Uwielbiam panią Dorotę Sumińską za jej mądrość, wrażliwość i miłość do naszych braci mniejszych i natury w ogóle. Gdyby takich ludzi było więcej... Jaki piękny byłby wtedy ten nasz świat, który systematycznie niszczymy, unicestwiając przy ty siebie.

Uwielbiam panią Dorotę Sumińską za jej mądrość, wrażliwość i miłość do naszych braci mniejszych i natury w ogóle. Gdyby takich ludzi było więcej... Jaki piękny byłby wtedy ten nasz świat, który systematycznie niszczymy, unicestwiając przy ty siebie.

Z prawdziwą przyjemnością
przeczytałam książkę "Dalej na czterech łapach",
czyli ciąg dalszy "Autobiografii na czterech łapach" Doroty Sumińskiej.

Ten tom czytało mi się lepiej, płynniej, szybciej.
Jest tu więcej opowieści o zwierzętach.
Są psy, koty i myszy - członkowie rodziny Sumińskiej.
Są też zwierzęta spotkane w czasie egzotycznych podróży.
Jest o wzruszeniach, czułości oraz sprzątaniu i karmieniu tego stadka.
Jest o miłości, a także o śmierci.

Prosto, ciepło, mądrze, czasem śmiesznie.
I bardzo sugestywnie.
Polecam!


https://bajdocja.blogspot.com/2020/08/dalej-na-czterech-apach.html

Z prawdziwą przyjemnością
przeczytałam książkę "Dalej na czterech łapach",
czyli ciąg dalszy "Autobiografii na czterech łapach" Doroty Sumińskiej.

Ten tom czytało mi się lepiej, płynniej, szybciej.
Jest tu więcej opowieści o zwierzętach.
Są psy, koty i myszy - członkowie rodziny Sumińskiej.
Są też zwierzęta spotkane w czasie egzotycznych podróży.
Jest o wzruszeniach,...

Wyjątkowo sympatyczna lektura nie tylko dla miłośników psów i kotów. Występują tutaj także orangutany, nosacze, makaki, gekony, łosie, pszczoły, szerszenie, krety i różnego rodzaju ptaszki. Autorka pisze z ogromną miłością o swoich ulubieńcach, z których każdy ma swoje imię. Nawet myszki /Pixi, Mixi, Dixi.../ mają się dobrze pod zlewem i dostają przysmaki. Dom p. Sumińskiej to istny zwierzyniec. I nie brakuje tu również przygarniętych przez nią chorych i opuszczonych przez innych ludzi kotków i piesków. Mogę tylko podziwiać autorkę za tę niesamowitą miłość do "braci mniejszych".
Książka ładnie wydana, choć liczne zdjęcia /niestety/ są tylko czarno-białe.

Wyjątkowo sympatyczna lektura nie tylko dla miłośników psów i kotów. Występują tutaj także orangutany, nosacze, makaki, gekony, łosie, pszczoły, szerszenie, krety i różnego rodzaju ptaszki. Autorka pisze z ogromną miłością o swoich ulubieńcach, z których każdy ma swoje imię. Nawet myszki /Pixi, Mixi, Dixi.../ mają się dobrze pod zlewem i dostają przysmaki. Dom p....

