Dobre zakończenie trylogii, chociaż bohaterowie zachowywali się trochę irytująco, to jednak zachowywali się tak jak robiliby to nastolatkowie w ich sytuacji

Dobre zakończenie trylogii, chociaż bohaterowie zachowywali się trochę irytująco, to jednak zachowywali się tak jak robiliby to nastolatkowie w ich sytuacji

Cała trylogia opowiada o życiu pierwszych kolonistów, którzy jako pierwsi przybyli na tą planetę kilkanaście lat temu. Teraz mają pojawić się nowi koloniści. Przybywa statek zwiadowczy. Okoliczności są jednak trudne. Na tej planecie właśnie zaczyna się wojna między ludźmi, a rdzennymi mieszkańcami zwanymi Szpaklami. Mężczyźni oraz rdzenni mieszkańcy porozumieją się dodatkowo za pomocą szumu. Słyszą oni swoje myśli znajdując się w bliskiej odległości. Szpakle dzięki temu potrafią się komunikować jako grupa, jako jedna Kraina. Ludziom ten szum bardzo utrudnia funkcjonowanie. Myśli nie można przed nikim ukryć. Każdy kto pojawia się na planecie zaraża się szumem. Głównym bohaterem książki jest młody chłopak Tod. Zakochuję się nowo przybyłej dziewczynie Violi, która przybyła na planetę z rodzicami. Jej statek się rozbił, rodzice zginęli w tej katastrofie, a ona szukała pomocy. Tod pomógł jej się ukryć przed ludźmi, którzy ją ścigali. W tej części trylogii dochodzi do ostatecznego starcia między ludźmi a rdzennymi mieszkańcami planety. Ludzie walczą aby zdominować całą planetę. Osobiście bardzo mi się ostatnią cześć trylogii podobała. Cały czas autor zaskakiwał nagłym zwrotem akcji. Choć w książce jest opisana wojna i cierpienie, to była też opisana nadzieja i wielka miłość. W tej książce bardzo mnie wzruszyły momenty kiedy zwierzęta poświęcają życie, aby pomóc ludziom. Byłam bardzo poruszona jak czytałam te fragmenty. Autor pokazane piękne relacja Toda z Violą oraz z jego przybranym ojcem. Pokazuję również jak przyjaciele pomagają sobie w trudnych sytuacjach. Widać, jak wiele zależy od przywódców, którzy posyłają swoje oddziały do walki. Jak dużo ginie bezsensownych ofiar. Nie widać końca tego zła. Viola i Tod cały czas próbują doprowadzić do pokoju. Czy to wszystko uda się jeszcze naprawić? Czy przywódcy opamiętają się i zakończą te walki? Zachęcam Was do przeczytania tej serii książek.

Cała trylogia opowiada o życiu pierwszych kolonistów, którzy jako pierwsi przybyli na tą planetę kilkanaście lat temu. Teraz mają pojawić się nowi koloniści. Przybywa statek zwiadowczy. Okoliczności są jednak trudne. Na tej planecie właśnie zaczyna się wojna między ludźmi, a rdzennymi mieszkańcami zwanymi Szpaklami. Mężczyźni oraz rdzenni mieszkańcy porozumieją się...

Świetna kontynuacja! Końcówka miażdży!

Świetna kontynuacja! Końcówka miażdży!

Bardzo dobre zakończenie serii. Powieść oczywiście nie jest pozbawiona minusów (moim subiektywnym zdaniem),ale koniec końców podtrzymuje wysoki poziom poprzednich części. W zasadzie, jeśli podobały Ci się poprzednie tomy trylogii to raczej nie ma szans, żeby nie spodobała się i trzecia część, bo jest w niej to wszystko co było w jej poprzedniczkach. Czyli wartkie tempo, ciekawa fabuła, interesujące postacie oraz niełatwe relacje między nimi, trudne do podjęcia decyzje oraz rozterki bohaterów. Dzięki temu oraz nienagannemu stylowi autora przez powieść płynie się szybko i przyjemnie.

