przez panią Joannę Polis z panią Barbarą Rosiek, psycholog kliniczną, jak również znaną pisarką i poetką. Pani Barbara jest autorką kilkunastu książek, spośród których najbardziej znaną jest „Pamiętnik narkomanki”, który, mimo, że od jego powstania upłynęło już wiele lat wciąż jest czytany i budzi wiele kontrowersji.

Jednakże książka Joanny Polis, choć sporo w niej odniesień do książek pani Rosiek nie traktuje jedynie o twórczości literackiej pani Barbary. Według mnie jest to publikacja pozwalająca nieco bliżej poznać prawdziwe życie i świat Baśki eR, która jest równie mocną, co skrytą osobowością.

Dzięki „Innej perspektywie” dostajemy szansę spojrzenia na świat oczyma pani Barbary zaczynając od dzieciństwa i domu rodzinnego, poprzez lata szkolne, studenckie, dorosłość, a wraz z nią zawodową praktykę psychologa klinicznego, aż po chwilę obecną.

Pomimo introwertyzmu, jaki niezaprzeczalnie nosi w sobie Pani Barbara bardzo otwarcie i szczerze odpowiada ona na pytania zadawane przez panią Joannę. W rozmowie tej poruszonych zostaje bardzo wiele trudnych i bolesnych zagadnień. Wraz z rozmówczyniami przemierzamy traumatyczną drogę od początków uzależnienia od narkotyków i alkoholu poprzez depresję, stany lękowe i próby samobójcze oraz różnorodne życiowe zakręty, aż do chwili obecnej, w której Pani Barbara uczy się na nowo zachwycać każdym kolejnym dniem. Chociaż z całą pewnością nie jest to łatwe, gdyż zarówno bagaż życiowych doświadczeń, jak również kłopoty natury psychofizycznej, które wciąż jej towarzyszą to moim zdaniem pani Barbara jest przykładem na to, iż człowiek w całej swojej małości jest jednak wielki i nosi w sobie ogromną wewnętrzną siłę.

„Inna perspektywa” to oprócz wyimków z książek pani Rosiek oraz niepublikowanych dotąd zdjęć z prywatnego archiwum jest obrazem kobiety – człowieka, któremu nic, co ludzkie nie jest obce – ani największe upodlenie, jakie niosą ze sobą nałogi, ani poczucie wewnętrznego spokoju i spełnienia, które pani Barbara wciąż na nowo w sobie odkrywa, mimo tego, że nadal w jej życiu zdarzają się chwile trudne, pełne lęku i gorszego samopoczucia.

Rozmowa ta jest również interesującym studium psychiki osób uzależnionych czy też zmagających się z depresją, schizofrenią lub innymi zaburzeniami psychicznymi. W swoich kilkunastu książkach autorka tak doskonale potrafiła wniknąć w psychikę i emocje swoich bohaterów, iż czytelnikowi bardzo trudno jest rozróżnić, które fakty pochodzą z jej własnych doświadczeń, a które są tylko fikcją literacką.

Moim zdaniem publikację tę powinien przeczytać każdy dorosły człowiek, gdyż w dzisiejszym świecie właściwie na każdym kroku spotykamy się z różnego rodzaju uzależnieniami i wielu ludzi poszukuje dla siebie nadziei, że choć nie będzie to łatwe to wciąż są oni w stanie wygrać swoje życie.

Dla lekarzy, terapeutów oraz osób, które w jakikolwiek sposób, na co dzień stykają się i wspierają osoby borykające się z różnorakimi problemami, o jakich mowa w niniejszej książce może być ona pomocną wskazówką, jak mogą chociaż odrobinę bardziej zrozumieć i wspomagać swoich podopiecznych.

Autorkom niniejszej książki gratuluję natomiast odwagi. Pani Joannie Polis, ponieważ nie bała się zadać wielu bardzo trudnych i ogromne ważnych pytań. Natomiast pani Barbarze szczerości i pewnego rodzaju wewnętrznego ekshibicjonizmu, bez którego książka ta nie byłaby z całą pewnością tak autentyczna i skłaniająca czytelnika do refleksji jak ma to miejsce w obecnej jej formie.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2016/10/odmienne-spojrzenie.html

„Inna perspektywa” jest rozmową przeprowadzoną przez panią Joannę Polis z panią Barbarą Rosiek, psycholog kliniczną, jak również znaną pisarką i poetką. Pani Barbara jest autorką kilkunastu książek, spośród których najbardziej znaną jest „Pamiętnik narkomanki”, który, mimo, że od jego powstania upłynęło już wiele lat wciąż jest czytany i budzi wiele kontrowersji.

Jednakże...

„LUBIĘ DRAŻNIĆ MEGO CZYTELNIKA, DOBRZE SIĘ TU BAWIĘ.
I NIECH TAK POZOSTANIE.
KOCHAM MOJE WEWNĘTRZNE SPRZECZNOŚCI.
KTO TAK NAPRAWDĘ SIĘ W TYM POŁAPIE,
KIEDY SAMA ZACIERAM GRANICE JAWY I SNU,
SZALEŃSTWA I ROZKOSZY.”

Barbara Rosiek – inaczej Baśka eR. Znana przede wszystkim ze swojej debiutanckiej książki Pamiętnik narkomanki z 1985 r., który mimo wielu lat jest w dalszym ciągu inspiracją dla nowego pokolenia. Baśka eR. opisuje historię życia nastolatków szukających akceptacji w narkotykach. Porusza ważne tematy, które w okresie głębokiej komuny były tematami taboo. Autorka wiedzę czerpała ze swojego kilkuletniego uzależnienia od substancji psychoaktywnych.