Rewelacyjna, mądra i podnosząca na duchu książka, do której na pewno jeszcze wrócę.
Styczeń zaczął się dla mnie nieszczególnie- jeden z moich psów zaczął chorować na początku miesiąca i kiedy już myślałam, że będzie dobrze, zapadał na coś innego. Nocami nie spałam czuwając nad Chiccą, chciałam czytać zaczęte książki, ale po kilku razach, kiedy czytałam jedno i to samo zdanie bez zrozumienia- odpuściłam. Wszystkie moje myśli kręciły się dookoła chorej psiny.
Wtedy spojrzałam na regał i sięgnęłam po "Dalej na czterech łapach"- do książki tej przekonała mnie osoba Autorki, którą podziwiam i szanuję. Dobrze, że tacy ludzie są na świecie. Książka od razu wciągnęła mnie atmosferą empatii w stosunku do naszych braci mniejszych, a przemyślenia Autorki dawały nadzieję. Pisała o swoich psach i kotach, o różnych nieszczęściach, jakie je spotykały i jak to przeżyła. Dodatkowym, egzotycznym smaczkiem były wspomnienia z podróży do Azji- spotkania z małpami, gekonami, opisy bujnej przyrody. Jednak najważniejsze dla mnie było to, co stanowi myśl przewodnią książki- zrozumiałam, że nasze zwierzęta- choć nie wiadomo jak byśmy je kochali, żyją krócej niż my. Dlatego trzeba im stworzyć warunki do szczęśliwego i godnego życia. Czytając wszystkie te historie, miałam nadzieję, że moja suczka wyzdrowieje.
Dzisiaj cały czas jeszcze moja sunia jest na lekach, nie mniej- odpukać- mam nadzieję że to co najgorsze już za nami. To, że ja jakoś trzymałam się w najgorszym okresie choroby zawdzięczam Bliskim i tej książce. Ma ona w sobie jakąś niesamowicie optymistyczną wymowę, choć jest jak najbardziej życiowa. Pani Dorota Sumińska musi być niezwykłą kobietą o wielkim sercu, od której można się wiele nauczyć. Oprócz historii związanych ze swoimi psami i kotami Dorota Sumińska pisze o swojej ludzkiej rodzinie, opisuje życie codzienne oraz wakacje, których można jedynie pozazdrościć. Kto nie chciałby zobaczyć na własne oczy orangutanów, nosaczy czy langurów srebrnych? Odpocząć na tarasie, po którym chodzą gekony? Pomiędzy te historie zupełnie naturalnie została wplecione garść informacji o różnych zwierzętach, a w przypadku podróży- nie brak opowieści o różnicach kulturowych.
Warto może jeszcze wspomnieć o pięknym wydaniu "Dalej na czterech łapach". Tak samo jak "Autobiografia na czterech łapach" i ta książka jest pięknie wydana, w formacie większym niż "zeszytowy" ale mniejszym niż A4. Oprawa twarda, kartki zszywane, warto też wspomnieć o dodatkach, które czytanie czynią jeszcze przyjemniejszym- zdjęciach. Fotografie pochodzą z osobistego archiwum Autorki i pokazują zarówno Jej czworonożnych przyjaciół, jak i samą Panią Dorotę z Rodziną w trakcie wyjazdów lub chwil spędzanych w domu. Mnie najbardziej podobały się portrety czworonogów, szybko dzięki zdjęciom zapamiętałam "kto jest kim".
Gorąco polecam wszystkim którzy kochają zwierzęta, ale i tym, którzy zastanawiają się, jak można mieszkać z dziesięcioma psami i tyloma kotami.

Rewelacyjna, mądra i podnosząca na duchu książka, do której na pewno jeszcze wrócę.
Styczeń zaczął się dla mnie nieszczególnie- jeden z moich psów zaczął chorować na początku miesiąca i kiedy już myślałam, że będzie dobrze, zapadał na coś innego. Nocami nie spałam czuwając nad Chiccą, chciałam czytać zaczęte książki, ale po kilku razach, kiedy czytałam jedno i to samo...

Pani Dorota jest jedną z najlepszych autorek, która pisze o zwierzętach, które ma w domu. U niej nawet myszy mają swoje miejsce i są zawsze miłymi mieszkańcami domu, to samo tyczy się łosia i kretów. Psy, koty to są nieodłączni towarzysze życia. Książka opowiada właśnie o tych wszystkich zwierzętach. Autorka doprowadza nas to łez, jesteście wzruszeni, pełni podziwu dla Pani Doroty i choć mam trzy koty to jestem tak samo szczęśliwa, że je mam. Twierdzę, że zwierzęta powinien posiadać tylko ten człowiek, który na nie zasługuje. Książka pięknie wydana, twarda oprawa i treść taka, że człowiek cieszy się, że trzyma tą książkę w ręce. Pani Dorocie życzę samych cudowności i mam nadzieję jeszcze się spotkać. POLECAM !!! każdemu

Pani Dorota jest jedną z najlepszych autorek, która pisze o zwierzętach, które ma w domu. U niej nawet myszy mają swoje miejsce i są zawsze miłymi mieszkańcami domu, to samo tyczy się łosia i kretów. Psy, koty to są nieodłączni towarzysze życia. Książka opowiada właśnie o tych wszystkich zwierzętach. Autorka doprowadza nas to łez, jesteście wzruszeni, pełni podziwu dla Pani...

