Odkąd pierwszy raz zetknęłam się z twórczością Barbary Rosiek, stałam się jej wielką fanką. Każda kolejna książka, która wpadała mi w ręce, fascynowała mnie bardziej i bardziej, do czasu. O ile książki byłby typową mniej lub bardziej autobiografią, miały dusze, przekazywały emocje autorki i można było się z nimi utożsamić. Cykl o Ance Piórko odebrałam już jako fikcję literacką, pisaną trochę na siłę. Tę książkę niestety jestem zmuszona ocenić podobnie.

Przedstawiony zostaje tu dziennik kobiety, która uważa, że jest córką autorki, de facto jej imienniczką, ale posiadaczką innego nazwiska. Kobieta jest lekarzem psychiatrą, z niekłamaną niechęcią do mężczyzn oprawców, z którymi miała styczność, a których teraz na własną rękę próbuje unicestwić niczym Superman. Tym samym w książce poruszony zostaje temat gwałtów, słabości kobiet, niezrozumienia między córką a matką (choćby i domniemaną, jak się na koniec okazuje).

Wyszedł z tego kiepskiej jakości thriller, a nie styl z którego znana jest Barbara Rosiek. Każdy potrzebuje zmian, każdy próbuje i się rozwija, ale niestety droga, którą obecnie obrała pisarka już mnie nie przekonuje, niemniej z sentymentem będę wracała do jej starych publikacji.

Co do "Zapisków zabójczyni"- nie będzie to pozycja, którą mogłabym polecić dalej, niestety.

Odkąd pierwszy raz zetknęłam się z twórczością Barbary Rosiek, stałam się jej wielką fanką. Każda kolejna książka, która wpadała mi w ręce, fascynowała mnie bardziej i bardziej, do czasu. O ile książki byłby typową mniej lub bardziej autobiografią, miały dusze, przekazywały emocje autorki i można było się z nimi utożsamić. Cykl o Ance Piórko odebrałam już jako fikcję...

Pamiętacie kultowy "Pamiętnik narkomanki"? Muszę go przeczytać jeszcze raz i zobaczyć czy po ponad dwudziestu latach też zrobi na mnie takie wrażenie. Najnowsza powieść Barbary Rosiek jest w formie zapisków dzienników i listów kilku osób. Główna bohaterka jest psychiatrą, którą odsunięto od pracy z powodów narastających problemów psychicznych. Na rencie się nudzi i aby zapełnić czas ćwiczy sporty walki. Udoskonala swoje umiejętności w jednym celu: by oczyścić świat, wyeliminować gwałcicieli i pedofilów. Swoje postanowienia urzeczywistnia. Sama została poczęta z gwałtu a jako młoda dziewczyna padła też jego ofiarą. W przerwach między zabijaniem, które sprawia jej niezwykłą satysfakcję, użala się nad swoim losem. Trochę przeintelektualizowane żale do matki, do świata, do siebie, rozpaczliwe wołanie o miłość i akceptację, w końcu ucieczka w leki, alkohol i narkotyki. Bardzo podobała mi się koncepcja tej książki, troszkę gorzej wykonanie.

Pamiętacie kultowy "Pamiętnik narkomanki"? Muszę go przeczytać jeszcze raz i zobaczyć czy po ponad dwudziestu latach też zrobi na mnie takie wrażenie. Najnowsza powieść Barbary Rosiek jest w formie zapisków dzienników i listów kilku osób. Główna bohaterka jest psychiatrą, którą odsunięto od pracy z powodów narastających problemów psychicznych. Na rencie się nudzi i aby...