To co mi nieco przeszkadzało to przyrost brawury i rozmachu jakiego autor nabrał w finałowym tomie. Momentami czułem się tym już zmęczony i przytłoczony, aczkolwiek może to też wynikać z faktu, że nie robiłem sobie przerw między poszczególnymi częściami. Po przeczytaniu całej serii stwierdzam, że pierwsza część jest moją ulubioną, bardziej odpowiadał mi jednak ten raczej kameralny wymiar historii niż ten pełen rozmachu. 

Niemniej jednak Ludzie i Potwory również bardzo lubię, zwłaszcza dzięki udanemu zakończeniu książki. Dużym plusem jest też dokładniejsze opisanie Szpakli, ich społeczności, kultury oraz wyjątkowej więzi jaką mają między sobą oraz z planetą. No i spodobało mi się doprecyzowanie relacji jakie łączyły Bena z Cillianem.

Tak jak innym czytelnikom tak i mi trudno się rozstawać z głównymi bohaterami po tygodniach spędzonych z nimi podczas lektury tych trzech powieści. Seria na pewno na długo zapadnie w mojej pamięci i bardzo polecam ją wszystkim fanom fantastyki oraz innych gatunków :)

PS. Po zakończeniu lektury ponownie obejrzałem film nakręcony niby na podstawie trylogii. Parę rzeczy nawet się zgadzało, większość jednak tak jak się spodziewałem została drastycznie pozmieniana.

Bardzo dobre zakończenie serii. Powieść oczywiście nie jest pozbawiona minusów (moim subiektywnym zdaniem),ale koniec końców podtrzymuje wysoki poziom poprzednich części. W zasadzie, jeśli podobały Ci się poprzednie tomy trylogii to raczej nie ma szans, żeby nie spodobała się i trzecia część, bo jest w niej to wszystko co było w jej poprzedniczkach. Czyli wartkie tempo,...

„To wojna czyni nas mężczyznami. Dopóki nie ma wojny, jesteśmy tylko dziećmi.”* mówił burmistrz Prentiss. Viola i Todd – bohaterowie dobrze znani czytelnikom cyklu „Ruchomy chaos” autorstwa Patricka Nessa – widzieli w swoim życiu wiele zła, wiele cierpienia, wiele śmierci. Nie są już dziećmi, które poznaliśmy w „Na ostrzu noża”. To co przeżyli sprawiło, że dojrzeli w trybie przyspieszonym, a przed nimi ostateczne stracie. Planetę nieuchronnie ogarnia wojna. Trzy armie zmierzą się w brutalnym starciu. Ostatnia część cyklu jest zatytułowana „Potwory i ludzie”, a ja patrząc na rozwój wydarzeń, zastanawiam się ile z człowieka pozostanie w jego bohaterach.

„Ruchomy chaos” to przede wszystkim wspaniale zaplanowana trylogia. Dopiero kiedy patrzy się na nią całościowo widać, że nie ma tam przypadkowych wydarzeń. Ba, każde słowo, nazwa, są zamierzone. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić morderczej pracy jaką wykonała Agnieszka Hałas (tłumaczka). Jedna niedokładna interpretacja mogła wszystko zepsuć, jednak wygląda na to, że podołała. Dodać również muszę, że Patrick Ness za pomocą kompozycji tekstu rewelacyjnie buduje nastrój czy nadaje powieści tempa. Przykładowo, sceny prosto z pola bitwy to krótkie zdania, które pasują do szybkiego rozwoju wydarzeń, chaosu tam panującego, konieczności szybkiego podejmowania decyzji itp.

Na uwagę zasługuje również prezentacja szumu i wynikający z niej „wygląd” powieści. Dla przypomnienia, myśli mężczyzn zamieszkujących planetę są powszechnie słyszalne. Ludzie żyją na niej otoczeni zbitką słów, tym jest właśnie szum. Zadbano o to, aby wizualnie zaprezentować, jak ów szum wygląda. Do poszczególnych szumów przypisano różną czcionkę, a czasami zapisano je w charakterystyczny sposób, np. żeby pokazać panikę, szaleństwo itd.