Po przygodzie z piękną książką Sumińskiej pt "Historie, które napisało życie", z radością przystąpiłem do czytania następnej tej autorki. Wrażliwy się na starość zrobiłem i Sumińska wyciska ze mnie łzy od pierwszych stron. Pierwszy kryzys nastąpił już na 21 stronie, gdy Drapek przeżywał żałobę po Ciapku; a ja z nim. Autorka wygłasza swoje credo na stronie 203:
"Nigdy nie zawiodła mnie miłość zwierzęca, a ludzka tyle razy.."
To niezaprzeczalna prawda dotycząca tak całej ludzkości, jak i całej fauny. Warto to podkreślić, bo wspomnienia dotyczą tak Polski, jak i dalekiej Azji, w tym Tajlandii, Borneo, Filipin, ale i Krymu; bo dominują psy i koty, a i, w części azjatyckiej małpy, lecz są również łosie, myszy, pszczoły, jeże, a nawet traszki grzebieniaste. W celu jasnej prezentacji swoich poglądów "na wszystko" Sumińska porusza wątek swoich przyjaciółek lesbijek wychowujących czarnego Leosia.
Troszkę zapędziła się w materii wzajemnego zjadania, bo likwidacja rzeźni to poniekąd tendencja poprawiania natury, czy też zamysłów Pana Boga. Ale to wychwycony przeze mnie nieszkodliwy drobiazg, wobec walorów tej opowieści, propagującej miłość, chęć zrozumienia i tolerancję.
Krótko podsumowuję, bo czeka już na mnie wywiad "Jak wychować dziecko, psa, kota..i faceta", w którym autorka i Dorota Krzywicka odpowiadają na pytania Ireny Stanisławskiej. A więc: daj Panie Boże więcej tak mądrych autorek i tak uroczych książek, cennych dla każdego czytelnika bez ograniczeń wiekowych.

Po przygodzie z piękną książką Sumińskiej pt "Historie, które napisało życie", z radością przystąpiłem do czytania następnej tej autorki. Wrażliwy się na starość zrobiłem i Sumińska wyciska ze mnie łzy od pierwszych stron. Pierwszy kryzys nastąpił już na 21 stronie, gdy Drapek przeżywał żałobę po Ciapku; a ja z nim. ...

Drugą część Autobiografii czytałam zaraz po zakończeniu pierwszej. Muszę powiedzieć, że podobała mi się nieco mniej. Nie zmienia to jednak faktu, że czytało się bardzo fajnie, lubię sposób pisania i poczucie humoru autorki.

Drugą część Autobiografii czytałam zaraz po zakończeniu pierwszej. Muszę powiedzieć, że podobała mi się nieco mniej. Nie zmienia to jednak faktu, że czytało się bardzo fajnie, lubię sposób pisania i poczucie humoru autorki.

Króciutkie felietoniści o psach i kotach właścicielki. Dobrze się czyta.

Króciutkie felietoniści o psach i kotach właścicielki. Dobrze się czyta.

Świetne zapiski, dużo informacji o najróżniejszych zwierzakach.

Świetne zapiski, dużo informacji o najróżniejszych zwierzakach.

Udana kontynuacja autobiografii o ludziach i nieodłącznych zwierzętach. Ciepła opowieść nie omijająca trudnych tematów, ale wydaje się że futrzasta,, ogoniasta rodzina prócz problemów daje mnóstwo radości i miłości.

Udana kontynuacja autobiografii o ludziach i nieodłącznych zwierzętach. Ciepła opowieść nie omijająca trudnych tematów, ale wydaje się że futrzasta,, ogoniasta rodzina prócz problemów daje mnóstwo radości i miłości.