Dziwią mnie te wszystkie nagrody dla najlepszej dziecięcej książki roku, gdyż sam nie poleciłbym jej żadnemu dziecku; chyba, że chciałbym zafundować mu bilet na emocjonalny rollercoaster. Może i pozna tu jak wygląda proces żałoby, ale nie dość, że nastąpi to w bardzo emocjonalnym rozedrganiu, to napatrzy się jeszcze na relacje, jakich ludzie między sobą mieć nie powinni.

13-letni Conor zostaje wybudzony w środku nocy z koszmaru. Za jego okno przywędrował właśnie potwór, cis z pobliskiego cmentarza, który w zamian za swoje trzy historie pragnie usłyszeć od chłopca ciążącą na jego sumieniu prawdę.

Pomysł godny poklasku. W czasach gdy śmierć stanowi temat tabu, gdy spychamy ją w zakamarki podświadomości, by nie psuła nam perspektywy długiego i szczęśliwego życia, musimy przeżywać ją znacznie silniej. Popularna postawa, czyli oswajanie się z nią wyłącznie w jej cieniu, jest równie owocna, co przygotowywanie się do najważniejszego egzaminu życia na godzinę przed testem. Pierwsze wrażenia z pobieżnego przejrzenia książki również zwiastują obcowanie z czymś niezwykłym. Czarno-biała szata graficzna z rysunkami pozostawiającymi miejsce dla naszej wyobraźni oddaje klimat panujących w środku emocji i idealnie wpisuje w główną tematykę. To dzięki nim podwyższyłem ocenę o 1,5 gwiazdki, więc możecie się domyślać, że sama treść nie spełniła rozbudzonych we mnie oczekiwań.

Mój główny zarzut wobec książki i jej terapeutycznej właściwości, to zbytnie epatowanie destruktywnymi relacjami jej bohaterów. Mamy tu ojca mieszkającego za oceanem z nową rodziną, który rzadko kontaktuje się z opuszczonym synem. Mamy babcię, przyszłą jego opiekunkę, która całą swoją uwagę poświęca odchodzącej córce; pozostawia chłopca na wiele godzi samego w domu (nawet nocą), bo czuje, że tamtej jest bardziej potrzebna. Mamy też rówieśników i nauczycieli, dla których staje się niewidoczny, bo sami nie wiedzą jak mają się w takiej sytuacji zachować. Zauważalny staje się tylko dla szkolnych oprawców, czego oczywiście nikt z dorosłych nie zauważa. Skondensowanie tylu nieszczęść w jednej historii i poubieranie ich w emocjonalne słowa sprawiło, że czułem się jawnie manipulowany przez jej autora. Starał się on ze wszystkich sił bym sam się rozpłakał i przeżył katharsis, jak jej nastoletni bohater, lecz ja wolę bardziej subtelne granie na emocjach. Wolę gdy linek doczepionych do przedmiotów, które biorą udział w magicznej sztuczce po prostu nie widać.
-------------------------------------------------------------------------------
Co do rzekomych mądrości wypowiadanych przez Drzewo (trącących trochę Paulo Coelho) pozwolę sobie przytoczyć tylko jedną rozmowę. Jej teza, będąca niezbyt wyszukanym cliché, trochę rozjeżdża się z wnioskami:

„- Nie piszesz swojego życia słowami - rzekł potwór – lecz działaniami. Nie jest ważne, co myślisz. Liczy się tylko to, co robisz.
Zapadła długa cisza. W końcu Conor zdołał znów złapać oddech.
- Więc co powinienem zrobić? – zapytał.
- Zrób to, co zrobiłeś przed chwilą – odparł potwór. – Powiedz prawdę.” (str. 202)

Dziwią mnie te wszystkie nagrody dla najlepszej dziecięcej książki roku, gdyż sam nie poleciłbym jej żadnemu dziecku; chyba, że chciałbym zafundować mu bilet na emocjonalny rollercoaster. Może i pozna tu jak wygląda proces żałoby, ale nie dość, że nastąpi to w bardzo emocjonalnym rozedrganiu, to napatrzy się jeszcze na relacje, jakich ludzie między sobą mieć nie...