Przez „Ruchomy chaos” przewinęło się wiele postaci, ale jeżeli chodzi o jego ostatni tom to najważniejszą bohaterką będzie dla mnie wojna. Dochodzimy do takiego momentu, że nie ma dobrych i złych czynów. Każda z podjętych przez bohaterów decyzji będzie dla kogoś dramatem. Im się tylko wydaje, że walczą dla dobra ogółu. Tylko nikt się tego ogółu nie pytał, czego on chce. Każdy walczy w imię własnych wartości, które uważa za największą świętość. Ile żyć można poświęcić dla świętości? Czy to życie właśnie nie powinno być świętością? Jak dowódcy śmią wartościować życia? W kontekście trwającej w tej chwili wojny na Ukrainie, która z racji bliskości szczególnie nas, Polaków, przeraża czytanie „Potworów i ludzi” nabiera szczególnego wymiaru. Patrick Ness do wartkiej akcji, do rozrywkowego charakteru dodaje bolesną prawdę – prawdę o prawdziwych potworach.

Każdą kolejną częścią trylogii „Ruchomy chaos” Patrick Ness pokazuje kunszt pisarski. Pierwsza to intrygujące wprowadzenie do świata powieści, druga zaognienie intrygi i konfliktów, a trzecia brutalny finał. O kunszcie pisarza świadczy to, jak zapanował nad słowami, aby perfekcyjnie odmalowały jego pomysł. Chociaż chyba najlepsze byłoby porównanie do muzyki, bo te książki wręcz wibrują. Czytelnik może nie tylko dać ponieść się wyobraźni i wkroczyć w fabułę. On może wyczuć każdy jej najdrobniejszy element łącznie z emocjami bohaterów. Niesamowite doznanie.

* Patrick Ness, „Potwory i ludzie”, tłum. Agnieszka Hałas, wyd. Zysk i s-ka, Poznań 2022, s. 21.

„To wojna czyni nas mężczyznami. Dopóki nie ma wojny, jesteśmy tylko dziećmi.”* mówił burmistrz Prentiss. Viola i Todd – bohaterowie dobrze znani czytelnikom cyklu „Ruchomy chaos” autorstwa Patricka Nessa – widzieli w swoim życiu wiele zła, wiele cierpienia, wiele śmierci. Nie są już dziećmi, które poznaliśmy w „Na ostrzu noża”. To co przeżyli sprawiło, że dojrzeli w trybie...

“W tak pięknym miejscu o takim potencjale [...] wciąż tylko powtarzamy te same błędy. Czy tak bardzo nienawidzimy raju, że koniecznie musimy go zmienić w wysypisko śmieci?”

“Potwory i ludzie” to ostatni tom trylogii “Ruchomy chaos” Patricka Nessa. Todd i Viola stawiają czoła kolejnym kataklizmom i trudom zachowania człowieczeństwa w świecie, którym rządzi chaos i okrutna dyktatura. Osobiście uważam tę książkę za najlepszą część z całej trylogii. Dwa pierwsze tomy były dla mnie jednym wielkim znakiem zapytania. Nie miałam pojęcia co o nich myśleć - z jednej strony fantastycznie rozplanowana i poprowadzona koncepcja dystopii a z drugiej strony bohaterowie i język autora, które nie powaliły mnie na kolana. Na szczęście każdy tom był coraz dojrzalszy, intensywniejszy i pełniejszy kwestii, nad którymi rozmyślałam całymi godzinami.

