Jennifer Donnelly

[recenzja z bookstagrama @slizgonka.czyta] 🌻| „Czyń, co należy uczynić." Josephine to dama z dobrego i bogatego domu. Zawsze marzyła, by pisać, jednak wie, iż nie jest to coś, czym powinna trudzić się kobieta. Do czasu, gdy odkrywa, że niedawna śmierć jej ojca nie była wypadkiem, przez co przy okazji poznaje przystojnego reportera Eddiego... Książka ta trafiła w moje ręce całkowicie przypadkowo. Nie mogłam jednak oprzeć się niskiej cenie, w jakiej ją dorwałam, szczególnie że była na mojej TBR, a zdaje się, że kac po książkach z serii Jak podejść Rozpruwacza dalej mi doskwiera 🙈 Zacznę od Jo. Cóż, mam tendencję do przewracania oczami, kiedy główna bohaterka podejmuje głupie czy naiwne decyzje, w tym przypadku "bo tak wypada". Starałam się jednak zrozumieć, że jest to przecież XIX wiek, ona została tak wychowana i bądź co bądź jest młoda (i naiwna). Mimo wszystko jakoś nawet ją polubiłam. Może nie należy do moich ulubionych bohaterek, ale z pewnością miło spędziłam z nią czas 😊 Eddie był fajną odskocznią – troszczył się o Jo, aczkolwiek nie aż za bardzo; dawał jej wybór (choć oczywiście wolał, by nie pakowała się w żadne możliwe kłopoty),którego tak bardzo potrzebowała, a zarazem wahał się przed pokazaniem dziewczynie, że poza tą jej bajkową bańką jest inaczej. I to mnie urzekło 😍 Ogólnie uważam, że "Płytkie Groby" są bardzo fajną książką. Przyjemnie się ją czyta i mnie osobiście akcja pod koniec trochę wbiła w fotel (choć przyznam, że miałam co do tego pewnie podejrzenia). Mimo wszystko ciężko było mi się oderwać od historii Jo i Eddiego i gdyby nie obowiązki, na pewno zbyt często bym się z nimi nie rozstawała... choć pewnie wtedy czułabym niedosyt, przeczytałabym bowiem tę książkę definitywnie za szybko 😆