Do siedziby policji przychodzą różni ludzie: wystraszeni, roszczeniowi, nieśmiali, sprawcy i ofiary, dziwacy i szaleńcy. Takim dziwakiem jest Leonard Planchon, który kilkukrotnie czekał przed pokojem Maigreta po czym nagle się oddalał. Maigret nie poświęcił mu zbytniej uwagi do momentu, aż spotkał go u siebie w domu. To, o czym Planchon opowiedział, było jeszcze bardziej zaskakujące. To pierwszy raz kiedy ktoś przychodzi powiadomić, że zaplanował zabójstwo żony, a może nawet jej kochanka. Opowiedziana historia robi na Maigrecie niezwykłe wrażenie, wzbudza w nim z jednej strony złość na Planchona, z drugiej współczucie dla niego. A postać to tragiczna. Maigret rozpoczyna „śledztwo”, które śledztwem nie jest, bo i przestępstwo nie zaistniało. Póki co...
To jedna ze słabszych przygód Maigreta, Planchon irytujący, a pozostałe postacie dramatu blade i bezpłciowe. Nie ma w tej powieści iskry zapalnej, którą Simenon doskonale potrafi wykreować, a która akcję pobudza. Tutaj to mdła jednostajność.

Do siedziby policji przychodzą różni ludzie: wystraszeni, roszczeniowi, nieśmiali, sprawcy i ofiary, dziwacy i szaleńcy. Takim dziwakiem jest Leonard Planchon, który kilkukrotnie czekał przed pokojem Maigreta po czym nagle się oddalał. Maigret nie poświęcił mu zbytniej uwagi do momentu, aż spotkał go u siebie w domu. To, o czym Planchon opowiedział, było jeszcze bardziej...

Szkoda ze dopiero na ostatnich dwóch stronach wydarzyło się coś konkretnego. Dobrze się czyta tę serie jednak brakuje mi nabudowania napięcia, oraz większej ilości szczegółów, żeby nie mieć wrażenia ze komisarz cały czas szuka po omacku.

Szkoda ze dopiero na ostatnich dwóch stronach wydarzyło się coś konkretnego. Dobrze się czyta tę serie jednak brakuje mi nabudowania napięcia, oraz większej ilości szczegółów, żeby nie mieć wrażenia ze komisarz cały czas szuka po omacku.

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po stary kryminał, gdzie krew nie cieknie z każdej strony i nie ma obscenicznych opisów czynności fizjologicznych. Na przykład Georgesa Simenona. Tym razem Maigret ma nietypową sprawę; potencjalny morderca sam się u niego zjawia i zapowiada zabójstwo własnej żony. Jednak, jak to bywa i w książkach, i w życiu, wszystko układa się zupełnie inaczej.
To, co lubię w książkach Simenona, to bogate podłoże psychologiczne postaci. Odnoszę wrażenie, że pod pozorem akcji tropienia zabójcy czytelnik dostaje do rozstrzygnięcia istotne pytania i dylematy egzystencjalne, dotyczące małżeństwa, odpowiedzialności, lojalności, uczciwości etc.
A do tego spacer po dawnym Paryżu.

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po stary kryminał, gdzie krew nie cieknie z każdej strony i nie ma obscenicznych opisów czynności fizjologicznych. Na przykład Georgesa Simenona. Tym razem Maigret ma nietypową sprawę; potencjalny morderca sam się u niego zjawia i zapowiada zabójstwo własnej żony. Jednak, jak to bywa i w książkach, i w życiu, wszystko układa się zupełnie...

Ta ksiażka w serii z komisarzem Maigret nieco różni się od innych. Oto do komisarza zgłasza się tytułowy sobotni klient informując go, że zamierza popełnić zbrodnię. I komisarz musi na ową deklarację jakoś zareagować. Książka ma dość ciekawy podtekst psychologiczny i obyczajowy. Typowa, krótka i raczej prosta powieść z serii z Maigretem.

Chwała toruńskiemu wydawnictwo C&T, że wypuszcza kolejne, dotąd niewydawane tomy z Maigretem. Ten zaczyna się tak, że do komisarza zgłasza się lekko pijany, zgnębiony człowiek z defektem fizycznym – zajęczą wargą. Mówi on Maigretowi, że zamierza zabić żonę i jej kochanka, którzy szarogęszą się w jego domu, śpią otwarcie ze sobą. Komisarz musi jakoś na ową deklarację zareagować, każe swemu gościowi, panu Planchon dzwonić do siebie, bierze dom pod obserwację, a potem zaczyna być ciekawiej...

Interesujący w tej książce portret Planchona, to człowiek nieśmiały, wstydliwy, zakompleksiony, dający się manipulować innym, przez miesiąc nie mógł się zdobyć na to by porozmawiać z komisarzem. A w domu pozwala przez lata żeby żona i jej kochanek wchodzili mu na głowę, nie jest w stanie się oprzeć, zaprotestować. Wszystkie swoje frustracje zapija alkoholem. To takie popchadło, ale wzbudzające współczucie.

Książka kończy się niespodziewanie i daje trochę do myślenia, ale nie zdradzę nic, może ktoś ją przeczyta....

To typowa rzecz Simenona, akcja kryminalna jest wątła, ale akcenty psychologiczne i obyczajowe bardzo ciekawe.

Ta ksiażka w serii z komisarzem Maigret nieco różni się od innych. Oto do komisarza zgłasza się tytułowy sobotni klient informując go, że zamierza popełnić zbrodnię. I komisarz musi na ową deklarację jakoś zareagować. Książka ma dość ciekawy podtekst psychologiczny i obyczajowy. Typowa, krótka i raczej prosta powieść z serii z Maigretem.

Chwała toruńskiemu wydawnictwo...

Co byście zrobili gdyby przyszedł do Was nerwowy gość i powiedział, że chce zabić żonę i jej kochanka?
W takiej sytuacji postawiony jest Maigret, w którego domu, dziwny klient, pozornie banalny, mówi to wstrząsające wyznanie. Komisarz policji mający opinię tego, który potrafi wszystko zrozumieć, słucha z uwagę historii Planchona, by wejść w jego świat. A to świat człowieka złamanego psychicznie, zagłębionego w nieszczęściu, z którego prawami nikt się nie liczy.

Maigret zaniepokojony tą sytuacją opuszcza swoje biuro, uporczywie tropiąc, by uchylić choć rąbka tej sprawy. A będzie ona zaskakująca. Krótka, z pozoru bez zbrodni, z nieskomplikowaną fabułą, może zbić z pantałyku czytelnika. I zostawić z niepokojącą refleksję, że zło zostanie ukarane, ale się pewnie powtórzy, bo ludzie zmuszeni sytuacją będą przekraczać granice moralności.

Co byście zrobili gdyby przyszedł do Was nerwowy gość i powiedział, że chce zabić żonę i jej kochanka?
W takiej sytuacji postawiony jest Maigret, w którego domu, dziwny klient, pozornie banalny, mówi to wstrząsające wyznanie. Komisarz policji mający opinię tego, który potrafi wszystko zrozumieć, słucha z uwagę historii Planchona, by wejść w jego świat. A to świat człowieka...