Ta opowieść skupia się przede wszystkim nad destrukcyjną naturą człowieka, siłą jednostki nad tłumem oraz kwestiami egzystencjalnymi. Autor wybitnie przedstawił bezsens wojny, tego jak łatwo jest nam oceniać innych poprzez wytworzoną w naszych głowach wizję oraz jak okrutni bywamy wobec niewinnych istot, które są na tej Ziemi jedynie po to by kochać, istnieć w pokoju i wolności. W poprzednich tomach znalazłam mnóstwo kwestii do rozmyślań, ale ten przekroczył moje najśmielsze oczekiwania. Wszystko dlatego, że Ness dotknął tak delikatnych tematów, które są mi niezmiernie bliskie. Jak łatwo z człowieka może wyjść najgorszy potwór? Jak możemy niszczyć dany nam raj pełen piękna swoimi bezmyślnymi decyzjami i ignorowaniem swojej odpowiedzialności? Jakim cudem tak łatwo przychodzi nam prowadzić wojny - zarówno te małe między sobą jak te wielkie jak ta w Ukrainie? Ciężko nad tym myśleć, zwłaszcza, że na te pytania ja nigdy jeszcze nie znalazłam dobrej odpowiedzi i nie sądzę, że kiedyś będę w stanie.

Język autora rozwinął się i wydoroślał razem z bohaterami, co wierzę, że od początku było zamysłem Nessa. Bohaterowie nareszcie dają się bardziej lubić a dręczące ich dylematy są frapujące. Uwielbiam to jak doskonale mogłam w tej części poznać Szpakli – rdzennych mieszkańców planety, na której osadzona jest powieść. Z każdym kolejnym rozdziałem o tych istotach nie mogłam się nadziwić wizji autora i tego z jaką delikatnością stworzył coś tak pięknego, poddanego jednak tak wielu okrutnym próbom.

Trylogia “Ruchomy chaos” to zdecydowanie bardzo nietypowa historia, która może ma dla mnie sporo wad, ale mimo wszystko jej zalety wychodzą tu na prowadzenie. Polecam ją każdemu czytelnikowi lubiącemu dystopie, rozwijających się bohaterów i niezwykłe wizje świata. Zakończenie “Potworów i ludzi” było tak satysfakcjonujące, że ani na moment nie żałowałam, że dałam szansę tej serii. Teraz pora na kolejne powieści autora. 😊

“W tak pięknym miejscu o takim potencjale [...] wciąż tylko powtarzamy te same błędy. Czy tak bardzo nienawidzimy raju, że koniecznie musimy go zmienić w wysypisko śmieci?”

“Potwory i ludzie” to ostatni tom trylogii “Ruchomy chaos” Patricka Nessa. Todd i Viola stawiają czoła kolejnym kataklizmom i trudom zachowania człowieczeństwa w świecie, którym rządzi chaos i okrutna...

Nie można się oderwać! Polecam

Nie można się oderwać! Polecam

To już 3 tom opowieści dla młodzieży- choć dla mnie też jest przyjemna. Fajnie przeczytać lekkie książki, które sprawiają przyjemność i nie trzeba się nad nimi zastanawiać. To już finalna część!

👉W finalnej części rozegra się ostateczne starcie o przyszłość. Trzy armie maszerują na Nowe Prentisstown. Rdzenni mieszkańcy planety, Szpakle, zmobilizowali się, by pomścić lata upokorzeń. Todd i Viola znajdą się w samym centrum zdarzeń i staną przed potwornie trudnymi decyzjami. Jak się zakończy wojna?

👉 Dzieje się tutaj bardzo dużo! Napięcie nie opuszcza do ostatniej strony.... Cały czas są zwroty akcji- miałam wrażenie, że ta część wywołała u mnie najwięcej emocji. Polecam całą serię!

To już 3 tom opowieści dla młodzieży- choć dla mnie też jest przyjemna. Fajnie przeczytać lekkie książki, które sprawiają przyjemność i nie trzeba się nad nimi zastanawiać. To już finalna część!