Książka Barbara Rosiek. Inna Perspektywa jest zbiorem rozmowy z autorką Pamiętnika narkomanki, przeplataną cytatami z jej dzieł oraz tekstów i zdjęć nigdy dotąd niepublikowanych. Ogromnym plusem jest wywiad nie tylko dotyczący książek Rosiek, ale przede wszystkim ukazujący autentyczną sylwetkę kobiety. Kobiety zmagającej się nie tylko z narkomanią, ale również uzależnieniem od alkoholu i leków oraz doświadczonej chorobami (depresją, schizofrenią, nowotworem),z którymi walczyła i walczy w dalszym ciągu. Ten bagaż pokazuje czytelnikowi jak wiele trzeba mieć odwagi i siły, aby stanąć na nogi i podnieść czoło do góry. Może być lekcją pokory dla nastolatków i dorosłych.

„NIE JESTEM SCHIZO, KTÓRA PISZE. JESTEM POETKĄ, KTÓRA CHORUJE NA SCHIZO.”

Dla mnie osobiście poruszające w wywiadzie były tematy dotyczące jej cierpienia emocjonalnego i braku chęci do życia, które kończyły się próbami samobójczymi i śmiercią kliniczną. Ważnym wątkiem również jest temat gwałtu i traumy jaką przeżywa kobieta.

„WEDŁUG MNIE SAMOBÓJSTWO TO ROBIENIE ZA BOGA.
TO KLĘSKA, KTÓRA ZABIERA MIŁOŚĆ I WIARĘ W SIEBIE.
TO RZWIĄZANIE, KTÓREGO NIGDY NIE POWINNO BYĆ.
TO HANIEBNY SZANTAŻ WOBEC NAJBLIŻSZYCH.
TO SKRAJNA SAMOTNOŚĆ W DEPRESJI.”

Jako psycholog muszę również odnieść się do poruszanych treści dotyczących zagadnień z psychologii. Pani Rosiek ukończyła psychologię na Uniwersytecie Śląskim, pracowała w szpitalach oraz prywatnie z klientami. Z tego co przeczytałam dużo nawiązuje do psychoanalizy, poruszając w książce pojęcia, z którymi czytelnik może mieć problem. Dodatkowo w odpowiedzi na jedno z pytań Pani Joanny odnośnie książki Byłam schizofreniczką Rosiek używa pojęcia „matki schizofrenogennej”, które zostało szybko wycofane, gdyż nie potwierdzały tego żadne badania empiryczne.

Jestem pozytywnie zaskoczona całą publikacją, w której dziennikarka nie tylko przybliżyła mi życie Barbary Rosiek, ale również jej bestselerów: Kokaina, Byłam schizofreniczką, Alkohol, prochy i ja, W poszukiwaniu ducha, Pogranicze Chleba, Życie w hospicjum, Oddział otwarty (czytałam) i w końcu trylogia: Ćpunka (recenzja tutaj),Skazana i Anka Pióro. Dodatkowo zainteresowała mnie proza Rosiek, po którą chętnie sięgnę.

Książka wymaga od czytelnika refleksji dzięki naprawdę trudnym i istotnym pytaniom Joanny Polis. Czytając ją wierzę w autentyczność Barbary Rosiek. Przez całą lekturę czułam jej cierpienie i doznałam jej sukcesu.

„PRZEMOC WOBEC CIAŁA ZABIJA TEŻ DUSZĘ.”

Obecnie Rosiek jest pisarką, poetką i psychologiem klinicznym. Jak możemy przeczytać w rozmowie z dziennikarką Joanną Polis – Baśka eR. „wygrała najważniejszy maraton w życiu” i odrodziła się ponownie wolna od nałogu.

„MOGŁAM W KOŃCU POWIEDZIEĆ (…)
– NAZYWAM SIĘ BARBARA ROSIEK, JESTEM POETKĄ, PROZATORKĄ, PSYCHOLOGIEM KLINICZNYM.
TEGO JUŻ NIKT NIE MÓGŁ MI ODEBRAĆ.”

Książkę serdecznie polecam osobom zainteresowanym wszelkimi rodzajami uzależnień oraz szukającym nadziei na wyjście z nałogu, a także specjalistom. Dla fanów Baśki Rosiek jest obowiązkowym dopełnieniem jej wizerunku.

„LUBIĘ DRAŻNIĆ MEGO CZYTELNIKA, DOBRZE SIĘ TU BAWIĘ.
I NIECH TAK POZOSTANIE.
KOCHAM MOJE WEWNĘTRZNE SPRZECZNOŚCI.
KTO TAK NAPRAWDĘ SIĘ W TYM POŁAPIE,
KIEDY SAMA ZACIERAM GRANICE JAWY I SNU,
SZALEŃSTWA I ROZKOSZY.”

Barbara Rosiek – inaczej Baśka eR. Znana przede wszystkim ze swojej debiutanckiej książki Pamiętnik narkomanki z 1985 r., który mimo wielu lat jest w dalszym...

Książka bardzo fajna. Czytałam wiele książek Rosiek, jedne podobały mi się bardziej inne mniej, z tej można się wiele o niej dowiedzieć i poznać ją bliżej. A także co nieco zrozumieć. Polecam.

Książka bardzo fajna. Czytałam wiele książek Rosiek, jedne podobały mi się bardziej inne mniej, z tej można się wiele o niej dowiedzieć i poznać ją bliżej. A także co nieco zrozumieć. Polecam.