👉W finalnej części rozegra się ostateczne starcie o przyszłość. Trzy armie maszerują na Nowe Prentisstown. Rdzenni mieszkańcy planety, Szpakle, zmobilizowali się, by pomścić lata...

To już koniec, a zarazem nowy początek. Koniec historii Violi, Todda, burmistrza, szpakli i wielu innych, ale zarazem początek nowego świata, zbudowanego przez nich.

"Potwory i ludzie" to zarówno świetne zwieńczenie trylogii jak i powieść. Ness fantastycznie rozwija świat i bohaterów, jednocześnie utrzymując bardzo wysokie tempo akcji. Dzieje się tutaj mnóstwo i napięcie nie opuszcza czytelnika do ostatniej strony - książka obfituje w zwroty zaskakujące zwroty akcji, chociaż ostatni z nich wydaje się nieco na wyrost, niepotrzebnie podbijając tętno w momencie, gdzie oczekujemy już rozładowania napięcia. Niemniej jednak - konstrukcja fabuły, sposób domykania wątków i rozwiązywanie akcji wykonane jest tutaj fenomenalnie.

Szum, czyli możliwość słyszenia myśli innych jest intrygującym motywem, a w rękach Nessa staje się niesamowitym narzędziem fabularnym, pozwalającym mu w rzadko spotykany sposób kształtować relacje między bohaterami, zgłębiać ich psychikę - ponadto autor wykorzystuje go jako motor napędowy dla niektórych scen. Daje to również możliwość wyniesienia zwierząt do poziomu faktycznych bohaterów i chociaż tradycyjnie dla literatury, czworonożni przyjaciele zazwyczaj wykorzystywani są do tworzenia smutnych historii, co niekoniecznie jest przyjemne dla czytelnika, to nie da się odmówić takim wątkom sporego ładunku emocjonalnego.

Z jednej strony cała trylogia ma dość młodzieżowy wydźwięk, będąca historią o dorastaniu, podejmowaniu decyzji i braniu za nie odpowiedzialności, a także o uczuciach między bohaterami. Z drugiej strony mnóstwo tutaj naprawdę makabrycznych momentów, przemocy i bardzo dojrzałych motywów - to wszystko wystarczyłoby na dobrą powieść, ale Ness wplata w powieść również konflikt międzyrasowy, charakterystyczny dla sci-fi. Gdyby wszystkie młodzieżówki pisane były w ten sposób, świat literacki byłby dużo ciekawszym miejscem.

No i język. Sposób w jaki Ness wykorzystuje czcionki, rozkład słów na stronie… Widywałem już podobne pomysły w książkach, ale nigdy nie były wykorzystywane z taką finezją i w takim stopniu. Sam koncept szumu jest ciekawy, ale przedstawienie w taki sposób przenosi go na całkiem nowy poziom. Genialne.

Wszystkie trzy tomy razem oferują nam wciągającą, pełną zwrotów akcji historię dającą okazję przerazić się jak i wzruszyć. Nikt nie jest tutaj czarno-biały i wraz z Toddem i Violą zastanawiamy się nad tym, komu można ufać. Piękne jest to jak Ness nie odczłowiecza antagonistów, traktuje ich jako ludzi z pewnymi motywacjami, ale nie odbiera im emocjonalności. Dzięki temu ich czyny mają faktyczne znaczenie dla bohaterów i świata, a walka z nimi nabiera gorzko-słodkiego wydźwięku.

Jeśli mielibyście przeczytać tylko jedną serię w tym roku to "Ruchomy Chaos" powinien być jednym z najważniejszych kandydatów. Świetna seria.

https://www.facebook.com/gniazdoszeptunow

To już koniec, a zarazem nowy początek. Koniec historii Violi, Todda, burmistrza, szpakli i wielu innych, ale zarazem początek nowego świata, zbudowanego przez nich.

"Potwory i ludzie" to zarówno świetne zwieńczenie trylogii jak i powieść. Ness fantastycznie rozwija świat i bohaterów, jednocześnie utrzymując bardzo wysokie tempo akcji. Dzieje się tutaj mnóstwo i napięcie...

,,(...) dzięki temu Viola będzie bezpieczna. Musiałem to zrobić, żeby była bezpieczna. I zmuszę go, żeby sprawił, by była bezpieczna, choćbym miał go zabić".

Wciąż nie wierzę, że można pisać w taki sposób, by dało się odczuć nie tylko uczucia bohaterów, ale i intonację w jakiej je przedstawiają. Tutaj czuć każde słowo, nawet nie potrzeba opisów, by oczami wyobraźni ujrzeć w jaki sposób gestykulują, jak bardzo przeżywają to co mówią i robią. Miłość gra tutaj pierwsze skrzypce, choć słowo wojna potrafi przerazić. Czytając ją zastanawiałam się ilu ludzi jest w stanie poświęcić się dla drugiego człowieka, ile wycierpieć, by tylko ta druga połówka serca była bezpieczna. Ta relacja między bohaterami jest tu bardzo dobrze opisana. Zresztą oni sami będą utwierdzać w tym nie tylko nas, ale i postacie z książki. Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała dokonywać takiego wyboru jak oni, gdzie chodzi o bezpieczeństwo ukochanej, lub przeżycie ogromu ludzi, których wcale nie znali. Z tego powodu postacie będą się zmieniać, gdzie chodzi o walkę na śmierć i życie, większość oczywiście wybiera własne bezpieczeństwo. Wojna karmi się innymi prawami, tam poległych liczy się w setkach, śmierć jednej osoby jest traktowana jak nic, wręcz jak wygrana.
Fajne było w książce to, że druczek różnił się od siebie wyglądem, a było to zależne od tego, kto akurat się wypowiadał. Przyczyną tego było prawdopodobnie podobny styl ich wypowiedzi. Podobało mi się również to, że dwoje głównych bohaterów było takich prawdziwych. Nigdy nie mieli się za doskonałych, wiele decyzji, które mieli podejmować budziły ich wątpliwości. Nie byli pewni kiedy i czy dobrze robią i wcale się z tym nie kryli. Tak do końca sami bohaterowie nie byli pewni co będzie ich czekało, często ze sobą rozmawiali, niekiedy porozumiewali się bardzo emocjonalnie. To taka opowieść o miłości, gdzie trzeba przejść prawdziwe piekło, by nawet sprawdzić jak bardzo mocno byli ze sobą związani. Potworami w tym przypadku byli przywódcy, którzy prowadzili ze sobą wojnę. Najważniejsza była dla nich wygrana bez względu na poniesione straty. Swoich ludzi traktowali przedmiotowo, co bardzo mnie złościło. Niemal każdą sytuację bardzo przeżywałam, gdyż autor pozwolił nam wejść do świata jaki wykreował. Czuliśmy się nie tylko obserwatorami, ale i nawet uczestnikami ich historii. Nawet po odłożeniu książki na bok wciąż byłam pod napięciem, jakby mój bieg się nie skończył. Uciekałam razem z nimi i ochłonęłam dopiero przy końcu książki. Oczywiście jest to część trzecia i ostatnia. Należy je czytać po kolei, gdyż w pierwszej części bohaterowie są młodzi i niedojrzali, a każda kolejna część pokazuje jak dorastają i stają się mądrzejszy. Jest idealna nie tylko dla starszych ale i młodzieży, którym się wydaje, że świat jest bezproblemowy;-)

,,(...) dzięki temu Viola będzie bezpieczna. Musiałem to zrobić, żeby była bezpieczna. I zmuszę go, żeby sprawił, by była bezpieczna, choćbym miał go zabić".

Wciąż nie wierzę, że można pisać w taki sposób, by dało się odczuć nie tylko uczucia bohaterów, ale i intonację w jakiej je przedstawiają. Tutaj czuć każde słowo, nawet nie potrzeba opisów, by oczami wyobraźni ujrzeć...